Η είσοδος της Κατερίνας Παπακώστα στην κυβέρνηση ήταν απολύτως φυσιολογική εξέλιξη – πρόκειται απλώς για την επισημοποίηση της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα ονειροπόλας αριστερής ραστώνης σε έναν κυνικό μηχανισμό εξουσίας. Οσο απέχουν δηλαδή οι πρόσφυγες που λιάζονται σαν τουρίστες από τις κατσαρίδες που εισβάλλουν στη χώρα μας, και  η Τασία Χριστοδουλοπούλου από την πρώην υπουργό της Δεξιάς. Η κυρία Παπακώστα είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, και ήρθε αμείλικτο το ρεπορτάζ του BBC να το πιστοποιήσει.
Το στρατόπεδο της Μόριας χαρακτηρίστηκε από τη δημοσιογράφο του σταθμού κολαστήριο, με άθλιες συνθήκες υγιεινής, τρομακτικό συνωστισμό και ανεξέλεγκτη βία. Μία τουαλέτα αντιστοιχεί σε 70 άτομα, 17 άνθρωποι στοιβάζονται ανά σκηνή, 8.000 ψυχές αποθηκεύονται σε χώρο που μπορεί να φιλοξενήσει 2.000. Περιγράφεται μια φρικτή πραγματικότητα, στην οποία οι γυναίκες ζουν διαρκώς υπό τον τρόμο του βιασμού, οι πιο αδύναμοι είναι έρμαια της βίας των συμμοριών, δεκάχρονα παιδιά αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν από την απόγνωση.
Ολα αυτά συμβαίνουν σε ένα μέρος της ελληνικής επικράτειας τον 21ο αιώνα με αριστερή κυβέρνηση. Πρόκειται για τους ανθρώπους που αν έσταζε μύτη μετανάστη κατά το παρελθόν, σήκωναν τον κόσμο και κατηγορούσαν τις κυβερνήσεις για αναλγησία και απανθρωπιά, και σε αρκετές περιπτώσεις είχαν δίκιο. Τώρα σιωπούν, τώρα η είδηση πέρασε στα ψιλά, τώρα ενδιαφέρει μόνο ο σαρωτικός ανασχηματισμός και ο νέος γραμματέας του κόμματος. Τώρα η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων χαιρετίζει ενθουσιασμένη την παρουσία στην κυβέρνηση γυναικών κομματικών μεταναστών, αλλά δεν βρίσκει να πει μια λέξη για τις δυστυχισμένες γυναίκες των στρατοπέδων που κοιμούνται με πάνες γιατί φοβούνται να πάνε στις τουαλέτες. Τώρα η αριστερή φεμινιστική ευαισθησία εξαντλείται στην υπεράσπιση της αναξιοπαθούσας κυρίας Νοτοπούλου και του απαράγραπτου δικαιώματός της να γίνει υπουργός, και κλείνει τα μάτια στις μανάδες των σκηνών που τρέμουν κάθε στιγμή για την ασφάλεια των παιδιών τους.
«Το χειρότερο μέρος που έχω δει στη ζωή μου» είπε ένας από τους μπαρουτοκαπνισμένους Γιατρούς του Κόσμου. Εμείς κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Εχουμε αποδεχτεί μοιρολατρικά την αντιδημοκρατική απαγόρευση εισόδου ελλήνων δημοσιογράφων στα στρατόπεδα, και διαβάζουμε βιαστικά και ενοχικά τα ντροπιαστικά για τη χώρα μας δημοσιεύματα του ξένου Τύπου για τα ελληνικά Γκουαντάναμο. Η κυβέρνηση βουβή, οι φρουροί της Υπατίας απόντες (ίσως μετακλητοί σε άλλα καθήκοντα), η κοινωνία των πολιτών αδρανής. Δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στον πολιτισμό μας; Να είμαστε στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου η χώρα με το τόσο κραυγαλέο έλλειμμα ανθρωπιάς, εμείς, που δίναμε στους εαυτούς μας Νομπέλ και αυτοθαυμαζόμασταν για το παγκόσμιο πρότυπο ουμανισμού που αποτελούσαμε; Πόσος καιρός πέρασε από τότε; Οχι πολύς. Οσος χρειαζόταν για να αγαπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ την κυρία Παπακώστα.
Η Λίνα Παπαδάκη είναι επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Ποταμιού