Ξέρω και το επώνυμό της αλλά δεν το λέω. Οχι από καμιά μυστικοπάθεια αλλά για να το προστατεύσω από τη λήθη, να μην έχει την τύχη των άλλων 98 που προηγήθηκαν στο θανατερό γαϊτανάκι του φετινού καλοκαιριού. «Εγκαυματίας». Κάποιος το έγραψε στον τοίχο με μπογιά, σοβατίζοντας ταυτόχρονα τις τερατώδεις ευθύνες της κυβέρνησης. Αυτό θα είναι του λοιπού το όνομά σου Ελισάβετ, που κακοποιήθηκες διά της πυράς από την ελληνική Πολιτεία στο Μάτι και παρέδωσες το πνεύμα μετά από πενήντα εικοσιτετράωρα αγωνίας, πέντε μέρες πριν από σήμερα, στην Εντατική του «Ευαγγελισμού». Αλλος ευφημισμός κι ετούτος…

Δεν ξέρω ποιος δίνει παραγγελιές στη γλώσσα, άλλους να τους λέει θύματα, άλλους ήρωες κι άλλους απλούς εγκαυματίες. Στην πρώτη περίπτωση διακρίνω μια επείγουσα απόδοση δικαιοσύνης, στη δεύτερη βλέπω ενοχή που είναι η πρώτη ξαδέρφη της εξιδανίκευσης. Πού να το φανταστώ ότι η πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου θα έβγαζε μάνι μάνι από τον κλίβανο έναν τόσο ιατρικό όρο για να αποκρύψει στοιχεία; Εκτός κι αν δεχτούμε ότι η «εγκαυματίας» Ελισάβετ έβαλε από μόνη φωτιά στα ρούχα, στο σπίτι και στο χωριό της για να πάει μετά να της τα σούρει ο υπουργός Καμμένος, εκ μεταφοράς και εξ αντανακλάσεως.

Δεν βγαίνει άκρη με τη γλώσσα, παιδιά. Ιδίως με την καθομιλουμένη. Είναι το πιο βιτσιόζικο επίτευγμα του ανθρώπου. Καλύτερα να μιλάμε με αριθμούς. Η υπ’ αριθμ. 99 νεκρή στη θερινή βάρδια της Ρένας Δούρου. Μια ευγενική κι αθόρυβη αποχώρηση από τη ζωή, λίγο πριν από το εμβληματικό νούμερο 100, το οποίον, ως εκ της θέσεώς του, παράγει οπωσδήποτε κάποιον θόρυβο, πυροδοτεί αυτοματισμούς και εκλύει συναισθήματα που ούτε το 99 ούτε το 101 ούτε κανένας άλλος αριθμός θα αξιωθεί ποτέ του.

Κακά τα ψέματα. Μας ξέρουν σαν το τσεπάκι τους, που κάποτε ήταν μικρό αλλά τώρα μεγάλωσε. Αν τη σκαπουλάρουν από το 100 θα είναι σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Σαν να πέρασαν μήνες, χρόνια, αιώνες από την τραγωδία στο Μάτι. Σαν η Ελισάβετ ετών 26 να μην υπήρξε ποτέ.