Εχει συμβεί αρκετές φορές. Ο Πρωθυπουργός εκφωνεί μια χαμηλότονη ομιλία, δεν απειλεί, δεν εκβιάζει, δεν κουνάει το δάκτυλο, δεν αναφέρει καν για να φανταστείτε τη σύζυγο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κάποιοι αναλυτές σαν έτοιμοι από καιρό νιώθουν δικαιωμένοι, ναι λοιπόν, υπάρχει ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο μπορεί να γίνει διάλογος, ο ίδιος ο Τσίπρας έχει ωριμάσει πια, εξευρωπαΐζεται και σοσιαλδημοκρατικοποιείται, δεν αντέχει άλλο τον Καμμένο, θέλει σύμμαχο τη Φώφη, σύντομα, άμεσα, χθες. Κι ύστερα έρχεται μια Ιθάκη, με τους μνηστήρες της, τους ασύδοτους επιχειρηματικούς και εκδοτικούς ομίλους της και τους τραπεζίτες που έγιναν πρωθυπουργοί, και πάνε οι αναλύσεις, πάνε οι στροφές, ο ώριμος και σώφρων Πρωθυπουργός γίνεται πάλι ο παλιός άμυαλος Αλέξης του 4% που διαδήλωνε κατά των διοδίων. Βλέπουμε άραγε πάλι επανάληψη του ίδιου έργου; Οι σχετικά ήπιες εμφανίσεις του Πρωθυπουργού το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη θα δώσουν σύντομα τη θέση τους σε μια νέα επίθεση του «βαθέος ΣΥΡΙΖΑ» εναντίον της αντιπολίτευσης, των μέσων ενημέρωσης και των θεσμών; Ή η έξοδος από τα Μνημόνια, σε συνδυασμό με τις εκλογικές ανάγκες, επιβάλλουν πράγματι μια λιγότερο ή περισσότερο ειλικρινή στροφή προς τον διάλογο και τη συναίνεση;
Για να δοθεί μια ασφαλής απάντηση θα χρειαστεί χρόνος. Το βέβαιο είναι ότι ο Τσίπρας έχει χάσει προ πολλού την εμπιστοσύνη ακόμη και των πιο καλόπιστων δυνάμει συνομιλητών του. Για να αρχίσει να την ανακτά, χρειάζονται έργα, χρειάζεται σκληρή αυτοκριτική, μια ομιλία δεν είναι αρκετή.