Στο παλιό παραμύθι έκλαιγε η κόρη στο πηγάδι: «Δεν γίνεται να παντρευτώ τον Γιάννη, γιατί ΑΝ κάνουμε παιδί κι ΑΝ το πούμε Θανάση κι ΑΝ μεγαλώσει κι ΑΝ κατέβει στο κελάρι κι ΑΝ απ’ το ταβάνι πέσει ένα σκεπάρνι και τον σκοτώσει; Αχ Θανάση μου σκεπαρνοσκοτωμένε!»
Κάπως έτσι την έπαθε κι ο Θανάσης του δικού μας παραμυθιού, όταν ανακοίνωσε την προσχώρησή του στο Ποτάμι. Με ένα ψύχραιμο κείμενο – καμιά σχέση με τα γνωστά πολεμοχαρή του – ο Χειμωνάς ανέλυσε τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Τo make a long status short, ιδού το ρεζουμέ του έργου:
«Ανήκω στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Δίνω έμφαση και στις δύο έννοιες του όρου. Αυτή ήταν πάντα η ιδεολογία μου και θεωρώ πως δεν είμαι ο μόνος. Δυστυχώς, ο Μεσαίος Χώρος δεν συγκεντρώνει πλέον πολλές επιλογές.
Τι μπορεί αλήθεια να ψηφίσει ένας κεντροαριστερός/ κεντρώος/ φιλελεύθερος πολίτης σήμερα; Αρα, μπορώ να ενταχθώ μόνο σε ένα κόμμα που ταυτίζεται με τις απόψεις μου, που σκέφτεται σαν και μένα, που εκφράζει αυτά που έχω ανάγκη να πω και να ακούσω. Και τούτη τη στιγμή το κόμμα αυτό είναι το Ποτάμι.»
Τι ήταν να το ξεστομίσει, πέσανε από κάτω οι μοιρολογίστρες να κλάψουν τον Θανάση τον σκεπαρνοσκοτώμενο. Αχού Θανάση, γιατί το ‘κανες αυτό Θανάση, λάθος μέγα Θανάση. Κορυφαίο το «Αν το Ποτάμι συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ε; Ε;». ΔΕΝ θα συνεργαστεί απαντάει ο Θανάσης. Ναι, αλλά ΑΝ; ΔΕΝ. λέμε ΔΕΝ. Ναι, αλλά ΑΝ μία τοις χιλίοις; Η λογική απάντηση εδώ είναι ότι ΑΝ, μεγάλο παιδάκι είναι ο Θανάσης, θα το διαχειριστεί. ΑΝ συμβεί. Στην ώρα του.
Ο Χειμωνάς, μας δεν αρέσει – δεν μας αρέσει, έκανε μια θεμιτή, θεμιτότατη επιλογή. Και μην ανησυχείτε: αν κάνει λάθος, θα το πληρώσει ο ίδιος, δεν θα σας χτυπάει τα κουδούνια νυχτιάτικο. Ηρεμα λίγο, γιατί είμαστε μισό βήμα από το «Ξέρουμε πού μένεις Θανάση Χειμωνά». Και το σκεπάρνι είναι ακόμα στο ταβάνι.