Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα που δεν αποτελεί δικό της δημιούργημα. Με την παθητική στάση ελληνικών κυβερνήσεων για 10ετίες ολόκληρες έχει μείνει ανέπαφη η πρόβλεψη της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923 (!) για εφαρμογή της σαρίας στη Θράκη. Η οποία βέβαια έχει καταργηθεί και στην Τουρκία από την εποχή του Κεμάλ κι εφαρμόζεται ο ελβετικός αστικός κώδικας. Μέσα στην ανόητη όμως μεγαλοψυχία ή αδιαφορία μας εμείς έχουμε αδρανήσει, με αποτέλεσμα να είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα όπου στο έδαφός της η εφαρμογή της σαρίας (ισλαμικός ιερός νόμος) να είναι υποχρεωτική!
Μοναχά την άνοιξη του 2004 έγινε μια προσπάθεια, με μια πρόταση νόμου δική μου και του Στέφανου Μάνου, με συνυπογραφή του τότε Συνασπισμού του Φώτη Κουβέλη, να επιτρέπεται σε έλληνες μουσουλμάνους η επιλογή του ελληνικού αστικού δικαίου για τις οικογενειακές και οικονομικές τους διαφορές. Που όμως απερρίφθη άμεσα από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά κι από την τότε αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ! Το αποτέλεσμα είναι έλληνες πολίτες να εξακολουθούν να ζουν κάτω από ένα θεοκρατικό και σκοταδιστικό καθεστώς, δίχως τη δυνατότητα προστασίας από την εθνική έννομη τάξη.
Ο κόμπος όμως τώρα έχει φθάσει στο χτένι. Με την προσφυγή μιας ελληνίδας μουσουλμάνας στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά απόφασης του Αρείου Πάγου, που επιβεβαιώνει την ισχύ της σαρίας ως παράλληλου δικαίου στην Ελλάδα (!), κινδυνεύει η χώρα να καταδικασθεί πως εφαρμόζει δύο νομικά καθεστώτα στην επικράτειά της. Τι καλύτερη ευκαιρία για την κυβέρνηση, με την απόλυτη κάλυψη της Ευρώπης μάλιστα και την Τουρκία ουσιαστικά αδύναμη να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας, για την κατάργηση του σκοταδιστικού αυτού καθεστώτος;
Η κυβέρνηση φαίνεται να επιλέγει τον δρόμο του συμβιβασμού κι ορίζει την προαιρετικότητα της σαρίας για τους έλληνες πολίτες. Αυτό όμως ουσιαστικά νομιμοποιεί την εφαρμογή δύο δικαίων στην ελληνική επικράτεια και είναι άγνωστο πώς θα εμποδίζονται και χριστιανοί, το επίσημο μέχρι τώρα θρήσκευμα, να επιλέγουν τις περίεργες ρυθμίσεις της σαρίας για τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Παράλληλα, ανοίγει η όρεξη σε μουσουλμάνους μετανάστες να καταφεύγουν στον ισλαμικό νόμο για ζητήματα που αφορούν τη συμπεριφορά και τις τύχες τις δικές τους και των κοινοτήτων τους. «Η ευρωπαϊκή χώρα που εφαρμόζει τη σαρία» θα γίνει πρώτο θέμα στον διεθνή Τύπο και θα συμβάλει σε ακόμα μεγαλύτερη υπονόμευση της διεθνούς μας εικόνας και της κρατικής μας αξιοπιστίας.
Οφείλουν όλοι να δουν το θέμα με προσοχή, να λάβουν υπόψη μια σειρά από σημαντικούς τοπικούς και διεθνείς παράγοντες και να πάρουν αποφάσεις όχι για το σήμερα – αύριο, αλλά για το μέλλον!