Πρέπει τέλος πάντων να συντονιστούν στην κυβέρνηση: δεν γίνεται ο Πρωθυπουργός να λέει ότι υπάρχει πρόγραμμα επίλυσης του Ασφαλιστικού μέσω του θανάτου των άνω των 70 και από την άλλη ο κ. Σπίρτζης να προγραμματίζει επαναληπτικές εξετάσεις οδήγησης για τους άνω των 70 για να μη σκοτώνονται και να μη σκοτώνουν κόσμο. Αντιθέτως, θα έπρεπε να ληφθεί πρόνοια να κυκλοφορούν οι άνω των 70 την ίδια ώρα, στους ίδιους δρόμους, να σκοτώνονται μεταξύ τους, να ησυχάσουμε. Ή, τουλάχιστον, να κυκλοφορούν στους ίδιους δρόμους τις ίδιες ώρες συνταξιούχοι και άνεργοι – αυτοί οι τελευταίοι μπορεί να μην επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, αλλά δεν συνεισφέρουν κιόλας. Ο θάνατός τους θα βοηθήσει την κυβέρνηση να πιάσει και τον στόχο μείωσης της ανεργίας. Οσο νεότεροι είναι μάλιστα οι νέοι άνεργοι που θα σκοτώνουν οι συνταξιούχοι τόσο το καλύτερο, γιατί ο δείκτης που πρέπει το συντομότερο να βελτιωθεί είναι αυτός της ανεργίας των νέων.

Αντί να νοιάζεται πως θα διασώσει τους/τις γηραλέους/ες οδηγούς που πράγματι είναι δημόσιος κίνδυνος – και ίσως παραμείνουν λαδώνοντας τους εξεταστές, για όλα είναι ικανοί οι παμπόνηροι άχρηστοι γέροι -, θα μπορούσε άλλα να πράξει η κυβέρνηση. Για παράδειγμα, όσοι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά, να υποχρεώνονται να καταβάλλουν σε δόσεις τα κεφάλαια που έχουν ξοδέψει οι φορολογούμενοι για να τους σπουδάσουν, άτοκα έστω. Είναι πολύ εύκολο να υπολογιστούν, αφού ξέρουμε και τα κονδύλια για την Παιδεία και τον μαθητικό – σπουδαστικό πληθυσμό των τελευταίων δεκαετιών. Εναλλακτικά, θα μπορούν να αναλάβουν αυτοί τη σύνταξη των γονιών τους, να στέλνουν δηλαδή ισόποσο έμβασμα κάθε μήνα από το εξωτερικό. Οπως έκαναν οι μετανάστες παλαιότερων δεκαετιών, τότε που δεν υπήρχαν συντάξεις.

Αν οι κ.κ. Τσίπρας – Σπίρτζης αντί να είναι αντινεοφιλελεύθεροι ήσαν σινεφίλ (επ’ ευκαιρία: συγχαρητήρια στον Γιώργο Λάνθιμο για τα βενετσιάνικα βραβεία), θα ήξεραν τη δραστική λύση που περιγράφεται στην «Μπαλάντα του Ναραγιάμα» – παλιό ιαπωνικό φιλμ, αμφιβάλλω αν είχαν γεννηθεί όταν παίχτηκε: στα 70 τους, οι γέροντες και οι γερόντισσες μεταφέρονται από το χωριό στην κορυφή του βουνού για να πεθάνουν. Ούτε να τους διασώσουν προσπαθούσαν οι χωριανοί, ούτε περίμεναν να πάνε καλιά τους μόνοι τους. Απαιτείται πολιτική βούληση, βολονταρισμός, να μην περιμένουμε τη λύση από αναλογιστικές μελέτες και πίνακες θνησιμότητας που φτιάχνουν επαίσχυντοι τεχνοκράτες – αλλιώς πώς θα επιταχύνουμε τα προτσέσα της ιστορίας και της βιολογίας;