Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Αλίμονο. Σίγουρα, όταν η πολιτική ορθότητα άρχισε πριν από χρόνια να βάζει όρους και δεσμεύσεις στον λόγο και στην επικοινωνία, ο στόχος ήταν να προστατευθούν οι ευαίσθητες και ευάλωτες κοινωνικά ομάδες καθώς και τα άτομα που είναι εκτός κάποιων γενικώς αποδεκτών και καθιερωμένων προτύπων. Το πρόβλημα όμως είναι ότι σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει μία συνθήκη τύπου «υδρογόνο δύο οξυγόνο». Ούτε μέτρο που να υπολογίζει την πολιτική ορθότητα με τον πόντο και να βαράει αλάρμ όταν τείνει να γίνει αυτό που προείδε ο Ουμπέρτο Εκο. Ενα είδος διαστρεβλωτικής και καταλυτικής λογοκρισίας που δαιμονοποιεί a priori την κριτική βάζοντάς της ταμπέλες και καλλιεργεί την οριοθέτηση απυρόβλητων.

Σεξισμός και body shaming είναι δύο από τους σύγχρονους μπαμπούλες του δημόσιου λόγου. Καταρχήν ορθές έννοιες και σε πολλές περιπτώσεις, κακώς,  αλληλένδετες που έχουν ωστόσο παραποιηθεί και οι οργίλοι θεματοφύλακες παραπέμπουν στο απειλητικό δάχτυλο του θείου Σαμ. «Αυτό είναι σεξισμός, αυτό είναι body shaming». Ε όχι, ρε φίλε, δεν είναι. Κάτσε να τα βάλουμε κάτω και να δούμε πώς η υστερική και άνευ όρων υπεράσπιση των «θυμάτων» τους μπορεί να τα μετατρέψει σε θύτες.

Ας δούμε, για παράδειγμα, την Αζια Αρτζέντο, την ηθοποιό, σύντροφο του αυτόχειρα Αντονι Μπουρντέν, από την οποία ξεκίνησε το κίνημα Metoo. Αγαθών, συσπειρωτικών και αμυντικών αρχικά προθέσεων, που σε πολλές περιπτώσεις ωστόσο παρεκτράπηκε σε έναν καταγγελτικό νεομακαρθισμό που καταστρέφει εκδικητικά καριέρες και ζωές. Η ακτιβίστρια Αζια, λοιπόν, κατηγορήθηκε για αποπλάνηση ανηλίκου με φωτογραφίες μάλιστα ως αποδεικτικά στοιχεία. Ναι, ο νεαρός έκανε ό,τι έκανε μαζί της με τη θέλησή του. Οπως, φαντάζομαι, και εκείνος που πριν από καμιά τριανταριά χρόνια «είχε υποκύψει στις ορέξεις» του Κέβιν Σπέισι. Του οποίου η πρόσφατη ταινία έκανε την πρώτη ημέρα εισπράξεις 27 δολαρίων. Αντίθετα, η Αρτζέντο προστατεύθηκε με ένα πέπλο ανοχής, αυτοί που της επιτέθηκαν κατηγορήθηκαν ως σεξιστές, η συμβολή της στο Metoo λειτούργησε αντισταθμιστικά και το χειρότερο που έπαθε ήταν να κοπούν δύο εκπομπές του Μπουρντέν στις οποίες συμμετείχε.

Η Τες Χολιντέι είναι ένα υπερβολικά παχύσαρκο κορίτσι. Με παραμορφωμένα, όπως βλέπω στη φωτογραφία, από το βάρος γόνατα που σίγουρα της προκαλούν προβλήματα στην κίνηση. Η Τες λοιπόν ποζάρει με μαγιό στο εξώφυλλο του βρετανικού «Cosmopolitan» προκαλώντας αυτούς στους οποίους δεν αρέσει to kiss her ass. Πέρα από κακόγουστο και επικίνδυνο για την υγεία, θεωρώ αυτό το κόνσεπτ, που αποθεώθηκε ελέω πολιτικής ορθότητας, εξαιρετικά επιθετικό και βίαιο. Και φαντάζομαι, αν επρόκειτο για κάποιο αγόρι, θα είχε βρεθεί ήδη πετσοκομμένος στις χωματερές του Διαδικτύου.

Η δε Κατερίνα Νοτοπούλου απέδωσε την κριτική για την πρωτοφανή ανέλιξή της σε υπουργό που παραπέμπει σε τριτοκοσμικές πολιτικά χώρες, σε σεξιστές που μισούν τους νέους και, επιπλέον, είναι και ακροδεξιοί. Σόρι, αλλά περί αυτού δεν έχω να πω τίποτα. Τα έχει πει πολύ καλύτερα από εμένα ο Οργουελ στο «1984».