Η επέτειος της 11ης Σεπτεμβρίου έδωσε τη δυνατότητα της αναδρομής και σε όσα διακινήθηκαν, τότε, στη χώρα μας, στην άγρια χαρά που κατέλαβε όσους πανηγύριζαν λέγοντας για τους Αμερικανούς «καλά να πάθουν». Υπήρξαν (υπήρξαμε), τότε, μερικές, ελάχιστες, φωνές που διαφοροποιήθηκαν από εκείνη την άγρια χαρά και τρομαγμένοι έβλεπαν (βλέπαμε) τις διεργασίες σε μια κοινωνία που τους (μας) είχε θέσει στο περιθώριο.

Κι ύστερα ήρθε η χρεοκοπία, εγκαταστάθηκαν στο Σύνταγμα οι Αγανακτισμένοι, ανέβηκαν οι αντιευρωπαϊκές, οι λαϊκιστικές ή/και αντιδημοκρατικές δυνάμεις και, με την κυβερνητική άνοδο ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, αλλά και την κοινοβουλευτική επιβράβευση της Χρυσής Αυγής, είδαμε τι σημαίνει να γίνεται πλειοψηφία το μέτωπο που συντήρησε, από διάφορα ιδεολογικά μονοπάτια, τον αντιδυτικισμό –  ένα μέτωπο που τότε το αποκαλούσαμε «φαιοκόκκινο», υποστηρίζοντας ότι βασικό χαρακτηριστικό του δεν ήταν το αριστερό ή το ακροδεξιό πρόσημό του αλλά ο αντιδυτικισμός του και, εν πολλοίς, η σχετικιστική πρόσληψη των δημοκρατικών θεσμών.

Διαβάζω ποιοι ήταν εκείνοι που είπαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, «καλά να πάθουν». Ηταν η Αλέκα Παπαρήγα – το μέτωπο του ΚΚΕ. Ηταν ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, άλλωστε έδωσε τη μεγάλη μάχη της ταυτότητας. Ηταν ο Αλέκος Αλαβάνος, ο μετέπειτα ηγέτης του Συνασπισμού που επιδίωξε τη στροφή του κόμματος προς ριζοσπαστικές ιδέες. Ηταν προσωπικότητες της λαϊκής και της λαϊκιστικής Δεξιάς – όπως ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ηταν εκπρόσωποι του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ – όχι μόνο ο Παπαθεμελής ή ο Σγουρίδης. Ηταν αυτοπροβαλλόμενοι ως διανοούμενοι, όπως ο Κώστας Ζουράρις. Ηταν οι κουκουεδογενείς αριστεριστές του ΝΑΡ. Ηταν καθηγητές οπαδοί ενός ανατολίτικου κοινοτισμού, όπως ο Χρήστος Γιανναράς – αλλά και αριστεροί συνάδελφοί του, της αντιπαγκοσμιοποίησης, όπως ο Κώστας Βεργόπουλος. Ηταν διάφορες αναρχικές συλλογικότητες – θυμάμαι το σύνθημα στη Ζωοδόχου Πηγής: «Ομπάμα γερά, του Λονδίνου ήρθε η σειρά». Ηταν ο ανυπότακτος ποιητής και νυν σύμβουλος του Πρωθυπουργού Νίκος Καρανίκας. Ηταν πολλοί δημοσιογράφοι, ακόμα και σε συντηρητικά φύλλα. Ηταν χούλιγκαν του ποδοσφαίρου. Ηταν, ασφαλώς, οι περιθωριακοί ακόμα τότε εκφραστές της βίαιης ριζοσπαστικής Ακροδεξιάς.

Ολοι αυτοί, και πολλοί ακόμα, ξανασυναντήθηκαν στον αντιμνημονιακό αγώνα αμέσως μετά τη χρεοκοπία της χώρας. Υπονόμευσαν την προσπάθεια της χώρας να διασωθεί. Και οι πιο επιτήδειοι, όπως το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μέτωπο, υποδιαίρεση του φαιοκόκκινου, κατάφεραν να βρίσκονται σήμερα στα πράγματα – ορισμένοι οπορτουνιστές μάλιστα, όπως ο έλληνας Πρωθυπουργός, που τότε έτρεχαν στα αντιπαγκοσμιοποιητικά συλλαλητήρια τύπου Γένοβας,  παριστάνουν σήμερα τους δυτικόφρονες, και μάλιστα τους αμερικανόφρονες.

Δεν ξεχνώ.