Πρέπει κάποιος να εφεύρει επιτέλους ένα γκάτζετ, το οποίο τη στιγμή που ένας πολιτικός – και δη ο Πρωθυπουργός – θα αρχίζει να εκστομίζει κάτι έστω και υπαινικτικά μακάβριο, θα τον βαράει ένα μίνι ηλεκτροσόκ. Για το καλό του. Και το δικό μας δηλαδή, αλλά, εντάξει, ας μη μας πουν και πλεονέκτες.

Τρεισήμισι ώρες συνέντευξη έδωσε λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας και η μόνη φράση του που έκανε σάλο ήταν αυτή για την περικοπή της προσωπικής διαφοράς: «…αλλά το συγκεκριμένο μέτρο θα εξηγήσουμε στην Κομισιόν ότι είναι ένα μέτρο αντιαναπτυξιακό και μη διαρθρωτικό. Διότι αφορά την προσωπική διαφορά και αφορά κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων, οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από 70 ετών οι περισσότεροι. Αρα, η όποια περικοπή δαπανών δεν θα είναι μία μόνιμη περικοπή. Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου. Δεν θα έχει καμία επίπτωση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος».

Ο Πρωθυπουργός, δηλαδή, μας ανακοίνωσε πως το επιχείρημα εναντίον της περικοπής είναι πως δεν θα βοηθήσει στη βιωσιμότητα του συστήματος καθώς το μέτρο αφορά αυτούς που είναι σήμερα 70 ετών (όχι το ηλικιακό στρώμα γενικότερα) και οι οποίοι θα μειώνονται σταδιακά για… φυσικούς λόγους (όταν μπαίνει η φύση στην πολιτική επιχειρηματολογία, έχει γίνει ήδη «στραβή»). Για να το πούμε και λαϊκά, ότι θα πάει στην Κομισιόν και θα τους πει ότι, και να τους τα κόψει, δεν θα κάνει σπουδαία διαφορά γιατί αυτοί σιγά σιγά θα αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο και θα κοπούν από μόνα τους. Θα τα κόψει η ζωή, ρε αδελφέ, όταν τελειώσει το λαδάκι στο καντήλι του καθενός. Λύσεις υπάρχουν. Πάλι εμείς θα τις δώσουμε; Θα τις δώσει η φύση αφού.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΤΑΚΤ. Είναι ένα θέμα το αν το επιχείρημα στέκει κι ένα άλλο ότι κάποιος επικοινωνιακός εγκέφαλος, από αυτούς που τον προετοίμασαν για τη συνέντευξη, θεώρησε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην ειπωθεί. Για λόγους αυτοπροστασίας, αν μη τι άλλο, όχι από τακτ, δεν έχουμε τόσες απαιτήσεις πια. Πού να το βρεις το τακτ άλλωστε και την κοινωνικότητα όταν έχουν ειπωθεί αυτά που έχουν ειπωθεί π.χ. για το Μάτι…

Το θέμα είναι ότι μας έβαλε τώρα εμάς να συζητάμε στα σοβαρά ή να παρακολουθούμε το σοσιαλμιντιακό «γλέντι» για το πόσο θα ζήσει ο μπάρμπας κι η θεια. Ε όχι. Λίγο έλεος δείξτε πια.

Και στην τελική, για ποιους εβδομηντάρηδες λέτε; Αυτούς που με τη σύνταξη στηρίζουν το παιδί και το εγγόνι που είτε είναι άνεργο είτε πληρώνεται τρεις κι εξήντα; Βάλε μέσα και όσους έφυγαν έξω να σωθούν και σε μερικά χρόνια, εκτός από τις προσωπικές διαφορές αυτές, θα έχουν μειωθεί κι οι εργαζόμενοι. Αυτό είναι το πρόβλημα με το Ασφαλιστικό. Η αναλογία εισφορών και συντάξεων. Οτι τα παιδιά και τα εγγόνια των εβδομηντάρηδων δεν μπορούν να προγραμματίσουν με σχετική ασφάλεια το μέλλον τους. Αφήστε λοιπόν ήσυχους τους εβδομηντάρηδες του σήμερα, θέλετε να συζητήσουμε τι ποσοστό του πληθυσμού θα είναι σε παραγωγική ηλικία σε 20-30 χρόνια;

Μόνο μην τυχόν σκεφτεί ο μακάβριος εγκέφαλος κάνα επιχείρημα ενίσχυσης της τεκνοποίησης φοβάμαι. Τι φοβάμαι δηλαδή, λίγα λέω, τρομοκρατούμαι. Προκαταβολικώς.