Ο τίτλος της προχθεσινής Le Monde ήταν «Πώς ο Μακρόν και ο Ορμπαν θέλουν να ενσαρκώσουν δύο αντίθετες Ευρώπες». Και το γράφημα που συνόδευε το θέμα στη δεύτερη σελίδα αναφερόταν στη σύγκρουση των δύο πολιτικών, έχοντας σε ομόκεντρους κύκλους τους «συμμάχους» τους και τους «κοντινούς τους ανθρώπους με κάποιες επιφυλάξεις». Ο στενός κύκλος του γάλλου προέδρου περιελάμβανε, με φωτογραφίες, τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, τον Ντόναλντ Τουσκ, τον Πέδρο Σάντσεθ και τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλοι τέσσερις πολιτικοί (μεταξύ των οποίων κάποιος Κόστα και κάποιος Λεβέν) αναφέρονταν χωρίς φωτογραφίες. Οσο για τη Μέρκελ, ήταν στον εξωτερικό κύκλο. Μόλις την προηγουμένη, άλλωστε, είχε υποστηρίξει τον Βέμπερ, που ως γνωστόν είναι φιλαράκι με τον Ορμπαν.

Ακόμη κι ο έλληνας Πρωθυπουργός πρέπει να είναι αιφνιδιασμένος με αυτή τη διεθνή αποδοχή, τόσο από τα μέσα ενημέρωσης όσο και από τους κυβερνώντες. Πράγματι, μετά το σοκ των πρώτων μηνών, οι ξένοι στήριξαν πολύ τόσο τον ίδιο όσο και την κυβέρνησή του. Πρώτα για να περάσει όλα τα αντιδημοφιλή μέτρα του τρίτου Μνημονίου, που ήταν ανάλογα – αν όχι χειρότερα – μ’ εκείνα που κατήγγελλε τα προηγούμενα χρόνια. Και τώρα, για να εξασφαλίσει την έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών, που σε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται ότι δεν θα έχει καμιά τύχη. Από την παρέλαση των ξένων ηγετών αυτές τις ημέρες στα Σκόπια καταλαβαίνει κανείς τι θα γίνει όταν η συμφωνία έρθει προς κύρωση στην ελληνική Βουλή.

Η εικόνα αυτή δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με την αποδοχή που έχει ο Αλέξης Τσίπρας στο εσωτερικό. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη, τόσο για την οικονομική πολιτική όσο και για το Μακεδονικό, συνοδεύονται από καταστροφικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Ο Πρωθυπουργός θα προσπαθήσει να αντιστρέψει το κλίμα με τη γνωστή συνταγή: παροχολογία και σκανδαλολογία. Ξέρει όμως και ο ίδιος ότι είναι πολύ αργά. Ακόμη κι αν αποσπάσει από τους εταίρους τη συμφωνία τους για την προσωρινή αναστολή της μείωσης των συντάξεων, δεν μπορεί να ελπίζει σε νίκη στις εκλογές. Και τότε τι θα κάνει ο Μακρόν;

Μεγάλες φουρτούνες προδιαγράφονται για του χρόνου τέτοια εποχή. Στην Ευρώπη, το αντιφιλελεύθερο τόξο θα βρίσκεται κοντά στην πλειοψηφία – αν δεν την έχει ήδη κατακτήσει. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση μειοψηφίας της Νέας Δημοκρατίας θα είναι αντιμέτωπη με ένα κύμα νεοαγανακτισμένων που θα διαμαρτύρονται για το τέταρτο Μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ανεβεί ξανά στα κάγκελα, προσδοκώντας στην επανάληψη του ίδιου σεναρίου με το 2014: μπλόκο στην προεδρική εκλογή με σκοπό την προκήρυξη νέων εκλογών που θα γίνουν με απλή αναλογική, αφού το ΚΙΝΑΛ δεν θα έχει συναινέσει στην αλλαγή του εκλογικού νόμου.

Ποιος ηγέτης, ποιο κίνημα, ποια ιδεολογία, θα μπορέσει να σταματήσει αυτή την πορεία προς την άβυσσο;