Ο Καλίλ είναι Μαροκινός. Προέρχεται από το Μολενμπέκ, το προάστιο των Βρυξελλών, το οποίο έχει γίνει κέντρο τζιχαντιστών τα τελευταία χρόνια. Ηταν ένα μπερδεμένο παιδί, μεταξύ της μουσουλμανικής οικογένειάς του, που δεν του έδωσε και τόση σημασία μεγαλώνοντας, και μιας αδιάφορης βελγικής εκπαίδευσης, που παρακολούθησε μέχρι το γυμνάσιο.
Στα 23 του, δεν είχε σχέδια. Αλλά στις 13 Νοεμβρίου του 2015 είχε μια αποστολή: να ανατινάξει τη ζώνη με εκρηκτικά που φορούσε, ενώ βρισκόταν μέσα στον προαστιακό του Παρισιού, μετά το τέλος του αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας στο Σταντ ντε Φρανς. Για πρώτη φορά στη ζωή του το παιδί αυτό – διότι για παιδί πρόκειται – ένιωθε σημαντικό. Θα γίνει ήρωας πεθαίνοντας.
Παράλληλα, οι σύντροφοί του ετοιμάζονταν να εισβάλουν στο Μπατακλάν την ώρα μιας συναυλίας. Ολα ήταν οργανωμένα σαν παρτιτούρα. Ομως η ζώνη του Καλίλ δεν θα εκραγεί. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Η ιστορία του νεαρού, που διηγείται ο Γιασμίνα Χάντρα στο βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε, είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα για την Ευρώπη τού σήμερα. Στο πολύ καλογραμμένο κείμενο, δεν παρακολουθούμε απλώς τη ριζοσπαστικοποίηση του Καλίλ, ο οποίος βρίσκει στους τρομοκράτες την οικογένεια που δεν είχε, αλλά διαπιστώνουμε κυρίως τη δύναμη της μειονότητας. Οχι της συγκεκριμένης, στο Μολενμπέκ, ούτε της μουσουλμανικής γενικότερα, αλλά της μειονότητας ευρύτερα. Που μπορεί να προκαλέσει ανεξέλεγκτα κοινωνικά γεγονότα. Το αποδεικνύει άλλωστε η Ιστορία στην πιο τραγική μορφή της. Το 1929, το κόμμα των ναζί στη Γερμανία δεν έφτανε στο 3%, αλλά δέκα χρόνια μετά σάρωνε, έχοντας κερδίσει κι αυτήν ακόμα τη γερμανική ελίτ.
Πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τις μειονότητες. Κυρίως επειδή λειτουργούν με τέτοια βεβαιότητα για τη δράση τους και τόση αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που είναι, που κόβουν κάθε δίαυλο για διάλογο. Και κάπου εκεί ξεκινά το πραγματικό κακό. Επιστρέφοντας στον Μεσοπόλεμο, στην πραγματικότητα δεν απέχουμε και τόσο πολύ από την εποχή εκείνη. Κι ας πιστεύουμε το αντίθετο. Το πραγματικά μεγάλο λάθος των κάθε είδους πλειονοτήτων είναι ότι δεν δίνουν σημασία στις μειονότητες. Αντιθέτως, τις υποεκτιμούν.
Τις τελευταίες μέρες ακούμε ομιλίες μίσους από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου. Λόγια που καταστρέφουν ό,τι έχουν χτίσει οι ιδρυτές της ΕΕ. Θα μου πείτε, είναι λίγες αυτές οι παρεμβάσεις, μειοψηφικές, αλλά υπάρχουν κάποιοι που τις ακούν προσεκτικά, κουνώντας το κεφάλι επιδοκιμαστικά. Ε, αυτή η μειονότητα μπορεί στο μέλλον να είναι έτοιμη να τα τινάξει όλα στον αέρα. Πιο έτοιμη από ποτέ.
Σήμερα, όταν ο Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ ζητεί μια Ευρώπη πιο θαρραλέα, το λέει μάλλον με την ελπίδα να μη λειτουργήσει η ζώνη εκρηκτικών που ήδη φοράνε κάποιοι Ευρωπαίοι.