Αν ήταν η ζήλεια ψώρα, θα κόλλαγε όλη η χώρα, λέει μια παροιμία της οποίας το νόημα (δεν) ταιριάζει στην περίπτωση της Εθνικής Γυναικών στο μπάσκετ. Ζηλεύουν βεβαίως οι κοπέλες τους μαζεμένους θριάμβους τους οποίους ο ελληνικός κατήγαγε αυτό το παραμυθένιο καλοκαίρι, αλλά ώς εκεί και μη παρέκει…
Μέχρι και οι Κορασίδες κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ Β’ κατηγορίας και ανέβασαν ψηλά τον πήχη!
Αστειεύομαι για δυο λόγους: ο ένας είναι ότι κανένα μετάλλιο Κορασίδων δεν συγκρίνεται με ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών και ο δεύτερος έχει να κάνει με την αυτογνωσία από την οποία εμφορείται ολόκληρη η ομάδα…
Οσο για τη ζήλεια, ε, κάποιες δόσεις της είναι θεμιτές κυρίως για… μεγαλοκοπέλες, όπως η Εβίνα Μάλτση και η Στέλλα Καλτσίδου, που έχουν φτάσει δυο φορές στην πηγή (με την 4η και την 5η θέση στα Ευρωμπάσκετ του 2017 και του 2009), αλλά είδαν το νερό να χύνεται έξω από τις στάμνες τους.
Οκτώ χρόνια μετά την πρώτη παρουσία της και την 11η θέση στην Τσεχία, η ελληνική ομάδα επιστρέφει σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και από τις 22 έως τις 30 Σεπτεμβρίου θα σημαδέψει χειροπιαστούς στόχους: μια νίκη στον όμιλο (με Γαλλία, Καναδά, Νότια Κορέα), την πρόκριση στη δεύτερη φάση και ό,τι ήθελε προκύψει…
Ούσα ρεαλίστρια η Μάλτση είπε τις προάλλες ότι «δεν μπορούμε να αγγίξουμε τα χρυσά μετάλλια που έδωσαν χαρά και υπερηφάνεια στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι» και η Καλτσίδου συμπλήρωσε ότι «θα χρειαστεί και πάλι να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας».
Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και όπως κι αν της… κάτσει, αυτή η ομάδα είναι αποφασισμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της, χώρια που εκστρατεύει

στην Τενερίφη έχοντας ήδη κατακτήσει ένα παράσημο: εκείνο των διαδοχικών υπερβάσεων εκκινώντας από μια χώρα που αντιμετωπίζει το μπάσκετ γυναικών είτε ως ανέκδοτο, είτε ως αναγκαίο κακό!