Πριν από λίγες ημέρες, δεν θυμάμαι ποιας ευκαιρίας δοθείσης, προσπάθησα να εξηγήσω στον πεντάχρονο ανιψιό μου τι εστί Τζέιμς Μποντ. Αν και ο μικρός με τις πρώτες νύξεις περί πολυμορφικών αυτοκινήτων και εξολοθρευτή των κακών έμοιαζε να εκστασιάζεται, εγώ δυσκολεύτηκα. Από τη μία οι ταινίες με τον ήρωα του Ιαν Φλέμινγκ δεν ήταν και πολύ του γούστου μου. Από την άλλη, διαπίστωνα καθώς τον περιέγραφα ότι είναι εντελώς εκτός προτύπων πολιτικής ορθότητας όπως την εννοούμε σήμερα. Προσωπικά δεν με χαλάει (περί φανταστικής προσωπικότητας μιλάμε) αλλά θεωρητικά δεν είναι από τα πρότυπα που προβάλλεις σε ένα παιδί ειδικά όταν άρχισαν να γίνονται ερωτήσεις τύπου «Και πώς ήξερε ότι οι κακοί είναι πράγματι κακοί;». Συγχρόνως όμως συνειδητοποίησα τη δύναμη της μαζικής κουλτούρας. Εγώ που έχω δει περισσότερο τις ταινίες με τον Βέγγο να παριστάνει τον πράκτορα παρά αυτές του Τζέιμς Μποντ, ήμουν απολύτως εξοικειωμένη με τον μύθο του. Και έκλεισα την κουβέντα ακούγοντας με τον μικρό στο YouTube το καλτ τραγούδι που συνδυάζει το μπουζούκι με το τζεϊμσμποντικό σάουντρακ και λέει: «Τζέμης Μποντ θα γίνω για να σε αποκτήσω κι όλα για σένα αγάπη μου εγώ θα τα γκρεμίσω».

Παρακολουθώ την κουβέντα περί του ποιος θα είναι ο επόμενος Τζέιμς Μποντ. Εντάξει, κάθε φορά που αλλάζει ο πρωταγωνιστής κάτι ανάλογο γίνεται. Να υπενθυμίσω απλώς ότι οι καλοί ηθοποιοί είναι αυτοί που έδωσαν υπεραξία στις ταινίες. Οχι το αντίθετο. Αλλο αυτές με τον Σον Κόνερι και άλλο με τον Ρότζερ Μουρ. Αλλο με τον Ντάνιελ Κρεγκ και άλλο με τον Πιρς Μπρόσναν. Μου κάνει όμως εντύπωση ο ενθουσιασμός με την προοπτική να τον υποδυθεί ένας έγχρωμος. Φαντάζομαι στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας. Εναν ήρωα που δημιουργήθηκε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Ε, τότε γιατί να μην τον υποδυθεί γυναίκα. Και να μην ξεχάσουμε σε λίγα χρόνια να κάνουμε τον Μπομπ Σφουγγαράκη Μπόμπα Σφουγγαρίστρα.