O πρώτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ηγετική μορφή της αμερικανικής επανάστασης και της ίδρυσης του έθνους, Τζορτζ Ουάσιγκτον, ο οποίος γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1732, έλεγε ότι «είναι καλύτερα να μην έχεις καμιά δικαιολογία, παρά να βρίσκεις μια κακή» και αυτό θα μπορούσε να είναι το μότο της ζωής του Γιώργου Πρίντεζη, που έχει την ίδια ημέρα τα γενέθλιά του…

Ούτως ή άλλως ο συριανός φόργουορντ δεν ψάχνει για δικαιολογίες, για την ακρίβεια τις απεχθάνεται, ακόμη κι όταν αυτές αφορούν το παρελθόν ή θα φαινόντουσαν βολικές στο μέλλον. «Αν και συναισθηματικός (σ.σ.: καθότι ιχθύς), είμαι ένας πολύ συνειδητοποιημένος άνθρωπος και αυτό αφορά ακόμη και το αντίο μου, όταν κρίνω ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Πρόκειται για μια νομοτελειακή και αναπόφευκτη κατάσταση, την οποία δεν αντιμετωπίζω με τρόμο. Εχω το γνώθι σαυτόν και δεν σκοπεύω να ξεχειλώσω την καριέρα μου κυνηγώντας ανεμόμυλους! Θα πω περήφανα το αντίο» τονίζει ο 33χρονος μπασκετμπολίστας του Ολυμπιακού, ο οποίος προχθές στο Παρίσι, άμα τη εμφανίσει του, οδήγησε την Εθνική στη νίκη επί του Μαυροβουνίου.

Αυτογνωσία λοιπόν. «Μεγάλη αρετή, η μεγαλύτερη, πολύ περισσότερο για κάποιον, όπως εγώ, που δεν πίστευα στον εαυτό μου» σχολιάζει. «Δεν ήταν θέμα χαμηλής αυτοεκτίμησης, απλώς άργησα να πάρω μπροστά, διότι ήμουν ρολίστας και δεν ένιωθα απελευθερωμένος στο παιχνίδι μου. Το πέρασμα από αυτή τη φάση με βοήθησε να αντιμετωπίσω με ψυχραιμία και ρεαλισμό τις καταστάσεις. Οταν νιώθω καλά, βγαίνω μπροστά, αλλιώς μεριάζω στην άκρη και θυσιάζω τον εγωισμό μου στον βωμό της ομάδας».

Ο δρόμος του δεν υπήρξε στρωμένος ούτε με ρόδα, ούτε με… συριανά λουκούμια! «Δεν το έβαλα ποτέ κάτω όμως, ούτε κώλωσα. Μέχρι τα 26 χρόνια μου δεν μου χαρίστηκε τίποτε, δεν βρήκα στρωμένο τραπέζι και όλα τα διεκδίκησα με μόχθο. Είδα τον εαυτό μου να είναι ο 15ος παίκτης της ομάδας, να γίνεται 12ος, 10ος, 5ος, 2ος και πάει λέγοντας…».

Μονάχα δεύτερος; Γιατί όχι πρώτος; «Διότι πρώτος στον Ολυμπιακό είναι ο Σπανούλης, όλοι οι υπόλοιποι έρχονται και παρέρχονται στην ιεραρχία της μιας βραδιάς» εξηγεί διατρανώνοντας ακόμη περισσότερο την αυτογνωσία του, που πάντως δεν ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν υπέκυψε στον πειρασμό του ΝΒΑ. «Επιλέχθηκα στο ντραφτ από τους Σπερς το 2007, μου δόθηκε η ευκαιρία, αλλά δεν το τόλμησα και ζω με αυτό το λάθος»!

Πρότυπο ο Νοβίτσκι

Ο Πρίντεζης, που έχει ως πρότυπο τον Ντιρκ Νοβίτσκι και από τους τωρινούς αντιπάλους του νιώθει πως ο Τόρνικε Σενγκέλια τού βγάζει τον καλύτερο εαυτό, δεν κυνηγάει ούτε ανεμόμυλους ούτε χίμαιρες. Ομνύει στο σλόγκαν «να ζεις την κάθε στιγμή», αλλά εάν σώνει και καλά θα έπρεπε να ξαναζήσει μια παρελθούσα, «αυτή θα ήταν ο τελικός της Ευρωλίγκας το 2015 στη Μαδρίτη με τη Ρεάλ, διότι πιστεύω ότι δεν τον προσεγγίσαμε πολύ καλά και αδικήσαμε τους εαυτούς μας».

Συμπληρώνοντας μια δεκαετία στην εθνική ομάδα, το «καλύτερο τεσσάρι της Ευρώπης» εμφορείται πάντοτε από τον ίδιο ενθουσιασμό. «Είναι μεγάλη υπόθεση να εκπροσωπείς την πατρίδα σου και εγώ νιώθω πάντοτε χαρά και υπερηφάνεια. Αισθάνομαι τυχερός διότι έπαιξα με τη χρυσή γενιά, πρόλαβα το τελευταίο μετάλλιο και ομολογώ ότι στενοχωρήθηκα πολύ το 2011 όταν δεν κλήθηκα για το Ευρωμπάσκετ. Μάλιστα τότε δεν τα είχα με τον Ηλία Ζούρο, αλλά με τον εαυτό μου, διότι προερχόμουν από μια κακή σεζόν στη Μάλαγα».

Του χρόνου θα συμπληρωθούν δέκα χρόνια από τότε που η Εθνική ανέβηκε για τελευταία φορά στο βάθρο και έκτοτε προσπαθεί να ξορκίσει τους δαίμονές της. «Εχω βιώσει στο πετσί μου την απογοήτευση από τις απανωτές αποτυχίες και απορώ τι δεν κάναμε σωστά. Αλλες φορές ήταν κακές οι συγκυρίες, άλλες δεν διαχειριστήκαμε καλά τις λεπτομέρειες στη ρώσικη ρουλέτα των νοκάουτ αγώνων, όπως για παράδειγμα πέρυσι κόντρα στους Ρώσους».

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το 2019 η Εθνική θα διανύσει τον δρόμο του μεταξιού «και εάν είμαστε πλήρεις, προετοιμασθούμε καλά, βρούμε τους ρόλους μας και επιστρέψει ο Αντετοκούνμπο, μπορούμε να πετύχουμε μεγάλα πράγματα» εκτιμά ο Πρίντεζης. «Πέρυσι στενοχωρήθηκα παρά πολύ για την απουσία του Γιάννη, αλλά τον καταλαβαίνω, διότι προφανώς στο μυαλό του φαίνεται πολύ κουραστικό να παίζει μπάσκετ επί έντεκα μήνες. Ολοι μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για ένα τεράστιο και ασύλληπτο μέγεθος, που το νυχάκι του να πονέσει, θα πέσουν πάνω του δέκα γιατροί»!

Ενέσεις

Του Πρίντεζη τον περασμένο Απρίλιο δεν πονούσε το νυχάκι του, αλλά οι… κάλοι στα πόδια του, με αποτέλεσμα να κάνει δώδεκα ενέσεις για να παίξει εναντίον της Ζαλγκίρις. «Ενιωσα τραγικά, διότι έπαιζα πολύ καλά όλη τη σεζόν, πρόσεχα πολύ το κορμί μου και εν τέλει έχασα δυο μήνες χωρίς να τραυματισθώ».

Πέντε μήνες αργότερα δεν έχει πια… κάλους και ελπίζει να παρουσιάσει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, συν κάποιες αναβαθμισμένες εκδοχές στο περιβόητο πεταχτάρι του! «Ακόμη και σε αυτή την ηλικία ένας παίκτης μπορεί και πρέπει να βελτιώνεται. Προσέλαβα προσωπικό γυμναστή στη Σύρο και… έλιωσα όλο το καλοκαίρι με πρόγραμμα δυο ημερών στο γήπεδο και τεσσάρων στο στίβο. Εκανα βάρη για να δυναμώσω το κορμί μου, προπόνηση στον στίβο, ασκήσεις για την έκρηξη στο άλμα και την επιτάχυνση στο πρώτο βήμα και συν τοις άλλοις δούλεψα πολύ στο σουτ τριών πόντων».