Δεν μου αρέσουν τα μισόλογα. Γι’ αυτό και εκφράζομαι καθαρά. Η χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα πραγματικής επιβίωσης. Με ομόλογα στην κατηγορία των «σκουπιδιών», δίχως πρόγραμμα βοήθειας από κανέναν, με διογκωμένο κι αχόρταγο δημόσιο τομέα και με λαό μαθημένο στις παροχές και το χαΐδεμα αφτιών, δύσκολα ξεπερνιούνται τα αδιέξοδα. Το κόστος δανεισμού πηγαίνει σιγά σιγά ξανά στα ύψη, ενώ η δημόσια γραφειοκρατία, δυσλειτουργική και καταπιεστική, βρίσκεται συνέχεια εκεί για να πνίγει κάθε προσπάθεια ανάκαμψης.
Μια καινούργια κυβέρνηση θα ακολουθήσει κατά πάσα πιθανότητα τις επόμενες εκλογές. Είναι έτοιμη να αντιστρέψει την κατάσταση και πώς; Με μισόλογα και πολιτικές που δεν ενοχλούν κανέναν αυτό δεν γίνεται. Η χώρα για να ανακάμψει χρειάζεται επενδύσεις. Αυτό δεν γίνεται δίχως δραστικές περικοπές φόρων. Κι αυτό είναι αδύνατο δίχως δραματικές περικοπές δημοσίων δαπανών. Που σημαίνει μικρότερο δημόσιο τομέα με κατάργηση φορέων και περικοπές γραφειοκρατικών διαδικασιών. Αυτά δεν γίνονται δίχως λιγότερη δημοσιοϋπαλληλία. Και απολύσεις στον δημόσιο τομέα!!
Το 2004 η ΝΔ με είχε αποκλείσει, ονοματίζοντάς με ακραίο και με κατηγόρησε γιατί συνεργάσθηκα με τον Γ. Παπανδρέου. Ηθελε δηλ. και τιμωρία να με βάλει και να καθίσω σπίτι μου. Είδα πού μας οδήγησε η πολιτική τότε της «ήπιας προσαρμογής» και των χαμηλών φιλοαριστερών τόνων. Τώρα θα σπάσει αβγά; Θα τολμήσει να ξεφύγει από την αγκαλιά της κρατικιστικής λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς; Αν δεν το τολμήσει, δεν υπάρχουν πλέον προοπτικές για τη χώρα. Δεν προβληματίζεται κανείς που παρά την κατάρρευση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει να ξεκολλήσει από το 25%-26%;
Ας μην περιμένουμε να γίνουν οι εκλογές για να δούμε τι θα γίνει. Από τώρα πρέπει όλα να ξεκαθαριστούν. Να ξεχωρίσουν οι πολιτικές δραστικής ανάκαμψης από τις καταστροφικές πολιτικές συμβιβασμού. Γιατί μετά την οικονομία ακολουθούν τα εθνικά συμφέροντα. Δείτε την κατάσταση στην Τουρκία κι αναλογισθείτε τι ακολουθεί μια πολιτική φοβίας και χαϊδέματος αφτιών.
Η χώρα έχει ανάγκη αταλάντευτης και καθαρής πορείας προς την ελεύθερη αγορά, την προστασία των συνόρων (διαφωνούμε και σ’ αυτό με τον Ορμπαν;), της μείωσης του δημόσιου τομέα και της θεαματικής περικοπής φόρων. Δεν είναι ζήτημα απόψεων κάποιων. Είναι θέμα επίσημης πολιτικής γραμμής…