Ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωσε τον Ζάεφ ότι «οι Ελληνες στηρίζουν τη συμφωνία των Πρεσπών». Μάλιστα. Κι ο Ζάεφ τον πίστεψε;

Ο Πρωθυπουργός επίσης είπε στον Μπουτάρη «Γιάννη, θα σκίσεις στις δημοτικές εκλογές». Μάλιστα. Κι ο Μπουτάρης τον πίστεψε;

Διότι αν ο Ζάεφ και ο Μπουτάρης είχαν χιούμορ, θα ρωτούσαν τον Πρωθυπουργό:

– Αφού οι Ελληνες μάς στηρίζουν και σκίζουμε, εσύ γιατί πας στη Θεσσαλονίκη με στρατά κι ασθενοφόρα;

Φαίνεται όμως πως δεν έχουν χιούμορ. Σε αντίθεση με τον Πρωθυπουργό που δεν τσιγκουνεύτηκε ποτέ ένα καλαμπούρι ή ένα ψεματάκι.

Η διήμερη παρουσία του στη ΔΕΘ προσέφερε την απαραίτητη δοσολογία πλάκας και φούμαρου που χαρακτηρίζει έναν φιλότιμο καλλιτέχνη.

Η παράσταση φυσικά δεν ήταν εύκολη. Αλλά τι περιμένατε να πει; «Πέρασα να δώσω τα κλειδιά στον Μητσοτάκη»;

Δεν θα το κάνει. Θα το παλέψει μέχρι τέλους υποσχόμενος τα πάντα, ξεχνώντας πολλά και προσποιούμενος ότι πιστεύει πως «θα σκίσουμε!».

Το ρεπερτόριο βεβαίως είναι χιλιοπαιγμένο, το 75%-80% του ακροατηρίου έχει κάνει φτερά και το κλίμα θυμίζει περισσότερο τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας παρά «πάλης ξεκίνημα».

Η «Αυγή» στον κυβερνητικό οίστρο της προτρέπει «να σκεφτούμε πάνω στα πραγματικά διλήμματα», τα οποία πάντως δεν κάνει τον κόπο να αναφέρει.

Αλλά μπορώ να βοηθήσω. Ενα πραγματικό δίλημμα, ας πούμε, είναι αν θα φύγει η κυβέρνηση. Το κλασικό δίλημμα σε μια δημοκρατία.

Το ακούς καθημερινά. Από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς και τα γραφεία το πρωί έως τις παρέες το βράδυ.

Στο δίλημμα αυτό ποια είναι η απάντηση του Πρωθυπουργού; Να μη φύγει. Ωραία. Και γιατί να μη φύγει; Μήπως μας λείψει η Νοτοπούλου;

Ακόμη περιμένω κάποιο πειστικό επιχείρημα – πέρα από ουρανομήκεις ανοησίες για Πινοτσέτ, Ορμπαν και (πού τη θυμήθηκαν;) Θάτσερ…

Διότι η απάντηση του Πρωθυπουργού πάσχει στον πυρήνα της.

Αν (όπως λέει) η χώρα βγαίνει από την κρίση και καλείται να οργανώσει την ανάπτυξη, πιστεύει κανείς ότι ο Τσίπρας που καίγονταν οι άνθρωποι και ρωτούσε για τα Καναντέρ μπορεί να οργανώσει το παραμικρό; Ούτε ρεφενέ στην ταβέρνα!

Γιατί λοιπόν να μη φύγει;

Επειδή κάποια στιγμή θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό, κάτι θα κόψει κάποτε στους φόρους που έβαλε και θα ευαρεστηθεί να ολοκληρώσει τον δρόμο Πάτρα – Πύργος που ολημερίς χτίζουν φίλοι του εργολάβοι; Γελά κι η καρέκλα του Καμμένου.

Υστερα από οκτώ χρόνια κρίσης, μια τραυματισμένη και κουρασμένη κοινωνία θέλει καταφανώς κάτι άλλο.

Ψάχνει μια προσδοκία. Μια σιγουριά.

Κι όχι άλλα φούμαρα για «στοχεύσεις», επιδοτήσεις, γήπεδα και πράσινα άλογα.

Αυτά δυστυχώς τα πλήρωσε πανάκριβα!