Σαν χθες (12 Σεπτεμβρίου) το 1979, με το γκολ του Τάκη Νικολούδη η Εθνική νικούσε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τη Σοβιετική Ενωση με 1-0 και σφράγιζε την παρθενική πρόκρισή της σε μεγάλη διοργάνωση: στο τότε αποκαλούμενο Κύπελλο Εθνών Ευρώπης, το οποίο αργότερα μετονομάσθηκε Euro…
Ατυχώς η επέτειος δεν γιορτάστηκε όπως της άρμοζε, καθότι στον προχθεσινό δεύτερο αγώνα της στη νεοπαγή UEFA Nations League, η ελληνική ομάδα γνώρισε την ήττα όχι τόσο από την Ουγγαρία όσο από τον κακό εαυτό της!
Πλάκα πλάκα, μέσα σε σαράντα χρόνια, από το Κύπελλο των Εθνών φτάσαμε να παίζουμε στη λίγκα των Εθνών, μετά τον Αλκέτα μας καθοδηγεί ο Σκίμπε και -ποιος τη χάρη μας – υπάρχουν για κάβα οι… Εμποροι των Εθνών του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη!
Δεν ξέρω εάν η ήττα στη Βουδαπέστη εκτός από γκέλα συνιστά και πισωγύρισμα, επειδή απέναντί μας βρίσκονταν οι Ούγγροι κι όχι οι Κροάτες όπως στα μπαράζ για την πρόκριση στο Μουντιάλ, αν και για δαύτων τη γούνα υπάρχουν ράμματα: έξι κιόλας, όσα γκολ άρπαξαν προχθές από τους Ισπανούς!
Παρεμπιπτόντως, και στην προκριματική φάση του Κυπέλλου Εθνών του 1980, η Εθνική είχε βρεθεί απέναντι στους Μαγυάρους στους οποίους έριξε μια τεσσάρα στο Καυτανζόγλειο, ενώ έμεινε όρθια στο Νεπ Στάντιον.
Προχθές στην ίδια πόλη, η Εθνική πλήρωσε ακριβά τα επίχειρα της ατζαμοσύνης της στις μπόλικες κλασικές ευκαιρίες που δημιούργησε. Το ματς στράβωσε από νωρίς, κι όταν η ελληνική ομάδα το ίσιωσε, το είδε πάλι να γέρνει και το κακό δεν διορθώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο.
Εκτός από την εκτελεστική αδεξιότητα (στον αντίποδα της οποίας ασφαλώς λειτουργεί ως επιχείρημα η δημιουργική ικανότητα της, προεξάρχοντος και πάλι του Κώστα Φορτούνη) η ελληνική ομάδα αυτή τη φορά εξετέθη από τη σταθερά της: την αμυντική λειτουργία εννοώ, που αυτή τη φορά πήγε περίπατο!