Η πρώτη της επαφή με το κείμενο του Ιψεν ήταν στα 20 της χρόνια, όταν σπούδαζε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας. Τότε ωστόσο δεν είχε αντιληφθεί τη σημασία της «Κυράς της θάλασσας». Το ραντεβού κατά κάποιον τρόπο ανανεώθηκε για πριν από δύο χρόνια, όταν έπεσε και πάλι το έργο στα χέρια της και έκτοτε δεν λέει να φύγει ξανά. Γι’ αυτό και η Δανάη Σπηλιώτη ανεβάζει για δεύτερο χρόνο το έργο του μεγάλου Νορβηγού από τις 10 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις. «Οταν τελείωσα την ανάγνωση, αυτό που έμεινε σαν βασική αίσθηση ήταν ότι την ιστορία αυτή την έχω δει να παίζεται γύρω μου σήμερα αρκετές φορές. Και τότε ήρθε το ερώτημα πώς γίνεται ένα έργο γραμμένο στα τέλη του 19ου να θίγει θέματα που αφορούν την οργάνωση της ζωής των ανθρώπων, τον γάμο και την οικογένεια και τα ερωτήματα αυτά να αφορούν την πραγματικότητα της χώρας μου σήμερα, τόσα χρόνια μετά. Εχει σήμερα μια γυναίκα το δικαίωμα να δραπετεύσει; Η μητέρα μου, η γιαγιά μου, γυναίκες που ζουν γύρω μου, εγώ. Βλέπω την ορμή τους και τη δύναμή τους για αυτό που θα μπορούσαν να γίνουν. Και αυτές μικραίνουν τη ζωή τους, τον εαυτό τους να χωρέσει στη συμβατικότητα του μοντέλου της ελληνικής οικίας. Το ‘χω δει το έργο γύρω μου και γι’ αυτό ήθελα να μιλήσω. Να κοιτάξω καλά, από κοντά τους χαρακτήρες, να δω τη σχέση τους με εμάς. Με τις δικές μας συμπεριφορές, ένα καλοκαίρι κάπου σε ένα εξοχικό, όλη μαζί η οικογένεια, να ψάχνουμε τον ίσκιο, να λέμε κουβέντες καθημερινές, να κάνουμε αστεία και μέσα σε αυτό η ελπίδα ότι δεν θα ‘ναι για πολύ. Αυτή η ζωή δεν θα ‘ναι πάντα έτσι. Οπου να ‘ναι θα φύγουμε, θα πάμε εκεί που θέλουμε. Εκεί που ποθούμε» τονίζει η σκηνοθέτρια.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. Παρέα με τους πρωταγωνιστές της Στέλλα Βογιατζάκη, Μπάμπη Γαλιατσάτο, Μυρτώ Πανάγου, Πένυ Παπαγεωργίου, Θανάση Ζερίτη και Κωνσταντίνο Πλεμμένο ανοίγει έναν διάλογο με το κλασικό κείμενο του Ιψεν και αφήνει να πραγματωθεί η πεποίθηση του καλλιτέχνη – κεντρικού προσώπου στην παράσταση πως η τέχνη σώζει. «Η τέχνη θα μας σώσει από τη βιαιότητα του προδιαγεγραμμένου […] Η τέχνη σε οδηγεί σε μια περιοχή παιδική, αμόλυντη, σε μια περιοχή όπου το δίκαιο και το άδικο είναι πιο απλά. Σε μια περιοχή που εδρεύει η αγάπη για τον όμορφο, δυνατό, αδύναμο άνθρωπο. Στην ενσυναίσθηση. Οχι, η τέχνη δεν μπορεί να σβήσει φωτιές. Δεν μπορεί να μπει στις φλόγες και να σώσει παιδιά. Μπορεί να βοηθήσει όμως πριν και μετά. Μπορεί να σε προετοιμάσει στο τι άνθρωπος θα γίνεις, ποιες θα είναι οι ηθικές σου προτεραιότητες μέχρι το σημείο εκείνο. Και μπορεί έπειτα να σε παρηγορήσει, να σου θυμίσει, να σε κάνει να ξεπεράσεις ή, καλύτερα, να μετασχηματίσεις την οργή, τον θυμό, τον πόνο σε επιλογές που αυτές θα έχουν δραστική σημασία» τονίζει η δημιουργός.

Η ίδια στην καριέρα της μετά τις σπουδές της σε Αθήνα και Βερολίνο δοκιμάστηκε ως ηθοποιός σε παραστάσεις όπως οι «Από πρώτο χέρι» (2014-2017), «Μια εκδοχή» (2011). Στη συνέχεια κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη ετοιμάζοντας παραγωγές όπως οι «Στο μυαλό του Δανιήλ Χαρμς», «Αναφορά – Ενας πίθηκος που έγινε άνθρωπος», «Μια εκδοχή». Ως βοηθός σκηνοθέτη έχει συνεργαστεί με τους Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, Αντώνη Καφετζόπουλο, Ευριπίδη Λασκαρίδη, Γεωργία Μαυραγάνη. Παράλληλα, έχει μεταφράσει από τα γερμανικά τη «Μεταμόρφωση» και την «Αναφορά σε μια Ακαδημία» του Κάφκα (εκδόσεις Νεφέλη).