Τον περασμένο Μάιο ήμουν στο Κίεβο για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Ουκρανοί είναι περήφανοι για το ποδόσφαιρό τους, αγαπούν όμως και το χόκεϊ και το μπάσκετ και τελευταία έχουν μια αξιόμαχη εθνική ομάδα. Ενα μεσημέρι στο εστιατόριο όπου τρώγαμε, όταν ένας σερβιτόρος κατάλαβε ότι η περίεργη γλώσσα που άκουγε να μιλάμε ήταν ελληνικά, μας είπε ότι ξέρει κι αυτός δυο λέξεις ελληνικές: περιμέναμε να πει «καλημέρα – καλησπέρα» ή κάτι χειρότερο. Αντίθετα είπε «Γιάννης Αντετοκούνμπο». Χαρήκαμε τόσο που αυθόρμητα τον χειροκροτήσαμε. Αυτός, για να ανταποδώσει τα μπράβο, μας είπε ότι χάρη στον Γιάννη έχουμε μια πολύ δυνατή Εθνική στο μπάσκετ. Τον αφήσαμε να το πιστεύει. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στην Εθνική τον έχουμε δει όσο αυτός. Ελάχιστα.

Συστολή

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ένα χαρισματικό παιδί, όχι μόνο μέσα στο γήπεδο του μπάσκετ, αλλά και στις συνεντεύξεις που δίνει, συνήθως με τον Θανάση τον αδελφό του ως άξιο παρτενέρ. Ο Γιάννης είναι πιο συνεσταλμένος και φανερά πιο ευθύς από τον Θανάση που έχει πιο πολύ χιούμορ. Στις κοινές τους συνεντεύξεις ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, ενώ όμως ο Θανάσης καμιά φορά παρεμβαίνει για να βοηθήσει τον Γιάννη να εξηγήσει καλύτερα αυτό που θέλει να πει, ο Γιάννης που έχει μια ωραία φυσική συστολή απέναντι στον μεγάλο αδελφό του αυτό δεν το κάνει ποτέ. Σκεφτόμουν παρακολουθώντας κάποτε μια συνέντευξή τους ότι ο Γιάννης, που αντιμετωπίζει με συστολή τον Θανάση, δύσκολα θα απαιτήσει από τους Μπακς να τον αφήσουν να ταξιδεύει στην Ελλάδα για να παίξει με την Εθνική μας παιχνίδια που οι Αμερικανοί δεν καταλαβαίνουν. Και κάπως έτσι συνέβη.

Βοηθά

Στην ίδια εκείνη συνέντευξη είχαν ρωτήσει τους δυο Αντετοκούνμπο πώς αντιμετωπίζουν όσους δεν τους θεωρούν Ελληνες, αλλά και το γιατί οι ίδιοι αισθάνονται Ελληνες. Ο Θανάσης μίλησε με μια μικρή δόση οργής για τη δυσκολία που είχε να βγάλει διαβατήριο και για το γεγονός ότι η γραφειοκρατία τού στέρησε τη συμμετοχή στις μικρές εθνικές ομάδες. Οταν ο Γιάννης μίλησε για το πόσο Ελληνας αισθάνεται, είπε κάτι αφοπλιστικά απλό, που όλοι βρήκαμε υπέροχο. Είπε ότι είναι Ελληνας γιατί δεν είναι τίποτα άλλο! «Ελληνας δεν γεννιέσαι μόνο. Γίνεσαι. Εμένα δεν μπορεί κανείς να μου πει ότι δεν είμαι Ελληνας γιατί δεν ξέρω κάτι άλλο. Δεν έχω πάει στη Νιγηρία και είμαι 22 χρονών. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους που το λένε, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, παρά να τους δείξουμε πόσο πολύ αγαπάμε την Ελλάδα και να την αγαπήσουμε πιο πολύ από αυτούς και από όλους» είπε. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι κάτι περισσότερο από ένας σπουδαίος αθλητής: είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Η επιτυχία του είναι η καλύτερη απάντηση στον ρατσιστή της διπλανής πόρτας: ο Γιάννης βοηθά ώστε να μεγαλώσουν Ελληνόπουλα χωρίς προκαταλήψεις. Αλλά πρέπει να τον δούμε επιτέλους στην Εθνική Ελλάδας.

Ομάδα

Ο Γιάννης και οι άνθρωποί του ισχυρίζονται πως για το γεγονός ότι δεν τον έχουμε δει στην Εθνική μετά το ατυχές Προολυμπιακό του 2014 δεν φταίει αυτός. Είχε ένα προβληματάκι και οι Μπακς δεν του επέτρεψαν να πάρει μέρος στο δεύτερο στάδιο της προετοιμασίας της ομάδας για τα τελικά του Πανευρωπαϊκού πέρυσι: ήταν εκεί, πανηγύριζε και στενοχωριόταν για νίκες και ήττες, αλλά δεν αγωνίστηκε. Δεν ήρθε φυσικά και τώρα για να αγωνιστεί στο κρίσιμο ματς με τη Σερβία, που μπορεί να δώσει εισιτήριο πρόκρισης για τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ισως να ‘ρθει αν η Εθνική μας προκριθεί, αλλά και πάλι δεν το γνωρίζει κανείς: από όσο έχω καταλάβει, τίποτα δεν εξαρτάται από τη δική του θέληση, αλλά όλα έχουν να κάνουν με το τι θέλει η ομάδα του.

ΝΒΑ

Ο Γιάννης πήρε ένα τεράστιο συμβόλαιο και απολαμβάνει μια εντυπωσιακή προβολή, όχι στην Ελλάδα, αλλά στον μαγικό κόσμο του NBA. Η καριέρα των τεράστιων αθλητών του ΝΒΑ δείχνει πως αυτή χωρίζεται σε δύο φάσεις: σε μια πρώτη φάση που αυτοί είναι υποχρεωμένοι να υπακούν την ομάδα που τους χρυσοπληρώνει και σε μια δεύτερη που η ομάδα σέβεται τα γούστα τους για να μην τους δυσαρεστήσει και τους χάσει. Παίκτες όπως ο Ντιρκ Νοβίτσκι ή οι αδελφοί Γκασόλ, που έκαναν καριέρα στο ΝΒΑ χωρίς ποτέ σχεδόν να λείπουν από τις σημαντικές διοργανώσεις στις οποίες έπαιρνε μέρος η Εθνική τους, κατάφεραν να ξεπεράσουν πολύ γρήγορα αυτή την πρώτη φάση, που ήταν υποχρεωμένοι να ακούν τις ομάδες τους. Οι Γκασόλ το πέτυχαν και γιατί στην Αμερική πήγαν μεγάλοι και φτασμένοι και μπόρεσαν γρήγορα να επιβάλουν τους όρους τους. Η περίπτωση του Γιάννη μοιάζει πιο πολύ με αυτή του Γερμανού Νοβίτσκι: πρέπει να ελπίζουμε πως για να τον δούμε στην Εθνική θα πρέπει να μεγαλώσει κι άλλο. Οταν γίνει ακόμα περισσότερο σπουδαίος, ακόμα περισσότερο σημαντικός, ακόμα πιο λαμπερός και υπέροχος, οι Μπακς (ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα τον χρυσοπληρώσει για τις υπηρεσίες του…) θα του επιτρέψουν να παίξει και για μας. Μέχρι τότε πρέπει να κάνουμε υπομονή και να ελπίζουμε πως αυτό θα συμβεί. Γιατί τον Γιάννη πιο πολύ και από την Εθνική τον έχει ανάγκη η κοινωνία μας.

Σπουδαίος

Θα είναι κρίμα κι άδικο να μην τον δούμε ποτέ στην Εθνική. Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας: η εξέλιξή του, η πρόοδός του, η θέση του στην ιστορία του μπάσκετ κάποια μέρα, ελάχιστα έχουν να κάνουν με το τι θα κάνει με τη φανέλα της Εθνικής μας. Αλλά εμείς τον Γιάννη δεν τον θέλουμε ως παίκτη μόνο: τον θέλουμε ως παράδειγμα. Και θα είναι κρίμα να μη μας βοηθήσει να βουλώσουμε τα στόματα όσων δεν καταλαβαίνουν ότι Ελληνας μπορείς και να γίνεις και μάλιστα σπουδαίος.

Στόχος

Η Εθνική μας θα παίξει αυτή την εβδομάδα με τους Σέρβους μια πρόκριση στο Μουντιάλ. Θα παίξει και για τον Γιάννη, που λείπει. Τον περιμένουμε κάποια μέρα να ‘ρθει για να πάρει την ομάδα από το χέρι και να μας ξεσηκώσει. Θυμάμαι μια δήλωσή του που με κάνει να πιστεύω πως πολλά εξαρτώνται κυρίως από τον ίδιο. «Θέλω να βάζω συνέχεια στόχους. Οταν σκέφτομαι πώς όλα ξεκίνησαν, απλά παίρνω δύναμη. Ηθελα να γίνω ένας από τους καλύτερους πενήντα παίκτες όλων των εποχών, τώρα θέλω να γίνω ο καλύτερος. Νιώθω ο καλύτερος κι αφού το νιώθω θα γίνω» μας είχε πει. Μόλις πει και «θέλω να παίξω στην Εθνική Ελλάδος» θα τον δούμε στα γαλανόλευκα. Πες το Γιάννη…