Τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης τη βλέπω χρόνια τώρα σαν ένα μεγάλο θέατρο, όπου ανεβαίνουν πολιτικές παραστάσεις από τους αστέρες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Φέτος, η ΔΕΘ ήταν αφιερωμένη στους Αμερικανούς, αλλά και στην κωμωδία. Κωμικές μου φάνηκαν και οι επιθέσεις του υπουργού Εθνικής Αμυνας κ. Πάνου Καμμένου στον Τύπο, αλλά και η ίδια η δυσφορία του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα για ερωτήσεις δημοσιογράφων στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου που μοιάζει με κουραστικό μονόπρακτο: όσο περισσότερο ελεγχόμενη είναι η διαδικασία τόσο πιο φανερή γίνεται η απέχθεια για αυτόν που ρωτά όσα δεν πρέπει.

Συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα; Δεν θα το έλεγα. Δείτε τι γίνεται στην Αμερική με τον Ντόναλντ Τραμπ π.χ.: από τον καιρό της προεκλογικής του εκστρατείας ο μεγάλος του αντίπαλος είναι ο Τύπος. Το κλαμπ των πολιτικών που θα θέλανε έναν κόσμο χωρίς ενοχλητικούς δημοσιογράφους είναι πολυμελές.

Το παράδοξο στην ιστορία είναι ότι όλη αυτή η απέχθεια για τον Τύπο εκδηλώνεται σε μια στιγμή που παγκοσμίως αυτός ζει τη χειρότερη κρίση του. Ζούμε μιντιακά την εποχή που κυκλοφορούσαν κάρα και αυτοκίνητα. Οι εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι τους είναι τα κάρα, οι ιστοσελίδες στο Ιnternet είναι τα πρώτα αυτοκίνητα: όλοι ξέρουμε ποιος κυριάρχησε. Κι όμως η οργή των αγανακτισμένων με τον Τύπο κυβερνώντων αφορά, παντού, όπου εκδηλώνεται, όσους ακόμα τριγυρνάνε με κάρα: με αυτόν τον υπό εξαφάνιση σύμφωνα με τα προγνωστικά γραπτό Τύπο τα έχουν όσοι δέχονται την κριτική του. Γιατί; Γιατί έχει ακόμα την κακή συνήθεια να ελέγχει την εξουσία τους, τεκμηριωμένα και όχι μπουρδολογώντας ή ουρλιάζοντας: αυτά τα προνόμια, αυτός ο Τύπος τα αφήνει στους βασιλιάδες των social media και του Διαδικτύου. Αυτό είναι που νομίζω εκνευρίζει: ο ετοιμοθάνατος (στο μυαλό των εχθρών του) Τύπος, ο Τύπος που εξαρτάται από «εκδότες νταβατζήδες» (που λέει κι ο Καμμένος), ο Τύπος που έχει την αναίδεια να ρωτάει για το Μάτι, ενώ ο Πρωθυπουργός είναι έτοιμος να απαγγείλει τη Συμφωνία των Πρεσπών, επιμένει να κρατά έναν ρόλο δικό του – είναι αναντικατάστατος. Στα πλαίσια του ρόλου του χαίρεται να χαλάει τη μέρα τού κάθε λάτρη της εξουσίας, φωτίζει τραγικές ιστορίες, κυρίως υπογραμμίζει λάθη και τονίζει την ανικανότητα. Οποιος δεν μπορεί να του απαντήσει πειστικά, βραχυκυκλώνει και πανικοβάλλεται. Η διακίνηση της μπούρδας σε έναν δρόμο χωρίς κάρα θα ήταν ταχύτατη.

Οσο πιο ανίκανοι είναι αυτοί που ψηφίζονται για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας, άλλο τόσο αφόρητοι τους φαίνονται όσοι τολμούν να το επισημάνουν. Οταν τους ακούς να μιλάνε, προβάλλοντας με απερίγραπτες γενικότητες κάτι που θεωρούν μεγάλο έργο, καταλαβαίνεις πως αν κάποιος για αυτό απαιτεί αποδείξεις είναι αυτομάτως εχθρός. Δεν υπάρχει άλλωστε περίπτωση σε κάτι να έχουν κάνει λάθος οι ίδιοι είτε από κακό υπολογισμό είτε γιατί είναι ανίκανοι: αν κάποιος επισημαίνει το λάθος, αυτός και όχι το λάθος είναι το πρόβλημα. Ως εκ τούτου η λύση είναι απλή: εξαλείφοντας τους επικριτές, και όσους επισημαίνουν τα προβλήματα, θα λυθούν και τα προβλήματα. Στο μυαλό τους, αν κάποιος δεν τα προβάλλει, δεν υπάρχουν.

Ολες αυτές οι επιθέσεις στον Τύπο βγάζουν στο φως την πιο κωμική πλευρά των κυβερνώντων: την απερίγραπτη ανασφάλειά τους. Ευτυχώς που η ΔΕΘ υπάρχει: παρακολουθώντας αυτή την ανασφάλεια και φέτος γελάσαμε…