Σακάκια κόκκινα με βάτες. Πουκάμισα λουλουδάτα πολλά. Κυρίες με σολάριουμ. «Πήγατε Σπέτσες φέτος;». Νέο κοινό, που ήθελε να δει διά ζώσης τον φορέα της glam και ερωτικής μυθολογίας. Τον 72χρονο εραστή που ακμαίος συνεχίζει το μουσικό του ταξίδι με μια τρομερή μπάντα. Παλιότερο κοινό που τον βλέπει πια με κριτική διάθεση. Και που τον έζησε στα χρόνια των Roxy Music όταν το «Love is the drug» ήταν κάτι παραπάνω από στιχουργική μεταφορά. Και που θυμάται στιγμές – τις ανακαλούσαν πολλοί εξ αυτών στην ουρά των εισιτηρίων – από την πρώτη του εμφάνιση στο γήπεδο του Απόλλωνα (1982) ή την καλύτερη μεταγενέστερη (2000) στον Λυκαβηττό που άλλαξε τρεις φορές από τον ιδρώτα.

Λίγο νωρίτερα (1982) εξάλλου δήλωνε στους «LA Times»: «Θεωρώ πως είμαι ένας εκλεπτυσμένος σύγχρονος τραγουδιστής των blues». Και ανακάτευε κι άλλο το μουσικό του χαρμάνι. Και άρα και το κοινό του.

Το βράδυ της Τρίτης, το Ηρώδειο γέμισε από νωρίς. Από εμπειρία σας λέω πως αν κάποιος μετρούσε τις γυναίκες θα τις έβρισκε σίγουρα περισσότερες. Γυναίκες που το πρωί – θυμίζω πως την Τρίτη χτύπησε το πρώτο κουδούνι της χρονιάς – μπορεί να είχαν πάει τα παιδιά τους στο σχολείο. Το βράδυ όμως καλοντυμένες ήταν εδώ. Για να δουν τον Μπράιαν Φέρι. Σαν ένα ραντεβού με τον αιώνιο απραγματοποίητο έρωτα. Και ακριβώς στις 21.00 ο ίδιος ήταν στη σκηνή του Ηρωδείου με μαύρο κοστούμι και λευκό πουκάμισο. Και με εκείνο το σπάσιμο του ποδιού που αποτύπωνε το αιώνιο τρακ. Σαν Οσκαρ Ουάιλντ με φωνή σπασμένη μπήκε αμέσως στο ψητό, χωρίς να χαιρετίσει καν (σαν άλλος Ντίλαν). Εντάξει, χαιρέτισε μετά. Και φαινόταν πολύ χαρούμενος που ήταν στα μέρη μας. Στεγνός, σαφής, καθόταν στο πιάνο όταν χρειαζόταν. Και συνοδευόταν από δύο υπέροχες μαύρες φωνές. Μπήκε με το «Main thing». Δεύτερο κομμάτι που είπε ήταν το «Slave to love». Καταλάβαινες πως πολλοί θα ήθελαν να χορέψουν, αλλά ο χώρος δεν προσφερόταν. Το σετ του, χωρίς διάλειμμα, κράτησε δύο ακριβώς ώρες. Και είχε και «Don’t stop the dance» και «Avalon» και «Let’s stick together» (εδώ κάποιοι χόρεψαν στα κάτω διαζώματα) και «Love is the drug» και «More than this». Είχε όμως πάνω από όλα το καταπληκτικό σαξόφωνο της αυστραλιανής Jorja Chalmers. Είχε τη φυσαρμόνικα του ίδιου του Μπράιαν κατά το ντιλανικό «Don’t think twice». Είχε και ένα καταπληκτικό «Jealous guy» όπου άναψαν οι φακοί από τα κινητά του κοινού και το Ηρώδειο έμοιαζε με φωτισμένο καράβι. Με πολλές γυναίκες στο κατάστρωμα ε;

info

Ο Μπράιαν Φέρι εμφανίζεται απόψε στο Θέατρο Δάσους, στη Θεσσαλονίκη στις 21.00