H 37χρονη Γιάνα Γκούρτσεβα και η 40χρονη Γκαλίνα Κατόροβα ζουν στα δύο αντίθετα άκρα της Ρωσίας. Δεν γνωρίζονται, ούτε θα είχαν δει ποτέ τα ονόματά τους τυπωμένα μαζί στον διεθνή Τύπο αν δεν είχαν μοιραστεί, εν αγνοία τους, την ίδια μοίρα. Πέρασαν και οι δύο χρόνια τρώγοντας άγριο ξύλο από τους συζύγους τους. Η Γκούρτσεβα είχε καλέσει πολλές φορές την αστυνομία, αλλά αυτή δεν ανταποκρίθηκε ποτέ. Η Κατόροβα είχε καταθέσει δύο φορές μήνυση, αλλά οι τοπικοί εκπρόσωποι του νόμου την έπεισαν να τις αποσύρει. Καθόλου παράξενο σε μια χώρα η οποία αποποινικοποίησε πέρυσι κάποιες μορφές ενδοοικογενειακής βίας, στο όνομα της προάσπισης των «παραδοσιακών οικογενειακών αξιών» που κηρύττει ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Οπως είχε άλλωστε δηλώσει και η εισηγήτρια του νόμου, η βουλευτής Γελένα Μιζουλίνα, «ένας άνδρας που χτυπάει τη γυναίκα του είναι κάτι λιγότερο ενοχλητικό από έναν άνδρα που ταπεινώνεται». Γκούρτσεβα και Κατόροβα κατέληξαν να σκοτώσουν τους συζύγους τους, με κουζινομάχαιρο, εν θερμώ, φοβούμενες για τη ζωή των ίδιων και των παιδιών τους. Πρωτοδίκως, καταδικάστηκαν σε έξι και τρία χρόνια φυλάκιση, αντίστοιχα. «Ας είχαν τρέξει μακριά» ήταν το επιχείρημα των εισαγγελέων. Μόλις πρόσφατα, όμως, δύο διαφορετικά εφετεία τις αθώωσαν, κρίνοντας πως βρίσκονταν σε νόμιμη αυτοάμυνα. Στη Ρωσία προκλήθηκε σάλος. Δεν είναι και σύνηθες να βλέπει η Δικαιοσύνη με συμπάθεια τη γυναίκα όταν καταφέρεται εναντίον του άνδρα, και ας είναι το θύμα. Αυτά γίνονται στην εκμαυλισμένη Δύση. Για μια μεγάλη ιδεολογική νίκη έκαναν λόγο οι δικηγόροι των δύο γυναικών.

Η Σερίνα Γουίλιαμς είναι ένα από τα πιο ταλαντούχα παιδιά αυτής της Δύσης που συχνά ξεχνάμε να εκτιμούμε. Το Σάββατο έπρεπε κανονικά να υπογράψει τη μεγάλη της επιστροφή στην κορυφή του τένις, έπειτα από μια εγκυμοσύνη που κόντεψε να της στοιχίσει τη ζωή. Κερδίζοντας το US Open στη Νέα Υόρκη, θα ισοψηφούσε το ρεκόρ της Μάργκαρετ Κορτ, με 24 τίτλους Grand Slam. Τελικά, πρωταγωνίστησε σε μία από τις μεγαλύτερες σκηνές που έχουν γίνει σε τελικό αθλήματος. Η προειδοποίηση που έλαβε από τον διαιτητή, τον γνωστό για την αυστηρότητά του Πορτογάλο Κάρλος Ράμος, για καθοδήγηση από τον προπονητή της, τη θύμωσε. Συνδυαστικά, η ποινή πόντου που της επέβαλε στο δεύτερο σετ, επειδή έσπασε τη ρακέτα της, την εξόργισε. Τον αποκάλεσε «ψεύτη» και «κλέφτη» και εκείνος της επέβαλε ποινή γκέιμ. Το πιθανότερο είναι πως θα έχανε ούτως ή άλλως από την αντίπαλό της, την 20χρονη Γιαπωνέζα Ναόμι Οζάκα – που μεγάλωσε λατρεύοντας την αμερικανίδα τενίστρια. Σε κάθε περίπτωση, η Σερίνα Γουίλιαμς κατήγγειλε τον διαιτητή για σεξισμό, επιμένοντας πως αν του είχε μιλήσει έτσι ένας άνδρας, δεν θα είχε φανεί τόσο αυστηρός. Είναι άλλωστε μια γυναίκα με άποψη και λόγο ηχηρό υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών και της ισότητας των φύλων. Η συντριπτική πλειονότητα των οπαδών της την υπερασπίστηκε. Κάποιοι αντέτειναν πως αυτή τη φορά η Σερίνα έχασε το δίκιο της – το παθαίνουν καμιά φορά αυτό οι εύθικτοι άνθρωποι, ιδιαίτερα όταν βιώνουν τα πάντα με πάθος. Το μεγαλείο της πάντως το έδειξε τελικά, όταν «διέταξε» το κοινό να σταματήσει τις αποδοκιμασίες και να αποδώσει τιμή στη νικήτρια, αγκαλιάζοντάς την.

Διαβάζω πως δεν υπήρξαν ποτέ τόσο πολλές γυναίκες υποψήφιες στις ΗΠΑ, από όσες διεκδικούν την ψήφο στις ενδιάμεσες εκλογές για την ανανέωση του Κογκρέσου, που θα κρίνουν, τον Νοέμβριο, το σύνολο των εδρών στη Βουλή, το ένα τρίτο των εδρών στη Γερουσία και το μέλλον του Ντόναλντ Τραμπ. Συνολικά 476 γυναίκες διεκδικούν την είσοδό τους στη Βουλή (με το προηγούμενο ρεκόρ να είναι 298 το 2012), 53 διεκδικούν την είσοδό τους στη Γερουσία (έναντι 40 το 2016), 61 φιλοδοξούν να γίνουν κυβερνήτες (δύο και πλέον φορές περισσότερες από το προηγούμενο ρεκόρ του 1994) και χιλιάδες ακόμα φιλοδοξούν να κερδίσουν κάποιο τοπικό αξίωμα. Για τους αναλυτές, όμως, το εντυπωσιακό δεν είναι τόσο αυτό όσο το γεγονός ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι υποψήφιες δεν προσπαθούν να κοπιάρουν τους άνδρες, να δείξουν ότι μπορούν να τα πάνε «εξίσου καλά» – επιμένουν ότι μπορούν να τα πάνε καλύτερα, ότι οι άνδρες απέτυχαν: διοικούν μια χώρα βαθιά άνιση, όπου η βουλιμία για ασφάλεια των μεν αφήνει τους υπόλοιπους χωρίς προστασία, όπου οι γυναίκες αμείβονται με ένα τρίτο λιγότερα χρήματα από τους άνδρες, όπου ελάχιστες επιχειρήσεις προσφέρουν μια αξιοπρεπή γονική άδεια στις εργαζόμενές τους, όπου το δικαίωμα στην άμβλωση απειλείται. Είναι το κίνημα #metoo; Είναι το απελπισμένο κούνημα της κεφαλής, μαζί και το σφάλισμα των ματιών, που προκαλεί αντανακλαστικά σε όποιον δεν ασπάζεται το σύνθημα «πουτάνα όλα» ο Ντόναλντ Τραμπ – και οι απανταχού λαϊκιστές τραμπίσκοι;

Δεν είναι ανάγκη να επιλέξουμε ανάμεσα στην αθεράπευτη αισιοδοξία του Πανγκλός και τον ανατριχιαστικό πεσιμισμό του Μαρτέν. Αρκεί η κατακλείδα του Καντίντ: «Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας».