«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες» όπως λέει και το αντιστασιακό τραγούδι που βγήκε το μακρινό 1974…
Η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ στέκονται στις καινούργιες ευρωπαϊκές αφετηρίες και ευκαιρίας δοθείσης ανακαλώ τις πρώτες εικόνες που καταγράφηκαν στον σκληρό δίσκο μου από τους τρεις πρεσβευτές μας.
Στους Πειραιώτες κολλάει κιόλας γάντι το 1974, διότι στις 6 Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς κόντεψαν να πετύχουν το θαύμα της ανατροπής του 1-5 απέναντι στην Αντερλεχτ, στον δεύτερο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Στον επαναληπτικό αγώνα στην Πάτρα «πάτησαν» τους Βέλγους, νίκησαν με 3-0 χάρη στα τρία γκολ του Μάικ Γαλάκου και θα μπορούσαν να προκριθούν, αλλά ας όψεται ο Ούγγρος Κάρολι Παλοτάι στον οποίο το «Φως των Σπορ» αφιέρωσε τον πρωτοσέλιδο τίτλο του την επόμενη μέρα: «Ενας απατεώνας πουλημένος διαιτητής ελήστεψε τον υπεργίγαντα Ολυμπιακό»!
Το 3-0 ταιριάζει και στην πρώτη ανάμνησή μου από την ΑΕΚ: στις 16 Μαρτίου του 1977, όταν στον προημιτελικό του Κυπέλλου UEFA κόντρα στην Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς ισοφάρισε το σκορ της ήττας της στο Loftus Road (με δύο γκολ του Θωμά Μαύρου και ένα του Μίμη Παπαϊωάννου) και άρπαξε την πρόκριση στα πέναλτι, με ήρωα τον Νίκο Χρηστίδη που αντικατέστησε τον Λάκη Στεργιούδα και απέκρουσε δυο φορές, δικαιώνοντας την ιδέα του Φάντρονκ. Στο μυαλό μου έρχεται πάντα μια ζουμαρισμένη εικόνα: βάζει το γκολ ο Παπαϊωάννου με κεφαλιά, ορμάνε όλοι πάνω του και μόλις απεγκλωβίζεται φτύνει καταγής!
Τέσσερις μήνες νωρίτερα (3 Νοεμβρίου 1976), στον αγώνα του ΠΑΟΚ με την Ντινάμο Κιέβου στην Τούμπα (0-2), χάζευα στην τηλεόραση έναν ξανθομάλλη Ουκρανό που επέλαυνε με το μαγικό αριστερό πόδι του και έκανε τον Γιάννη Γούναρη να τα βλέπει όλα κωλυόμενα. Τον έλεγαν Ολεγκ Μπλαχίν και έμελλε να επιστρέψει στην Ελλάδα, να μείνει δώδεκα χρόνια και να καθίσει στον πάγκο και των τριών ομάδων που βρίσκονται τώρα σε ευρωπαϊκή τροχιά.