Ισως καμία ομάδα στο ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο στερέωμα δεν έχει συνδεθεί τόσο με την Ελλάδα όσο ο Αγιαξ. Ο Αίας, αν θέλουμε να το πούμε στα ελληνικά. Αλλωστε, στη Σαλαμίνα έχουν τον δικό τους Αίαντα, ενώ και στον Ταύρο μέχρι πριν από λίγα χρόνια τέτοιο όνομα υπήρχε, για να το μεταλλάξουν στη συνέχεια και να αποκαλούν πλέον την ομάδα που μάχεται στα αθηναϊκά πρωταθλήματα σε Αγιαξ Ταύρου.
Επιστροφή στο εγγύς μέλλον όμως: ο Αγιαξ έχει δώσει αρκετές μάχες και κατά καιρούς τέθηκε αντιμέτωπος με όλες τις ισχυρές ομάδες. Για πρώτη φορά τον είδαμε το ’71, εκείνη την έκδοση των παικταράδων που έπαιξαν με τον Παναθηναϊκό του Δομάζου στον τελικό του Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ. Το υπέρ των Ολλανδών σκορ (2-0) ήταν απλά μια αναπόφευκτη εξέλιξη για το Τριφύλλι.
Χρειάστηκε μετά να περάσουν 12 χρόνια για να δούμε πάλι τον Αγιαξ στα μέρη μας. Ηταν η εποχή της παντοδυναμίας του Ολυμπιακού που πάσχιζε να κάνει κάτι μεγάλο στην Ευρώπη. Τον Σεπτέμβριο του ’83 τα δύο γκολ του σπουδαίου Νίκου Αναστόπουλου στην παράταση έφεραν την πρόκριση στο Λιμάνι και το μπαμ ακούστηκε ανά την Ευρώπη. Το ’86 ο Ολυμπιακός ήθελε ξανά, ο Τόγιας βαφτίστηκε σε… Φαν Τόγιας, αλλά οι δυσκολίες ήταν αξεπέραστες και ήρθε ο αποκλεισμός στο Κυπελλούχων.
Και φτάνουμε στο ’94, στην πρώτη συμμετοχή της ΑΕΚ σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι παίκτες του Μπάγεβιτς γνώρισαν δύο φορές την ήττα, τόσο στη Νέα Φιλαδέλφεια όσο και στο Αμστερνταμ, αυτό όμως δεν μειώνει την προσπάθειά τους – και άλλωστε είχαν το ντεζαβαντάζ της απειρίας. Οταν δε κοιτάζουμε το ’96, δεν μπορεί να ξεχάσει κάποιος την κούρσα του Δώνη, το γκολ του Βαζέχα στην Ολλανδία, αλλά και τη ρεβάνς της Αθήνας, όταν ήρθε το βαρύ 0-3 και εξανεμίστηκε το πλεονέκτημα από τη νίκη-ορόσημο των Πρασίνων εκτός έδρας.
Το ’98 ο Ολυμπιακός με υπέροχο γκολ του Αλεξανδρή, την ημέρα των γενεθλίων του κυνηγού, πήρε τους βαθμούς και μαζί την ώθηση για μια ξεχωριστή πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και αργότερα έχουμε τον ΠΑΟΚ να παίζει δύο φορές με τον Αγιαξ σε προκριματική φάση, αλλά ισάριθμες φορές να αποκλείεται, μολονότι είχε τους αγώνες ρεβάνς στην Τούμπα (και το ’10 και το ’16). Με τον Αγιαξ στη συνέχεια να παίζει και με τον Παναθηναϊκό και να νικά και στα δύο παιχνίδια.
Συμπέρασμα: οι αναμνήσεις από τις αναμετρήσεις των ελληνικών ομάδων με τον Αίαντα της Ολλανδίας είναι πάρα πολλές. Συντροφεύουν κάποια από τα ωραιότερα ταξίδια μας. Και είναι βέβαιο ότι και τούτη τη φορά, άσχετα αν ο Αγιαξ δεν βρίσκεται στα καλύτερά του, μπορεί να μας προσφέρει θέαμα και να παρουσιάσει στοιχεία από τη φημισμένη ολλανδική σχολή.