Η πατρότητα του όρου ανήκει στον Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν και προφανώς αρέσει και στον Αλέξη Τσίπρα. Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», οι ανένταχτοι συνοδοιπόροι που συνεπικουρούσαν το μπολσεβικικό κίνημα χωρίς να αποτελούν μέλη του, έτσι κι αλλιώς είναι παντός καιρού – το τσιτάτο του Βλαδίμηρου άλλωστε έναν αιώνα τώρα έχει σουξέ, ως πολιτική προσέγγιση, και στη Δύση. Και είναι βέβαιο ότι, καθ’ οδόν προς τις κάλπες, ο Πρωθυπουργός θα αναζητήσει αρκετούς, όπως διαφάνηκε και από τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Στον Λένιν εξάλλου κατέφυγαν και σε συριζαϊκά στέκια, προσπαθώντας να κατανοήσουν την υπουργοποίηση της Κατερίνας Παπακώστα.

Οι επιλογές του Τσίπρα για το κυβερνητικό σχήμα δείχνουν ότι ο στόχος δεν βρίσκεται μόνο σε κεντροαριστερή κατεύθυνση. Στη δεξιά πλευρά του χάρτη υπάρχουν δεξαμενές που, ακόμη κι αν δεν μπορεί κανείς να αντλήσει δυνάμεις, τουλάχιστον ας γίνει μια προσπάθεια να αδρανοποιηθούν. Παρέα με τον Καμμένο, η Παπακώστα θα μπορούσε να δημιουργήσει υπνωτική κατάσταση σε ένα περιορισμένο κοινό, ικανό όμως να κρατήσει τον Μητσοτάκη κάτω από το όριο της αυτοδυναμίας. Πρόκειται για εξήγηση που φανερώνει ότι η μεγάλη εικόνα πίσω από τις αλλαγές στην κυβέρνηση είναι το μετεκλογικό σκηνικό. Αν η Παπακώστα μπορεί να αποδειχθεί μια μικρή νάρκη στον δρόμο του Κυριάκου, τότε είναι χρήσιμη.

Είναι εξίσου προφανές ότι η νέα υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν ασπάζεται τις θεωρίες του Λένιν.  Δεν βρέθηκε συνοδοιπόρος του Τσίπρα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Στον κόσμο των ενστόλων έχει προσβάσεις, συνεπώς η θέση είναι καταλληλότερη για να συντηρήσει τις προσδοκίες για πολιτική επιβίωση, σε αντίθεση με άλλα χαρτοφυλάκια που δεν προσέφεραν τίποτα περισσότερο από μια υπουργική λιμουζίνα – και τα οποία απέρριψε. Με μια έδρα στα χέρια (και μία ψήφο στη Βουλή) άλλωστε η δική της χρησιμότητα είναι αυτή την ώρα αδιαμφισβήτητη – και όχι συζητήσιμη, όπως της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου ή της Μυρσίνης Ζορμπά. Ωστόσο αν ο Τσίπρας έχει το βλέμμα και στη μετεκλογική εποχή, η Παπακώστα καίγεται πρωτίστως για την Κυριακή της κάλπης. Η «εθνική συμμαχία» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία ήδη έχει βγει μπροστά να διαφημίσει, θα μπορούσε να δικαιολογήσει και μια συμμετοχή στις λίστες της Κουμουνδούρου. Πάντα ως ανένταχτη και επικεφαλής της Νέας Ελληνικής Ορμής. Αν τα πράγματα ζορίσουν ακόμη περισσότερο για τον Καμμένο μάλιστα στις ίδιες λίστες θα μπορούσαν να στριμωχθούν και οι ΑΝΕΛ – και όλοι μαζί, έχοντας στην παρέα και άστεγους κεντροαριστερούς, να δώσουν τη «μάχη των μαχών». Σε μια τέτοια εξέλιξη η Παπακώστα ελπίζει να βρει σταυρούς στη δυτική όχθη της τεμαχισμένης Β’ Αθήνας.

Το πρόβλημα είναι ότι προσώρας το πλάνο του Τσίπρα διαφέρει. Οι παλιές σειρές στην Κουμουνδούρου δεν αντέχουν έναν συγχρωτισμό και στα ψηφοδέλτια με Καμμένο και Παπακώστα, ενώ ανησυχούν ότι η πρόσθεση αλλόδοξων υποψηφίων θα οδηγήσει στην κάλπη σε αφαίρεση ψηφοφόρων. Ο Τσίπρας το έχει ζυγίζει και θα προτιμούσε περισσότερο μια συστράτευση στα δεξιά της ΝΔ για να κόψει ό,τι μπορεί. Οσοι ασπάζονται την «καραμανλική σχολή σκέψης», όπως η Παπακώστα, θα μπορούσαν να αποδειχθούν χρήσιμοι και στην κάλπη. Ο Αντώναρος δεν βρέθηκε τυχαία στο ίδιο τραπέζι με τον Καμμένο, ενώ από κοντά κινείται και ο Νικολόπουλος – που μπορεί να αγκαλιάσει τον Καπερνάρο και, αν χρειαστεί, τον Φαήλο. Ο Βελόπουλος όπως και η ομάδα Μπαλτάκου – Δημήτρη Καμμένου βρίσκονται εκτός παιχνιδιού – και επειδή το πρόβλημα του αρχηγού είναι δυσεπίλυτο.

Μέχρι την ώρα των τελικών αποφάσεων, ο Τσίπρας θα είναι ικανοποιημένος από τις εξτρεμιστικές επιθέσεις της Παπακώστα στον «κυβικό νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά ρητορική» που χαρακτηρίζουν τη «μεταλλαγμένη στρατηγική» της ηγεσίας της ΝΔ. Αν η τακτική αυτή συνεγείρει κι άλλους της «καραμανλικής σκέψης», ακόμη καλύτερα. Σε αυτό το πεδίο, τη χρησιμότητά της θα αναγνώριζε ακόμη και ο Λένιν.