«Mάζευε κι ας είναι ρώγες» λέει μια παροιμία, το νόημα της οποίας κολλάει γάντι στην υπόθεση της εθνικής ομάδας του ποδοσφαίρου…
Της ταιριάζει ελέω και της εποχής, διότι τυγχάνει ο Σεπτέμβριος να είναι ο μήνας του τρύγου και στο πλαίσιο αυτής της σημειολογίας, η Εθνική κουβάλησε άθικτο το πρώτο γομάρι με τα σταφύλια από το Ταλίν και βρίσκεται στη διαδικασία παραγωγής του μούστου και των συναφών!
Σε τέτοιες περιπτώσεις (μιας μακρόσυρτης φάσης σε μια νεοπαγή και αχαρτογράφητη διοργάνωση και σε εμβόλιμο εκτός έδρας αγώνα) ο κυνισμός είναι απαραίτητος: στην παρούσα φάση με ένα σωρό άλλους μπελάδες στο κεφάλι τους οι παίκτες περισσότερο από το να θέλγουν με τις εμφανίσεις τους, έχουν ως προτεραιότητα να καθαρίζουν την εκάστοτε μπουγάδα και να μην αφήνουν λεκέδες, όπερ και εγένετο στο Ταλίν.
Κόντρα στην κάθε Εσθονία και στην κάθε Ουγγαρία, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα: τουτέστιν νίκη να ‘ναι κι όπως να ‘ναι, ακόμη και με… μισό μηδέν!
Προχθές η Εθνική έμεινε όρθια και το ίδιο θα επιδιώξει και αύριο στη Βουδαπέστη, ώστε να αφήσει μια καλή κάβα για τη συνέχεια. Ολα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση και πάντως έρχονται σε δεύτερη μοίρα, πολλώ δε μάλλον στους κόλπους μιας ομάδας που αναζητεί per mare, per terram την εξιλέωση για τους δυο πρότερους αποκλεισμούς.
Αυτή η «Redeem Team» συνδυάζει την εμπειρία με τον ενθουσιασμό, διαθέτει ποιότητα και μπορεί να αναβαθμίσει το παιχνίδι της. Εάν είχε κιόλας κάποιες επί πλέον εναλλακτικές λύσεις πίσω από τον Μήτρογλου στην επίθεση, τότε θα μπορούσε να βγαίνει περισσότερο από το αμυντικό κέλυφός της, που εδώ και χρόνια αποτελεί τη δεύτερη φύση της.
Αλλά, διάβολε, υπάρχουν παίκτες που μπορούν να καλύψουν το κενό, έστω και ως faux σέντερ φορ, όπως ο Κώστας Φορτούνης που την πάει τη δουλειά σχοινί κορδόνι!