Στο προηγούμενο άρθρο μας είχαμε περιγράψει γιατί και πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιοριστεί σε ένα ποσοστό, στην καλύτερη εκδοχή 15%. Ο αγώνας όμως για το 15% δεν γίνεται με τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια μέσα, γίνεται ένας αγώνας για την εξασφάλιση του 20% ή του 30%. Οι παρυφές εγκαταλείπονται και η διεύρυνση μπαίνει σε δεύτερο πλάνο. Κύριος στόχος της πολιτικής παράταξης γίνεται η αμυντική περιχαράκωση, η συσπείρωση του σκληρού πυρήνα.
Είχαμε αναλύσει παλιότερα τη σύνθεση του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ κατά το 1/3 περίπου, συγκροτήθηκε από τρία ρεύματα. Το 1/3 είναι οι παλιοί κομμουνιστές, που περιπλανήθηκαν για λίγο σε Συνασπισμούς και άλλες ευρωκομμουνιστικές καταστάσεις αλλά δεν έπαψαν ποτέ να είναι ηθικά και αισθητικά κομμουνιστές, με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια επιλογή. Το άλλο 1/3 είναι τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, που δεν είχαν ικανοποιηθεί από τον υφιστάμενο μηχανισμό εκλογικής πελατείας ή δεν είχαν ικανοποιηθεί αρκετά, σύμφωνα με τις δικές τους επιλογές και εκτιμήσεις (κάποτε ο μεγάλος σοφός που ονομαζόταν Ανδρέας Παπανδρέου μου είχε πει το εξής για κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που μεταπηδούσε από κόμμα σε κόμμα, βρίζοντας χυδαία τον ευεργέτη του Ανδρέα Παπανδρέου, που τον είχε κάνει μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς ευνοιοκρατίας υπουργό, υφυπουργό και μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου: «Σημασία δεν έχει τι έχεις κάνει εσύ για αυτούς. Σημασία έχει τι νομίζουν αυτοί ότι πρέπει να κάνεις για αυτούς»). Το τρίτο ρεύμα, που διευρύνεται συνεχώς, προέρχεται από τη διάλυση της αγροτικής οικονομίας και του ελληνικού χωριού και της πατριαρχικής ελληνικής οικογένειας. Πληθαίνουν οι άνθρωποι που συναντάνε καθημερινά στις ελεύθερες ώρες τους το φάντασμα «της μοναξιάς της μεγάλης πόλης» και καταφεύγουν σε λύσεις κοινωνικοποίησης με ιδεολογικό περίβλημα, που συνήθως είναι αριστερές.
Από αυτά τα τρία ρεύματα προσφέρεται για περιχαράκωση κυρίως το πρώτο, οι παλιοί κομμουνιστές. Κοντά τους πηγαίνουν πολλά λαμόγια του ΠΑΣΟΚ μήπως και κερδίσουν τίποτα με μια τελευταία κωλοτούμπα. Επίσης απολιτικοί νέοι και «συλλογικότητες» με τη μία ή την άλλη ιδιαιτερότητα καταφεύγουν κοντά τους βρίσκοντας στήριξη και παρηγοριά. Είναι περίεργο και αξιοθαύμαστο αλλά στην ιδιόμορφη ελληνική κοινωνία, 20 χρόνια μετά τη διάλυση του κομμουνισμού της Σοβιετικής Ενωσης και της Γιουγκοσλαβίας, ενισχύεται, αντί να διαλυθεί όπως το κόμμα του Καμμένου, το ρεύμα των ετερόδοξων κομμουνιστών, που έχουν όλα τα ελαττώματα του σταλινισμού και καμία από τις αρετές του.
Τώρα αν προσθέσουμε 15% του ΣΥΡΙΖΑ, 10% στο σύνολο τους ποικιλώνυμους που δεν θα μπουν στη Βουλή, 12% το ΚΙΝΑΛ, 8% τη Χρυσή Αυγή και 7% το ΚΚΕ, μας δίνει συνολικά 52%. Το υπόλοιπο 48% κάποιος πρέπει να το πάρει. Είμαι προφήτης. Αυτό έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν όταν πρόβλεπα τάσεις στο εκλογικό σώμα πολλούς μήνες ή και χρόνια μερικές φορές πριν από τα γεγονότα. Για να μην καβαλήσω το καλάμι όμως σας καλώ να κάνουμε μια πολύ πιο απαισιόδοξη ανάγνωση των προβλέψεων. Πάλι μένει για τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη κάτι γύρω στο 40%. Γι’ αυτό φυσάει ο άνεμος της νίκης στα πανιά της Νέας Δημοκρατίας. Μπορεί ο άνεμος, όπως ξέρουν όλοι οι ιστιοπλόοι, να ανατρέψει το πλεούμενο ή να το επιταχύνει στη διαδρομή του. Εξαρτάται πώς θα χειριστείς τα πανιά. Αλλά γι’ αυτό, στο επόμενο.