Ρωτήθηκε χθες ο Αλέξης Τσίπρας αν το βράδυ της 23ης Ιουλίου, την ώρα που εμφανιζόταν σε απευθείας σύνδεση από μια βαλκανική εκδοχή του αμερικανικού war room, γνώριζε ότι υπήρχαν νεκροί στο Μάτι. Αφήνοντας στην άκρη την ουσία της ερώτησης, αλλά και την ουσία της απάντησής του, ο Πρωθυπουργός αφιέρωσε πολύ τηλεοπτικό χρόνο πολιτικολογώντας περί της έννοιας της κριτικής στη δημοκρατία – επειδή είδε, λέει, έντονη κριτική από αντιπολίτευση και Τύπο για το θέμα. Απεφάνθη, λοιπόν, ότι «η κριτική στη Δημοκρατία είναι απαραίτητη αλλά υπάρχει ένα όριο που δεν πρέπει κανείς να ξεπερνά. Και εγώ ήμουν στην αντιπολίτευση και έχω ασκήσει σφοδρή κριτική αλλά γνωρίζω ότι όταν ξεπερνάς το όριο οι πολίτες το αντιλαμβάνονται και η κριτική παίρνει τη μορφή στρατευμένης προπαγάνδας και γίνεται επωφελής γι’ αυτόν που τη δέχεται». Οντως, δεν έχει άδικο στο τελευταίο του συμπέρασμα. Μια σύντομη, ωστόσο, αναδρομή στα best of της τσιπρικής αντιπολίτευσης, μάλλον διαψεύδει πως εκείνος είχε – για να το πούμε κομψά – επίγνωση αυτού του λεπτού ορίου που περιέγραψε.

Μαγκάλια

Το μακρινό, ας πούμε, 2013 από κοινοβουλευτικού βήματος ρωτούσε τους τότε κυβερνώντες «μήπως σώσατε όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας που πεθαίνουν από αναθυμιάσεις γιατί δεν έχουν να ζεσταθούν και βάζουν τα μαγκάλια;». Τότε, δηλαδή, ο θάνατος από μαγκάλι στη συριζαϊκή ανάγνωση οφειλόταν «στις οδυνηρές επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής». Αλλά αυτό, φυσικά, δεν ήταν μια απόπειρα «να κερδηθεί υπεραξία πολιτική πάνω σε αποκαΐδια και νεκρούς». Προς Θεού. Ούτε φυσικά η επισήμανσή του σε ένα συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια χρονιά πως «αυτοί που μας κυβερνούν δεν έχουν καμία κοινωνική ευαισθησία, περνούν σαν γκάνγκστερ στην εξόντωση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων», οπότε «το ερώτημα που προκύπτει είναι “Μνημόνια και ανθρωπιστική κρίση ή ΣΥΡΙΖΑ”». Και σε καμία των περιπτώσεων δεν προσπάθησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά την ψυχολογία του μέσου Ελληνα όταν το 2012 δήλωνε στον «Guardian», «το κοινωνικό κράτος θρυμματίστηκε, ένας στους δύο νέους είναι άνεργος, πολλοί φεύγουν μετανάστες, ενώ υπάρχει διάχυτος πεσιμισμός, κατάθλιψη και σημειώνονται αυτοκτονίες». Αλίμονο.