«Θα χορέψει και ο Αλβιν Εϊλι;»

«Βέβαια, τόσα λεφτά δώσαμε».

Βράδυ στο Μέγαρο δύο κυρίες. Η μία με το ξανθό κρεπαρισμένο της Νίτσας Μαρούδα, αλλά στο πιο ατάλαντο. Η άλλη με το ακαζού το σκατόψυχο, το «πω πω χάλια είναι η τηλεπερσόνα από κοντά» (α, οι μικροχαρές της ζωής). Τελικά ο Αλβιν Εϊλι δεν χόρεψε: θες επειδή έκανε κοπάνα, θες επειδή πέθανε πριν από 29 χρόνια, πάντως δεν φέρθηκε όμορφα.

Στο Μέγαρο χτες είχα ένα κακό νέο κι ένα καλό νέο. Το κακό νέο είναι πως έπεσε το κινητό μου σε μια καταπακτή κάτω από το κάθισμα γιατί από κάτω είναι κούφιο, λέει, ούτε που κατάλαβα. Αναυδοι οι εργαζόμενοι, τέτοιο πράγμα δεν τους έχει ξανασυμβεί, έχω την περήφανη πρωτιά ότι είμαι η μόνη ηλίθια που το κατάφερα.

Τα καλά νέα είναι πως το χορευτικό συγκρότημα του Αλβιν Εϊλι είναι τόσο μαγευτικό που ξέχασα να αγχωθώ για το κινητό μου. Με αφετηρία την Αθήνα, το American Dance Theater, η καλλιτεχνική ομάδα που άλλαξε τον χορό όπως τον ξέραμε, γιορτάζει τα 60 του χρόνια. Ο αφροαμερικανός Εϊλι σοκάρισε την αμερικανική κοινωνία της δεκαετίας του ’60, όταν μέσα από τις χορογραφίες του μίλησε για τους μαύρους, τη δουλεία τους, την ιστορία τους, μίλησε για τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία – όλα αυτά συνδυάζοντας τον κλασικό, τον μοντέρνο και τον αφρικανικό χορό με μουσικές της τζαζ και των γκόσπελ του βαθέος Νότου.

Σαν χείμαρρος η ομάδα του μεγαλύτερου χορευτικού συγκροτήματος της Νέας Υόρκης έσπασε το φράγμα ανάμεσα σε σκηνή και πλατεία κι έγινε η νύχτα μια γιορτή. Μια γιορτή που θα τη θυμάμαι καιρό. Κι αυτό το λέει – όχι η πρώτη τυχούσα – αλλά μια τραγική φιγούρα που έχασε κινητό μέσα απ’ την αγκαλιά της.

Υπέροχη βραδιά. Πού να χόρευε δηλαδή κι ο μακαρίτης ο Αλβιν.

ΥΓ: Για όποιον ενδιαφέρεται, μέχρι και το Σάββατο υπάρχουν παραστάσεις.