Θεσσαλονίκη δεν ανέβηκα για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια σε περίοδο εγκαινίων της Εκθεσης. Ακόμη και επί ΣΥΡΙΖΑ δήλωνα «παρών», έστω και υπό συνθήκες… παρανομίας, μη και με πάρει κανένα «κακό» μάτι, από τα τόσα που κυκλοφορούν ανάμεσά τους. Φέτος δεν ανέβηκα. Υποχρεώσεις, της κατηγορίας «ανειλημμένες», με κράτησαν «κάτω». Αλλά βρίσκονταν εκεί πολλοί και διάφοροι φίλοι μου. Γηγενείς και εξ Αθηνών. Στις διηγήσεις αυτών θα βασιστώ για να περιγράψω ό,τι κατά τη γνώμη μου έχει μιαν αξία να αναφερθεί, από την «τριήμερη» στη Σαλονίκη:
– Πρώτον, ήταν η τελευταία εμφάνιση Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, σε εγκαίνια ΔΕΘ, ως Πρωθυπουργού. Ο,τι ακούσαμε από αυτόν, τέσσερα χρόνια τώρα, εκεί και τότε, ακούσαμε. Δεν θα τα ξανακούσουμε, οπότε τέρμα το παραμύθι, το χοντρό, το αχώνευτο.
– Δεύτερον, ήταν σου λέει, τόσο φανερό παντού, διάχυτο, στις συμπεριφορές και τις συνομιλίες τους, ακόμη και μέσα στο Βελλίδειο, ότι φεύγουν, ώστε μόνο η ταμπέλα απέξω έλλειπε – «το τρένο αναχωρεί, στις 17.32».
– Τρίτον, η ακραία παροχολογία, που αν και δεν του αρέσει ως λέξη του προέδρου Αλέξη ωστόσο επιδόθηκε σε αυτήν, όχι ψηφοφόρο δεν πρόκειται να φέρει πίσω, αλλά ούτε και τη σκέψη κάποιου να κινητοποιήσει «μήπως να το ξανασκεφτόμουν;». Καθρεφτάκια να μοίραζε, περισσότερες πιθανότητες είχε να καταφέρει κάτι.
– Τέταρτον, για πρώτη ίσως φορά από το 2014 του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (ως κορυφαίο μνημείο αναξιοπιστίας, θα καταγραφεί ιστορικά, τίποτε δεν εφάρμοσε από όλο αυτό!), αυτή τη φορά δεν υπήρχε στις εξαγγελίες ούτε αρχή, ούτε δομή, ούτε μέση, ούτε τέλος. Ολα ήταν ατάκτως ερριμμένα σε έναν λόγο, που στόχο είχε να δηλώσει ότι εντάξει παιδιά, δεν ήμασταν αυτό ακριβώς που λες συνεπείς με ό,τι είχαμε εξαγγείλει, αλλά από εδώ και πέρα θα βελτιωθούμε.
– Και πέμπτον και τελευταίον: παρακολούθησα όλη την ομιλία στο Βελλίδειο, ως καλός επαγγελματίας και άνθρωπος που θέλει από τον Πρωθυπουργό του να ακούσει πέντε πράγματα για την πορεία της χώρας του. Επέδειξα υπομονή, κατανόηση, δεκτικότητα και καταπράυνα κάθε αρνητικό συναίσθημα που διέθετα γι’ αυτόν, και τους περί αυτόν (λόγω των ασύμμετρων ψευδών που μας ξεφούρνισε όλα τα προηγούμενα χρόνια – με τον άνθρωπο, δεν έχω τίποτε. Και γιατί άλλωστε).
Κατέληξα ότι δεν έχει πλέον τίποτε να πει. Είναι μια τελειωμένη ιστορία. Ο,τι και να ανασύρει από το καλάθι που κουβαλάει σαν τη γιαγιά που πουλάει την πραμάτεια της στη λαϊκή, δεν σώζεται. Είναι υπό αναχώρηση. Και αυτός και το σύστημα που οικοδόμησε με τόση επιμέλεια όλα τα προηγούμενα χρόνια…
Απολογισμός
Χθες το βράδυ επικοινώνησα με σοβαρό παράγοντα του κυβερνώντος κόμματος. Από αυτούς που τέλος πάντων έχουν και γνώση και γνώμη και πληροφόρηση. Για μια πρώτη αποτίμηση του τριημέρου της ΔΕΘ. Μου ανέφερε επιγραμματικά ότι τα πρώτα συμπεράσματα από τη «μακεδονική εκστρατεία» δεν είναι ιδιαίτερα θετικά, παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε να φανεί ότι «δεν έχουμε επηρεασθεί από το κλίμα που δημιουργούν οι δημοσκοπήσεις και τα φιλικά προς την αντιπολίτευση μέσα ενημέρωσης».
Οτι ναι μεν έγινε μια καλή κινητοποίηση για να γεμίσει το Βελλίδειο (και γέμισε), αλλά «με την πόλη απούσα, αστυνομοκρατούμενη, και τη φυσική αδυναμία του προέδρου να έρθει σε επαφή με τον κόσμο, να κάνει μια βόλτα ας πούμε στην Τσιμισκή ή στην Πλατεία Αριστοτέλους, το ότι γεμίσαμε το Βελλίδειο είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει».
Μου ανέφερε επίσης ότι σήμερα θα υπάρξει μια καλύτερη αποτίμηση των εγκαινίων της ΔΕΘ, και πως ό,τι και να γίνει «εμείς συνεχίζουμε κανονικά». Συνεχίστε, τον παρότρυνα…
Ανέκδοτο
…Αλλά το πράγμα δεν σώζεται, ό,τι και να κάνουν (αυτό απέφυγα να το πω). Οσα δεκανίκια κι αν αναζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενθεν κακείθεν. Φαντάζομαι δεν διέλαθε της προσοχής κανενός το γεγονός ότι ο πρόεδρος Αλέξης εισερχόμενος στην αίθουσα του Βελλιδείου το Σάββατο το βράδυ, είδε και καλά χωμένο μέσα σε μια σειρά προς το μέσον της αίθουσας τον Βαγγέλη Αντώναρο! Τόσοι και τόσοι ήταν ένα γύρο, αυτός, ο Τσίπρας δηλαδή, τον Αντώναρο εντόπισε. Και έσπευσε να ανταλλάξει χειραψία μαζί του, και δυο λόγια στα όρθια. Πώς βρέθηκε ο Βαγγέλης εκεί, υπό ποία ιδιότητα, ποιος τον κάλεσε, ποιος έδωσε την εντολή να κληθεί, και ποιος τον τοποθέτησε μέσα στην αίθουσα, ποσώς απασχόλησε κανέναν.
Διότι όλο αυτό έγινε (το αναφέρω ως ενδεικτικό της προετοιμασίας που κάνουν σε σχέση με όλα αυτά, τα επικοινωνιακά στα υπόγεια του Μαξίμου) για να στείλει το μήνυμα προς τα έξω, ότι ο Τσίπρας έχει μαζί του και την καραμανλική Δεξιά – λες και χρειαζόμασταν επιβεβαίωση όλα αυτά τα χρόνια για τη σχέση τους μαζί του. Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο, και αυτοί κρυφό καμάρι, που λένε.
Κι ας διατείνεται ο Κώστας Καραμανλής ότι μία μόνο φορά επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του – το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2015, για να τον συνετίσει, από την τρέλα να βγούμε εκτός ευρωζώνης, και να οδηγηθεί η χώρα σε άτακτη χρεοκοπία.
Επειδή σε εμένα το έχει πει, στη μια και μοναδική συνάντηση που κάναμε έπειτα από πολλά χρόνια, προ διετίας, νομίζω ότι μπορώ να το αναφέρω: το βράδυ της 5ης Ιουλίου, οπότε παίχτηκε με το δημοψήφισμα η τύχη της χώρας στην ευρωζώνη, του τηλεφώνησε λέει, του Τσίπρα, ο ίδιος ο Καραμανλής και του συνέστησε να μην κάνει το βήμα, αλλά να σκεφθεί τη χώρα, και τη δική του υστεροφημία ως πρωθυπουργού. Και ότι έκτοτε ουδέποτε άλλοτε έχουν τηλεφωνηθεί, έχουν επαφή μέσω τρίτων κ.λπ., κ.λπ.
Ανέκδοτο; Ανέκδοτο, της κατηγορίας «το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;».
Συντονισμός
Ο Αντώναρος και η Παπακώστα. Ο Βαγγέλης ήταν από νωρίς στην αίθουσα (α ρε Βαγγέλη…), η κυρία όχι. Εφτασε σχεδόν μισή ώρα μετά την άφιξη του προέδρου Τσίπρα, δεν είχαν πού να τη βάλουν να καθίσει, σήκωσαν κάποιον για να πάρει μια καρέκλα, γενικώς τη σχολίασαν. Ο δικός μου, που ήταν στην αίθουσα και το παρακολούθησε όλο αυτό, μου είπε ότι εκείνη την ώρα στη Θεσσαλονίκη ήταν σε εξέλιξη τόσο το συλλαλητήριο για το «Μακεδονικό» όσο και εκτεταμένα επεισόδια, άρα ενδεχομένως τα καινούργια καθήκοντα, τα υπουργικά, της κυρίας Παπακώστα δεν της επέτρεψαν να είναι συνεπής στην ώρα της.
Ε, ναι ρε φίλε, αυτό ήταν, πώς δεν το είχαμε σκεφθεί; Συντόνιζε τις αστυνομικές δυνάμεις, η γυναίκα, στην καλύτερη.
Ψαρεύει στελέχη
Τέλος, διαστάσεις άσεμνης πρότασης προσλαμβάνει πλέον η απελπισμένη προσπάθεια Τσίπρα να αναζητήσει ερείσματα στην Αυτοδιοίκηση, και προ του κινδύνου να μην υπάρχει καν στον χάρτη στις εκλογές του Μαΐου, ο ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί να οικειοποιηθεί στελέχη που ανήκουν ή έχουν υποστηριχθεί από το ΠΑΣΟΚ και την Κεντροαριστερά. Ετσι όπως το κάνει, όμως, είναι να παρεμβαίνει… εισαγγελέας! Για προσβολή της… γενετήσιας λειτουργίας (δεν ξέρω και πώς ακριβώς είναι διατυπωμένος ο όρος στον Ποινικό Κώδικα).
Μα είναι δυνατόν να επιχειρεί έτσι ξεδιάντροπα να προσεταιριστεί τον Γιάννη Μπουτάρη, τον Σταύρο τον Αρναουτάκη της Κρήτης (σας τα έλεγα τα σχετικά με τον Σταύρο, το Σάββατο, εδώ) και τον Αποστόλη Κατσιφάρα (της Δυτικής Ελλάδας); Τέσσερα χρόνια τους έψηνε η κυβέρνησή του, το ψάρι στα χείλη, και τώρα που φτάσαμε στις εκλογές θυμήθηκε ότι και επιτυχημένοι είναι και ικανοί, και κυρίως άξιοι να υποστηριχθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.
Τσίπρας για πάντα. Και παντού.