–Κύριε Πρόεδρε, μου υποσχέθηκε πως δεν θα έπαιζαν «πριόνια».

– Αθώα η κατηγορούμενη.

Αστειεύομαι βέβαια, υπερβάλλω το δίχως άλλο, αλλά κάπως έτσι ένιωθα το πρώτο μισάωρο της προχθεσινής συναυλίας των Chemical Brothers στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας. Γκρούπι της ηλεκτρονικής dance μουσικής δεν είμαι, με έπεισαν όμως να πάω φίλοι (που είναι) με δυνατά επιχειρήματα: «Μα είναι ένα από τα πέντε καλύτερα συγκροτήματα του είδους στον κόσμο, με ιστορία σχεδόν 30 χρόνων!». «Θα είναι ένα μοναδικό σόου, θα δεις!». «Θα γίνει πάρτι κανονικό!». «Πώς ήταν στους Thievery και στον Parov Stelar στην πλατεία Νερού το καλοκαίρι; Ε, έτσι και καλύτερα!».

Ετσι και καλύτερα μπορεί (για μένα) να μην ήταν, συγκρίναμε άλλωστε ανόμοια πράγματα αλλά το σόου ήταν πράγματι φαντασμαγορικό, με τα ψυχεδελικά visuals, τα strobe lights και τα lasers που επιμελούνται (ναι, έκανα homework) οι Adam Smith και Marcus Lyall σε άψογα σκηνοθετημένη συνεργασία με τους ρυθμούς των Αδελφών από το Μάντσεστερ, του Tom Rowlands και του Ed Simons. Η διοργάνωση ήταν άρτια, ο χώρος καλός με επαρκή εξαερισμό (επαρκή ώστε να μην εκνευριστείς που ακόμη καπνίζουμε όλοι σε κλειστούς χώρους), ο κόσμος τόσος όσος, ο χορός πολύς, ασταμάτητος. Περίεργο πράγμα πάντως: και να μην το λατρεύεις το είδος (ανήκα ξεκάθαρα στην επονείδιστη μειοψηφία), λίγο ανοιχτός να είσαι απλώς μουσικά, η ηλεκτρονική μουσική, μαζί με τα visuals, μπορεί να γίνει από ποίηση που σε κάνει λίγο να χαθείς (κάπως έτσι μου φάνηκε το «Wide open», με την κοπελιά που έκανε μακροβούτια στην οθόνη) μέχρι ταξίδι στη χώρα του σουρεαλισμού (σαν εκείνες τις θρησκευτικές αναπαραστάσεις που συνόδευσαν, στο encore, το «The private psychedelic reel»).

ΡΥΘΜΟΣ. Οπως καταλαβαίνετε, μετά το τέλος της συναυλίας, τρέλανα τους φίλους στις ερωτήσεις. Μου απάντησαν με την τρυφερή συγκατάβαση των μυημένων: «Οι Chemical Brothers, λοιπόν, μας αρέσουν γιατί είναι συγκρότημα που έχει ψαχτεί πολύ με τον ηλεκτρονικό ήχο, μπορεί να μεταδώσει πολύ ωραία dance vibes και να χορέψεις μαζί τους – όπως και έγινε… Ηταν μια καλή αφορμή για αυτούς που τους ξέρουν να τους θυμηθούν και να νοσταλγήσουν τις εποχές που κοπανιόντουσαν στα clubs τα 90s με τα τραγούδια τους, και μια ευκαιρία να τους γνωρίσουν πιτσιρικάδες που δεν τους είχαν δει ποτέ live και δεν τους ξέρουν καλά… Καταπληκτικό σόου, και ηχητικά και τα visuals τρομερά. Σε κάποια τραγούδια τους αρκετά αλλόκοτα αλλά όσο έπρεπε αλλόκοτα… Ηταν ένα setlist που περιείχε βασικά όλα τους τα καλά τραγούδια, ένα setlist το οποίο ανεβοκατέβαζε ρυθμό, ξεκίνησε πάρα πολύ καλά με το «Go» και το «Do it again» και ολοκληρώθηκε ακόμα πιο δυνατά με το «Galvanize» και το «Block rocking beats», που είναι από τα πιο αγαπημένα του ελληνικού κοινού. Τέλος πάντων, μην λέμε πολλά, ήταν μια πάρα πολύ καλή συναυλία». Για το τέλος, μου ζητήθηκε να μεταφέρω παράκληση: να έρθουν σύντομα και οι Daft Punk. Θα πάω (;).