Το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης προσφέρεται παραδοσιακά για φιλολαϊκές εξαγγελίες – αυτό είναι το νόημα του περίφημου «καλαθιού της ΔΕΘ». Αυτή τη φορά όμως δεν είναι η περίπτωση. Η παροχολογία, που τόσο έχει κατά το παρελθόν στοιχίσει στη χώρα, θα πρέπει να ολοκληρώσει τον κύκλο της εκεί όπου άνοιξε: στο βήμα του Βελλίδειου Συνεδριακού Κέντρου.
Από μια ειρωνεία της τύχης, άλλη μία για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αυτός που καλείται να κλείσει τον κύκλο είναι ένας πρωθυπουργός που υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία. Είναι ο πρωθυπουργός που θα καταργούσε τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, που θα επανέφερε τον κατώτατο μισθό στα 780 ευρώ, θα αποκαθιστούσε μισθούς και συντάξεις, θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, θα μείωνε τον ΦΠΑ.
Οπως όλοι γνωρίζουμε συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Και συνέβη επειδή η παροχολογία δεν γεμίζει τα άδεια πορτοφόλια. Προσφέρει μόνο ελπίδες που αποδεικνύονται φρούδες στο εσωτερικό και εντείνει την καχυποψία στο εξωτερικό ενισχύοντας την πεποίθηση πως, ειδικά στη χώρα μας, ο ζουρλομανδύας θα πρέπει να μείνει σφιχτός, πως η επιτήρηση θα πρέπει να έχει τον χαρακτήρα της αυστηρής επιτροπείας.
Οσα εκλογικά οφέλη λοιπόν και αν πιστεύει ότι θα αποκομίσει ο Πρωθυπουργός, οφείλει να αποφύγει τον πειρασμό. Τα μηνύματα των αγορών εξάλλου είναι κάτι παραπάνω από ευανάγνωστα. Αλλά και η ίδια η αντίληψη πως η παροχολογία αποδίδει εκλογικά είναι λανθασμένη. Η πρόσφατη πολιτική ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα δήθεν γενναιόδωρων κυβερνήσεων που τιμωρήθηκαν σκληρά στην κάλπη.