Υπό μία έννοια, τα τελευταία κομμάτια του παζλ παραμένουν απλωμένα στο προεκλογικό χαλί, αλλά είναι πλέον ορατό πού μπορούν να «κουμπώσουν». Το 2018 δεν θα είναι εκλογικό, το έχουν αποδεχθεί και στην αντιπολίτευση, πρωτίστως στην άνοδο της Πειραιώς, όπου οι σχεδιασμοί γίνονται όλοι με το βλέμμα στην επόμενη χρονιά. Υπάρχει ο Ιανουάριος, υπάρχει ο Μάιος και υπάρχει και ο Οκτώβριος. Αν ο Τσίπρας αναγκαστεί να εξαντλήσει τα χρονικά όρια και φθάσει στο επόμενο φθινόπωρο, δεν θα χαρίσει στον Μητσοτάκη ούτε δευτερόλεπτο. Μπροστά στο ενδεχόμενο, υπουργοί και βουλευτές είναι έτοιμοι να χειροκροτήσουν με ενθουσιασμό. Ο πόλεμος λάσπης – δίπλα ή μακριά από τον ανεμιστήρα – προβάλλει ήδη ως βασικό στοιχείο του σκηνικού που διαμορφώνεται για τους μήνες που ακολουθούν. Το άλλο είναι οι παροχές και οι υποσχέσεις για παροχές που συντηρούν προσδοκίες.

Στην πραγματικότητα, ο Τσίπρας περιμένει από δύο πλευρές σινιάλο για να οριστικοποιήσει τις εκλογικές αποφάσεις του: Από την Ανγκελα Μέρκελ για τις περικοπές στις συντάξεις και τον Χριστόφορο Βερναρδάκη για τις τάσεις και τις ορέξεις του εκλογικού σώματος. Προς το παρόν, κινείται στη λογική του «βλέποντας και κάνοντας», στήνοντας ένα εκλογικό υπόβαθρο για τη «μάχη των δύο κόσμων». Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον εάν το ίδιο ντεκόρ δεν είχε στηθεί – με εισηγήσεις Βερναρδάκη – και τον περσινό Σεπτέμβριο, όταν ετοιμαζόταν η κυβερνητική εκδρομή στη ΔΕΘ. Λίγο-πολύ, μια ατζέντα που βασιζόταν σχεδόν αποκλειστικά στην παροχολογία και στις απειλές για τα σκάνδαλα, υπαρκτά ή μη, των αντιπάλων, ξεδίπλωσε ο Τσίπρας και έναν χρόνο νωρίτερα από τη Θεσσαλονίκη. Στο Μαξίμου εξαντλείται και η έμπνευση.

Οι πληροφορίες ότι ο Πρωθυπουργός εξέταζε το ενδεχόμενο ενός εκλογικού αιφνιδιασμού μέσα στο φθινόπωρο, αν και εφόσον ο Βερναρδάκης έβλεπε κάποιο δημοσκοπικό φως, δεν μπορούν πλέον να επιβεβαιωθούν. Τις ακύρωσαν οι φλόγες στο Μάτι, όπως έκαψαν και το μεταμνημονιακό σχέδιο του Μαξίμου που θα είχε ως αφετηρία τους αυγουστιάτικους μεγαλοπρεπείς πανηγυρισμούς. Οι συνθήκες είναι σήμερα διαφορετικές. Ο εκλογολόγος υπουργός Επικρατείας, ωστόσο, δεν αλλάζει συνταγή. Επιβεβαιώνοντας, επί της ουσίας, ότι η κυβερνητική προετοιμασία για τη ΔΕΘ είναι και δική του δουλειά, τέλος Αυγούστου – αρχές Σεπτεμβρίου ο αθόρυβος Βερναρδάκης βγαίνει στην πολιτική για να αρχίσει να δημιουργεί κλίμα. Αίφνης μπαίνει κι εκείνος μπροστά για προαναγγελίες παροχών, μια σφοδρή επίθεση στην ηγεσία και τα επιτελικά στελέχη της Κεντροαριστεράς και την επιβεβαίωση για τις διαχωριστικές γραμμές που τραβούν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και τον Αδωνη Γεωργιάδη. Στο μεσοδιάστημα, συντονίζει και το πρόγραμμα μιας επίσκεψης του Πρωθυπουργού στην Κρήτη και μιας συνάντησης με τον περιφερειάρχη Αρναουτάκη. Ο μανιερισμός δείχνει λογικό επακόλουθο στα αναγεννησιακά οράματα της Κουμουνδούρου.

Ο σκληρός Βερναρδάκης των «ειδικών αποστολών» θα έχει ίσως πρώτα απ’ όλους στο Μαξίμου εικόνα για τον χρόνο των εκλογών, αναλαμβάνοντας κομβικό ρόλο. Και έχει ήδη πείσει τον Τσίπρα για μια προεκλογική περίοδο μέσα σε συνθήκες «πολιτικού πρωτογονισμού», όπως και για μια επιχείρηση εμβολισμού της Κεντροαριστεράς από τη βάση. Η «στρατολόγηση» στο πολιτικό προσωπικό και στο επικοινωνιακό πεδίο για τη «μάχη των μαχών», έχει ήδη ξεκινήσει με στόχο να αναδειχθεί ο Τσίπρας ως «ηγέτης της σοσιαλδημοκρατίας». Η καταγγελία του Κινήματος Αλλαγής ως «υποσυστήματος της διαπλοκής» αποτελεί μια πρώτη δική του συμβολή. Ο καταλύτης, ωστόσο, θα είναι οι συντάξεις και ο Βερναρδάκης το έχει ήδη μετρήσει. Εξού και προκρίνει – παράλληλα με τη μάχη που θα αρχίσει να δίνει μετά τη ΔΕΘ το «φως» με το «σκότος» – την ακύρωση των προνομοθετημένων περικοπών ακόμη και με όρους «νέου αντάρτικου», εφόσον οι δανειστές δεν συναινέσουν. Μετά τη ΔΕΘ, το ζητούμενο είναι μόνον οι κάλπες.