Συνέβη πριν από χρόνια σε κάποιο τηλεοπτικό σόου αφιερωμένο σε ελαφρολαϊκό βάρδο. Το κόνσεπτ ήταν να υπάρχει πίσω από τον τραγουδιστή μια μεγάλη κλασική ορχήστρα για να κάνει πλούτο. Η παραγωγή όμως έκρινε το κόστος τόσων μουσικών ως μη απαραίτητο, αφού ούτως ή άλλως η μουσική θα ήταν play back. Το κόνσεπτ όμως, κόνσεπτ. Και η λύση αθάνατα ελληνική. Στήθηκε στα γρήγορα μια τριανταμελής ορχήστρα από… τεχνικούς, κλητήρες του σταθμού, γκαρσόνια του καφενείου, καθαρίστριες του κτιρίου, μέχρι και τον παρκαδόρο και τον θυρωρό επιστράτευσαν. Τους έντυσαν κατάλληλα, τους κότσαραν και από ένα όργανο και πήραν θέση. Ομως ο μοντέρ και ο σκηνοθέτης είναι ενίοτε αφηρημένοι. Και έτσι ξέφυγαν πλάνα με άλλους «μουσικούς» να χασμουριούνται και άλλους να φτερνίζονται σε στιγμές που υποτίθεται σόλαραν, δυο τρεις κοιμήθηκαν, άλλος κρατούσε εμφανώς λάθος το δοξάρι και άλλοι «έπαιζαν» πνευστά με το όργανο σε κάποια απόσταση από τα χείλη τους.

Την εικόνα εκείνης της ορχήστρας μου θυμίζει αυτή η κυβέρνηση. Η οποία υπερέβη και τη ρήση του Πιπινέλη ότι ο βασιλιάς έχει δικαίωμα να διορίσει υπουργό ακόμη και τον κηπουρό του. Και έφτασε να υπουργοποιήσει όχι μόνο κηπουρούς και γλάστρες, αλλά και αυτούς που περνούσαν έξω από τον κήπο – εδώ έχει γίνει υπουργός ο Χαϊκάλης.

Δεν είναι μόνο ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν πλέον μια τοξικότητα που επηρεάζει αρνητικά το πολιτικό μέλλον οιουδήποτε συγχρωτιστεί έστω και για λίγο μαζί τους. Δεν είναι ότι στον πάγκο της δεν έχει μείνει πλέον μήτε ο «φυλαρούχας». Ούτε ότι στο όνομα της «ανοιχτωσιάς» ανακυκλώνει τις «μια σκέτο από γιουβέτσι» των άλλων κομμάτων. Είναι ότι οι προκλητικές (βλέπε Νοτοπούλου) επιλογές της παραπέμπουν σε εξοφλήσεις γραμματίων. (Οπως αυτά που έσπευσε να πληρώσει την τελευταία μέρα της υπουργικής της θητείας η κυρία Τσαρουχά). Και μία κυβέρνηση δεσμευμένη με γραμμάτια είναι a priori μια κακή κυβέρνηση. Στα όρια της επικίνδυνης.