Τρεις ελληνικές ομάδες ξεκινούν αυτή την εβδομάδα την προσπάθειά τους να διακριθούν στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων: η ΑΕΚ θα αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ ενώ ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ θα αγωνιστούν εντός έδρας με την Μπέτις και την Τσέλσι αντίστοιχα για τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Η ευχή μου είναι όλοι να χαρούν τη συμμετοχή τους: δεν είναι ούτε δεδομένο ούτε απλό.

Παράδοση

Οι τρεις ελληνικές ομάδες έχουν τρεις σπουδαίους αντιπάλους. Η ΑΕΚ θα αγωνιστεί με τον Αγιαξ που, ύστερα από μια κακή χρονιά πέρυσι στην Ευρώπη, φέτος χτίστηκε από την αρχή και σε χρόνο – ρεκόρ. Ο ΠΑΟΚ θα υποδεχτεί την πανίσχυρη Τσέλσι που φέτος ξεκίνησε με νίκες στην Πρέμιερ Λιγκ, την οποία θέλει και να κατακτήσει. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του την εξαιρετική πέρυσι Μπέτις και εναντίον του την παράδοση με τις ισπανικές ομάδες, που του προκαλούν σχεδόν πάντα προβλήματα. Οι αντίπαλοι είναι δύσκολοι. Αλλά και ιδανικοί για να κυνηγήσουν οι ελληνικές ομάδες τον θρίαμβο της μιας βραδιάς – κάτι που έχουν σχεδόν ξεχάσει.

Νίκη

Τι είναι ο θρίαμβος της μιας βραδιάς; Είναι ένα σπουδαίο αποτέλεσμα (ιδανικά μια νίκη…), στο οποίο μια ελληνική ομάδα φτάνει έχοντας απέναντί της έναν σπουδαίο αντίπαλο και πολύ συχνά και κόντρα στο προγνωστικό. Οι ευρωπαϊκές ιστορίες των ελληνικών ομάδων είναι γεμάτες από τέτοιους θριάμβους. Οι ελληνικές ομάδες δεν φτάνουν στους τελικούς των ευρωπαϊκών διοργανώσεων: το κατόρθωμα του ΠΑΟ το 1970 παραμένει η μία μεγάλη εξαίρεση. Ομως αν ο κόσμος λαχταρά τα ευρωπαϊκά ματς (θα έχουμε sold out και στο Καραϊσκάκη και στην Τούμπα, ενώ στο Αμστερνταμ θα βρεθούν πάνω από 2.000 φίλοι της ΑΕΚ…), αυτό συμβαίνει γιατί έχει να θυμάται κάποιες μεγάλες ξεχωριστές βραδιές – πιο πολύ και από προκρίσεις απέναντι σε μικρομεσαίους. Σχεδόν κανείς δεν θυμάται πως ο ΠΑΟ κάποτε απέκλεισε τη Λέγκια: όλοι θυμούνται τη βραδιά που κέρδισε τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ. Ελάχιστοι θυμούνται πως ο Ολυμπιακός προκρίθηκε κάποτε στις 16 του Τσάμπιονς Λιγκ βγαίνοντας δεύτερος σε έναν όμιλο στον οποίο υπήρχαν η Σταντάρ Λιέγης και η Αλκμααρ: κανείς όμως δεν έχει ξεχάσει την προ τριετίας νίκη του Ολυμπιακού επί της Αρσεναλ στο Λονδίνο ή το 6-2 με τη Λεβερκούζεν. Στο ΟΑΚΑ κόσμος έκλαιγε το 2008 όταν η Ενωση κέρδισε τη Μίλαν. Χιλιάδες οπαδοί του ΠΑΟΚ έχουν μεγαλώσει με ιστορίες που αφορούν το βράδυ που ο ΠΑΟΚ έφερε ισοπαλία 0-0 με την Μπάγερν – ελάχιστοι θυμούνται ποιες ομάδες η ίδια ομάδα είχε αποκλείσει καλοκαιριάτικα για να μπει στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Θριάμβους της μιας βραδιάς έχουν πολλές ελληνικές ομάδες. Ο Αρης έχει κερδίσει την Ατλέτικο στη Μαδρίτη. Η ΑΕΛ την Μπλάκμπερν στην Αγγλία. Ο Αστέρας Τρίπολης τη Μάιντς – είναι ωραίο ότι όλα αυτά συνοδεύτηκαν και με προκρίσεις, αλλά δεν είναι αυτό πάντα το ζητούμενο: το σημαντικό στα σπορ (κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο…) είναι να δημιουργούνται μνήμες. Ο ΠΑΟΚ από την Μπάγερν ηττήθηκε στα πέναλτι. Ο ΠΑΟ από τον Αγιαξ αποκλείστηκε στη ρεβάνς. Ο Ολυμπιακός μετά το 6-2 επί της Λεβερκούζεν έχασε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά και από τη Μακάμπι Χάιφα. Η νίκη της ΑΕΚ επί της Μίλαν δεν της έδωσε και την πρόκριση: οι Μιλανέζοι πέρασαν αγκαλιά με την Αντερλεχτ. Αλλά ας μην αφήνουμε τις λεπτομέρειες να χαλάνε τις ωραίες μας ιστορίες.

Πρόοδος

Φέτος ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ έδειξαν το καλοκαίρι μια σημαντική πρόοδο. Ο Ολυμπιακός απέκλεισε επιτέλους μια αγγλική ομάδα – την Μπέρνλι. Η ΑΕΚ ήταν προσεκτική με τη Βίντι και σοβαρή με τη Σέλτικ. Ο ΠΑΟΚ τα χάλασε στο τέλος μετά την ήττα από την πολύ δυνατή Μπενφίκα στην Τούμπα, αλλά με τη Βασιλεία και τη Σπαρτάκ Μόσχας τα είχε πάει μια χαρά. Μόνο που όλα αυτά τα αξιοσέβαστα αποτελέσματα φοβάμαι πως με τον καιρό θα χάσουν τη γοητεία τους: είναι σχετικά μικρά τα ονόματα των αντιπάλων. Νίκες με την Τσέλσι και την Μπέτις, πόσω μάλλον με τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ, δίνουν στις σεζόν λαμπρότητα. Και κάνουν τον κόσμο να λαχταράει την ώρα που θα ξαναδεί την ομάδα του: αυτό πρέπει να είναι και το ζητούμενο.

Ρεχάγκελ

Τα τελευταία χρόνια, για συγκεκριμένους λόγους, οι ομάδες μας και οι οπαδοί τους άρχισαν να ονειροβατούν. Μετά την κατάκτηση του Euro από την Εθνική του Οτο Ρεχάγκελ δημιουργήθηκε η εντύπωση πως θαύματα μπορεί να κάνουν και οι σύλλογοι σε επίπεδο ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Κάποια αποσπασματικά αποτελέσματα (οι αγαπημένοι θρίαμβοι της μιας βραδιάς…) αθροίστηκαν για να δημιουργηθεί η εντύπωση πως όλα γίνονται: δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ευρωπαϊκή καταξίωση προϋποθέτει τεράστια μπάτζετ και μοναδική σταθερότητα. Ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια έχει κερδίσει στο Καραϊσκάκη την πρωταθλήτρια Γερμανίας (Ντόρτμουντ), την πρωταθλήτρια Αγγλίας (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), την πρωταθλήτρια Ιταλίας (Γιουβέντους), την πρωταθλήτρια Γαλλίας (Μονπελιέ). Ολες αυτές τις ομάδες όμως δεν τις κέρδισε την ίδια χρονιά, αλλά σε σεζόν διαφορετικές κι όταν άρχισε να πιστεύει πως δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, άρχισε να υποφέρει από την Μπερ Σεβά, τον ΑΠΟΕΛ, τη Σπόρτινγκ και τη Γιουνγκ Μπόις. Τα ίδια και ο ΠΑΟΚ: λίγους μήνες μετά την νίκη στο Ντόρτμουντ αποκλείστηκε από κάποια Εστερσουντ. Ο ΠΑΟ δεν παίζει καν στην Ευρώπη – αυτός κι αν δεν μέτρησε σωστά το μπόι του. Ολοι καλό είναι να ξεχάσουν τα προηγούμενα και να κάνουν φέτος μια αρχή: μια τεράστια νίκη με αντίπαλο μια μεγάλη ομάδα πρέπει να είναι το πρώτο και το κυρίως ζητούμενο – τα υπόλοιπα έπονται.

Σπαζοκεφαλιά

Οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις ήταν πάντα σπαζοκεφαλιά για τις ομάδες μας – ειδικά το δύσκολο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Ολυμπιακός ήταν η πρώτη ομάδα που αγωνίστηκε σε αυτό, με αντίπαλο τη Μίλαν το μακρινό 1959. Εχασε στο Μιλάνο με 3-1 και έφερε μια ιστορική ισοπαλία στο Καραϊσκάκη με 2-2, που είχε κι αυτή τη γλύκα του θριάμβου της μιας βραδιάς. Προφανώς η καλή του εμφάνιση έκανε τους πάντες να πιστέψουν πως οι νίκες στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν θέμα χρόνου: το πράγμα αποδείχτηκε δύσκολο. Χρειάστηκε να περάσουν πέντε χρόνια για να δούμε μια ελληνική νίκη: την πέτυχε ο ΠΑΟ κόντρα στην ιρλανδική Γλεντόραν, που δεν ήταν κάποιο μεγαθήριο – την ισοπαλία του Ολυμπιακού με τη Μίλαν τη θυμούνται πιο πολύ. Οι μνήμες συχνά μετράνε πιο πολύ από τα αποτελέσματα.

Σάββας

Σημειωτέον, τερματοφύλακας του Ολυμπιακού στο ματς με τη Μίλαν ήταν ο εικονιζόμενος στο σκίτσο της Εφης Ξένου Σάββας Θεοδωρίδης. Που θα ήταν έτοιμος να παίξει και τώρα, αν του το ζητούσαν.