Την περασμένη Κυριακή, πριν καν ανακοινωθεί το επίσημο αποτέλεσμα των εκλογών στη Σουηδία, η Μαρίν Λεπέν έσπευσε να πανηγυρίσει στο Twitter «ακόμη μία άσχημη βραδιά για την ΕΕ». Οι Σοσιαλδημοκράτες έφεραν το χειρότερο ατομικό ποσοστό (28,4%) του τελευταίου αιώνα και οι ακροδεξιοί Σουηδοί Δημοκράτες έφτασαν στο 17,6% (+4,7%). Δεν συντελέστηκε βέβαια η προαναγγελθείσα καταστροφή. Αλλά η πραγματικότητα παραμένει δυσοίωνη: ακόμα και η Σουηδία, παρά την ανθηρή οικονομία της και το 6% των ανέργων, δεν κατάφερε να απωθήσει το μαύρο εθνικολαϊκιστικό κύμα που χτυπά αμείλικτα την Ευρώπη.

Αυτή η Ευρώπη, η «υπερβολικά μικρή για να διχάζεται», για την οποία μίλησε την Τετάρτη στο Ευρωκοινοβούλιο ο Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ, στην τελευταία ομιλία του για την κατάσταση της Ενωσης, κάνει ακριβώς αυτό. Οι εθνικολαϊκιστές παραμένουν, βέβαια, μια θορυβώδης μειοψηφία: το απέδειξε αυτό, αν μη τι άλλο, το Ευρωκοινοβούλιο ψηφίζοντας την ίδια ημέρα με 448 «ναι» και 197 «όχι» υπέρ της ενεργοποίησης του άρθρου 7, με την προβλεπόμενη διαδικασία κυρώσεων, εις βάρος της Ουγγαρίας του Βίκτορ Ορμπαν. Αν έπρεπε όμως να συνοψίσουμε τον επαπειλούμενο κίνδυνο σε μόνο μία δημοσκόπηση, αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η δημοσκόπηση του Odoxa που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη: το κόμμα του Εμανουέλ Μακρόν και το κόμμα της Μαρίν Λεπέν έρχονται, όσον αφορά την πρόθεση ψήφου στις ευρωεκλογές, σχεδόν ισόπαλα, εξασφαλίζοντας 21,5% και 21% αντίστοιχα – έναντι 27% και 17% που αποσπούσαν πριν από μόλις τέσσερις μήνες.

Η Νατασά Τατού, ωστόσο, έχει δίκιο όταν επισημαίνει, στο γαλλικό «L’Obs», πως έχουμε τόσο κολλήσει το βλέμμα στην άνοδο του εθνικολαϊκισμού ώστε παραγνωρίζουμε συχνά ότι ανεβαίνει και η Ακροαριστερά. Ο Ζαν – Λικ Μελανσόν δεν το ξεχνάει: τη βραδιά των σουηδικών εκλογών, εξέφρασε στο Twitter τον ενθουσιασμό του για την καλή επίδοση του αριστερού κόμματος, που αύξησε τις έδρες του από 21 σε 28. Μίλησε μάλιστα για «νίκη κατά της Ακροδεξιάς». Θα αποδειχθεί λοιπόν ο λαϊκισμός της Αριστεράς το ύστατο οχυρό έναντι της προέλασης της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, όπως θέλει να πιστεύει ο επικεφαλής Ανυπότακτος Γάλλος; Ή μήπως θα αποδειχθεί ένας ανίερος σύμμαχός της;

Φλερτάροντας επίμονα με τους ίδιους λαϊκιστικούς δαίμονες, οι «ανελεύθεροι» των δύο στρατοπέδων κατέληξαν να πλησιάσουν, «συναντώντας» οι μεν τους δε στην κοινή τους απέχθεια για τους δημοσιονομικούς περιορισμούς, τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και τις ελίτ γενικότερα.

Μέχρι πρόσφατα, βέβαια, η στάση τους στο Μεταναστευτικό όρθωνε ανάμεσά τους ξεκάθαρο φράγμα: αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες από τη μία πλευρά, άκρατη ξενοφοβία από την άλλη. Το φράγμα το ανατίναξε όμως η Ιταλία, με αυτή την αφύσικη κυβερνητική συμμαχία Πεντάστερων και Λέγκας. Και βοηθούν και άλλοι – όπως η Σάρα Βάγκενκνεχτ, η επονομαζόμενη Κόκκινη Σάρα, μία από τους ηγέτες του Die Linke: με το νέο της κίνημα Αufstehen προωθεί τη Γερμανία των κλειστών συνόρων, υιοθετώντας σκληρή γραμμή για τους πρόσφυγες. Και κάπως έτσι, τα δύο άκρα που τόσο μισιούνται, συγκλίνουν.