Είναι γνωστό πως η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα χωρίς να σκοτώνει κανέναν.

Το δηλητήριο της αμφιβολίας για την ικανότητα του Μίχαελ Σκίμπε να οδηγήσει στο ποδοσφαιρικό ξέφωτο τη Γαλανόλευκη αρχίζει να πλημμυρίζει κάθε κύτταρο της Εθνικής.

Ο Γερμανός ξοδεύει αφειδώς το κεφάλαιο αξιοπιστία και δεν θα αργήσει να κηρύξει πτώχευση όταν οι πιστωτές του Γουδή θα του ζητήσουν λογαριασμό.

Οι επιλογές του και η έλλειψη οράματος δημιουργούν συνθήκες αμφισβήτησης από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Είναι τα προεόρτια που οδηγούν στη διακεκαυμένη ζώνη, η οποία αποτελεί δρόμο χωρίς επιστροφή.

Ο εκάστοτε προπονητής σε οποιαδήποτε ομάδα πρέπει να εμπνέει. Οι ικανότητες και οι γνώσεις δεν έχουν σχέση με την ηγεσία που ασκούν οι μαέστροι των πάγκων.

Ο Ρηνανός μπορεί να είναι δέκα φορές περισσότερο καταρτισμένος από τον συμπατριώτη του Οτο Ρεχάγκελ.

Από μόνη της αυτή η συνθήκη δεν οδηγεί στην επιτυχία. Ο Σκίμπε δεν κατάφερε να ταυτιστεί από την ελληνική κουλτούρα. Απέφυγε την τόρευση της νοοτροπίας των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζεται. Εκτελεί τα καθήκοντά του με την ψυχρή γερμανική λογική που αποδεικνύεται τρηματώδης για τους έλληνες παίκτες. Το χειρότερο, δείχνει να έχει αποδεχτεί πως η Γαλανόλευκη ανήκει στη μικρομεσαία τάξη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μοιάζει να έχει οριοθετήσει τις δυνατότητες των ελλήνων παικτών και παραδομένος σ’ αυτή την αντίληψη δεν διεκδικεί το μέγιστο της προστιθέμενης αξίας που μπορούν να προσφέρουν.

Το παιχνίδι δείχνει χαμένο για τον Μίχαελ Σκίμπε. Στον Δούναβη δεν πνίγηκε μόνο η Γαλανόλευκη, αλλά και τα όποια ερείσματα είχαν απομείνει στον Γερμανό για την ομάδα που θα διεκδικήσει πρόκριση στα τελικά του Euro 2020.

Ο Σκίμπε κατανάλωσε πολύ γρήγορα το οξυγόνο που του προσφέρθηκε. Τα χρονικά περιθώρια είναι ήδη στενά και τα λάθη πληρώνονται με απουσίες από τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού. Η λύση είναι μόνο μία: το βελούδινο διαζύγιο της ομοσπονδίας με τον Γερμανό πριν χαθεί ένα ακόμα τρένο.