Με τα λεγόμενα του κ. Τσίπρα δεν ασχολούνται, πλέον, ούτε οι καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα δημοσιολογούντες. Η αξιοπιστία του ανδρός έχει τρωθεί σε τέτοιο σημείο ώστε να επισκιάζεται, πλέον, και η κατάδηλη ανεπάρκειά του να χειριστεί τις περίπλοκες δημόσιες υποθέσεις. Δεν εκπλήσσει κανέναν ούτε η άγνοιά του για το Ασφαλιστικό ούτε η ελαφρότητά του σε σχέση με τη διαχείριση των εθνικών θεμάτων. Ο κ. Τσίπρας περνάει στην Ιστορία ως ο κυνικός εκείνος πολιτικός που ήρθε και παρέμεινε στην εξουσία διαχειριζόμενος ένα τεράστιο ψέμα.

Επομένως, ενδιαφέρον έχει μόνον το τι λέγεται από τους άλλους που θα τον αντικαταστήσουν. Είναι εκείνοι που πρέπει να δώσουν αξιόπιστες λύσεις σε προβλήματα που, επί δεκαετίες, παραμένουν άλυτα. Μεγαλύτερο όλων είναι η αναδιοργάνωση του «σπάταλου πελατειακού κράτους που οδήγησε στην κρίση» (Τσίπρας, verbatim).

Οι δανειστές επεχείρησαν να λύσουν το πρόβλημα με προκρούστειο τρόπο, αφήνοντας πίσω τους έναν δημόσιο τομέα ερειπίων. Σε αγαστή σύμπλευση με τις εθνικές κυβερνήσεις «έλυσαν» το πρόβλημα της ante portas χρεοκοπίας κουρεύοντας οριζόντια ανθρώπους, μισθούς και συντάξεις.

Αφησαν πίσω τους ένα διοικητικό κράτος με μεγάλη διασπορά αρμοδιοτήτων, επικαλύψεις δομών, απώλεια ευθύνης, κατασπατάληση πόρων και χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες.

Ο δημόσιος τομέας εξακολουθεί να περιλαμβάνει:

– Πολλαπλές, επικαλυπτόμενες υπηρεσίες υπαγόμενες στον Πρωθυπουργό με τις αμοιβές των πολιτικών γραφείων τους να ανέρχονται σε 2.395.000 ευρώ.

– Μια πληθωρική Βουλή που δικαιολογεί ακόμη και σήμερα 38,1 εκατ. ευρώ για ταχυδρομικά έξοδα.

– 154 υπερφορτωμένα ειρηνοδικεία, ενώ εκκρεμούν 250.000 διοικητικές διαφορές, πολλές εκ των οποίων είναι σημαντικές για την πρόοδο των επενδύσεων και της οικονομίας. Εχοντας σπαταλήσει δεκάδες εκατομμυρίων σε μελέτες για το e-justice, σήμερα, οι δικογραφίες στο Εφετείο εξακολουθούν να μεταφέρονται με τα καροτσάκια του «Σκλαβενίτη».

– Τριάντα ανεξάρτητες διοικητικές Αρχές αντί των 11 που προτείνουν οι ίδιοι οι επικεφαλής τους σε πόρισμα που έχει τεθεί υπ’ όψιν της κυβερνήσεως.

– Μια πολυπληθή κυβέρνηση, τη μεγαλύτερη της Μεταπολίτευσης, με 53 μέλη και ετήσιο μισθολογικό κόστος 53.000.000 ευρώ.

– Εκατοντάδες νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (ΝΠΔΔ), νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (ΝΠΙΔ) και ανώνυμες εταιρείες του Δημοσίου.

– Ακόμη και «δημόσιους φορείς που δεν υπάγονται στον δημόσιο τομέα» (sic!) (σελ. 7, «Μητρώο υπηρεσιών και φορέων της ελληνικής διοίκησης», Αθήνα 2018). Πρόκειται για τη συμμετοχή κομματικών ημετέρων σε ΔΣ εταιρειών που αποκρατικοποιήθηκαν.

Εχει εκτιμηθεί, εν συνόλω, ότι η υλοποίηση μεταρρυθμίσεων στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των διοικητικών οργανώσεων που αναφέρθηκαν προηγουμένως μπορεί να οδηγήσει στην εξοικονόμηση 2 δισ. ευρώ σε βάθος τετραετίας, όσων, περίπου, εξαγγέλλει ο κ. Τσίπρας ότι θα μοιράσει από τα «ματωμένα πλεονάσματα».

Προφανώς, ένα τέτοιο σχέδιο είναι ανέφικτο από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μπορεί να υπάρξει από μια άλλη κυβέρνηση που θα έχει ως κεντρικό της στόχο τον τερματισμό της πελατειακής Ελλάδας. Η δημοκρατική παράταξη και τον διακηρύσσει και μπορεί να εγγυηθεί την εφαρμογή του.

Ο Παναγιώτης Καρκατσούλης είναι καθηγητής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης