Αυτό το τηλεοπτικό διαγωνιστικό ριάλιτι με τα κορίτσια που διεκδικούν μια θέση στον κόσμο του ελληνικού μόντελινγκ δεν το έχω δει. Αν και δεν έχω τίποτα εναντίον αυτών των προγραμμάτων, αλίμονο αν η κοινωνία μας είναι τόσο εύθραυστη ώστε να μπορεί να διασωθεί ή να καταστραφεί από μία εκπομπή. Μια απορία μόνο είχα εξαρχής. Τι να την κάνει μια θέση στον ήλιο του χρεοκοπημένου ελληνικού μόντελινγκ ένα κορίτσι σήμερα; Αλλά δεν βαριέσαι. Είναι και η ματαιοδοξία ένα από τα χαρακτηριστικά της νιότης (εδώ είναι και της μέσης ηλικίας, στις μεγαλύτερες δε να δείτε τι γίνεται) και έστω γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο οφείλουμε να τη σεβασθούμε. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι το διαδικτυακό ντιμπέιτ που σηκώθηκε με αφορμή μία εικοσάχρονη διαγωνιζόμενη, την οποία η κριτική επιτροπή πρόγκαρε επειδή είχε κάνει «διορθωσούλες» στο πρόσωπο και το σώμα της. Δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί έστησαν αντάρτικο τα «θηλυκά», κυρίως, πληκτρολόγια, αλλά η μπάλα πετάχτηκε στο Instagram και τα κορίτσια που ποζάρουν ακαταπαύστως στους λογαριασμούς τους. Βεβαίως και είναι δικαίωμά τους και κάθε εποχή έχει τις μόδες της και, γενικώς, κουβέντα να γίνεται. Η ουσία όμως δεν είναι ο «δικαιωματισμός» των Instagramers, αλλά αν αυτή η μόδα έχει αλλάξει τα πρότυπα ομορφιάς.

«Καθοριστικά» μού λέει ο δερματολόγος Στέλιος Αγγελίδης που συμβάλλει να φαίνονται (και να αισθάνονται) πιο όμορφες, πιο λαμπερές και πιο νέες πολλές από τις κυρίες της ελληνικής σόου μπιζ. Και μου εξηγεί ότι για να βγάλεις μια σέλφι που κολακεύει ή θα κρατήσεις το τηλέφωνο στο πλάι και λίγο ψηλά ή ακριβώς απέναντί σου. Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να έχεις τονισμένα μήλα προσώπου, διότι αυτά αναδεικνύονται. Στη δεύτερη τονισμένα χείλη. Συνέπεια; Τα κορίτσια που ζουν μια δεύτερη ζωή στο Instagram (και που είναι πάρα πολλά) να θέλουν να τονίσουν αυτά τα χαρακτηριστικά τους. Αποτέλεσμα; Να μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους οι νέες γυναίκες που επιζητούν μια καριέρα απέναντι από έναν προβολέα.

Γενικότερα όμως, όπως μου λέει ο γιατρός, τα σόσιαλ μίντια στα οποία παίζει πολύ η φωτογραφία, να έχουν αναγάγει την όψη σε υπ’ αριθμόν ένα ζητούμενο. «Η οικονομική κρίση έχει αλλάξει κάποια στάνταρ. Λίγοι έχουν πλέον, για παράδειγμα, πολύ ακριβά αυτοκίνητα. Αλλά και να έχουν δεν είναι αυτό που προβάλλουν, διότι η επίδειξη των υλικών αγαθών θεωρείται, πολύ σωστά, πρόκληση». Οπότε τι μένει; Η μορφή, η εμφάνιση, τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός, όπως μου λέει ο Στέλιος Αγγελίδης, ότι έσπασε το ταμπού των τιμών που κάποτε ήταν επτασφράγιστο μυστικό συνέτεινε στο ότι οι γιατροί που κάνουν τέτοιου είδους διορθώσεις δεν έχουν επηρεαστεί από την κρίση.

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;

Συνέβη πριν από λίγες ημέρες μπροστά από περίπτερο του Κάτω Παγκρατίου. Μεσημεράκι, την ώρα που επιστρέφουν τα παιδιά από το σχολείο. Ο πιτσιρίκος και η πιτσιρίκα που στέκονταν μπροστά μου θα ήταν γύρω στα οκτώ. Ζωσμένοι με τα πολύχρωμα σακίδιά τους και συνοδευόμενοι από τη μητέρα τους, η οποία αγόραζε κάτι από το περίπτερο. Ο μικρός, όπως χάζευε την πολύχρωμη πραμάτεια, λιγουρεύτηκε ένα από τα γλειφιτζούρια που ήταν εντυπωσιακά παρατεταγμένα στη σειρά σε σχήματα και χρώματα που τα έκαναν ιδιαίτερα ελκυστικά – κι εγώ θα αγόραζα αν δεν ντρεπόμουν τα κιλά και την ηλικία μου. Ψιθυριστά και περισσότερο με το βλέμμα ζήτησε από τη μητέρα του να του το αγοράσει. Η απάντηση, αν και όχι σε ιδιαίτερα δυνατή φωνή, είχε τέτοια ένταση που μπορεί να έγινε αισθητή μέχρι τον Βύρωνα. «Οχι γλειφιτζούρι, Ανακρέοντα. Δεν τα έχουμε πει; Οχι γλυκά. Θα φας μια βιταμινούχα καραμέλα μετά το φαγητό σου και το Σάββατο ένα σοκολατάκι». Ο Ανακρέων, που σημειωτέον ήταν πετσί και κόκαλο, έσκυψε το κεφάλι κι εγώ συνειδητοποίησα ότι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχα δει μπροστά στα μάτια μου τις εμμονές των σύγχρονων γονιών. Δύσκολα ονόματα που νομίζουν ότι θα κάνουν τα παιδιά να ξεχωρίζουν και αποκλεισμός από την έννοια της απόλαυσης χάριν της ιδεατής σιλουέτας. Απομακρύνθηκα βιαστικά. Σκιάχτηκα μήπως το κορίτσι το έλεγαν Πενθεσίλεια.

Βίγκαν ακτιβισμός

Το θεωρώ καταρχήν γραφικό. Μέχρι όμως να αρχίσει να γίνεται επιθετικό και βίαιο. Μιλάω για τη δράση των βιγκανακτιβιστών, σπισιστών, ειδιστών ή όπως, τέλος πάντων, λέγονται. Αυτοί που σπάνε κρεοπωλεία και ψαράδικα διεκδικώντας πλήρη απελευθέρωση των ζώων. Και που Παρασκευή και Σάββατο μπούκαραν στο Burger Festival στο Παλιό Αμαξοστάσιο στο Γκάζι. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν η οργάνωση Direct Action Everywhere – Athens. Που απειλεί ότι θα κάνει ανάλογες δράσεις, πάντα απροειδοποίητα. Επειδή όμως η διατροφή δεν είναι μια γούνα που τη φοράμε για να κάνουμε εντύπωση αλλά έχει να κάνει με την υγεία μας που σημαίνει ότι λόγο περί αυτής έχει μόνο η επιστήμη, αυτές οι ενέργειες κινούνται στα όρια του τραμπουκισμού. Και έτσι όπως γίνονται δεν ευαισθητοποιούν κανέναν. Επειδή ήμουν παρούσα, το μόνο που κατάφεραν οι εξαγριωμένοι ακτιβιστές είναι να κάνουν κάποια παιδιά που ήταν εκεί με τους γονείς τους να βάλουν τα κλάματα.

Αγγελος Παπαδημητρίου, εικαστικός, ηθοποιός

Τι μου αρέσει στην Αθήνα

Δεν με ενδιέφερε ποτέ το φόντο αλλά τα πρόσωπα που είναι μέσα σε αυτό. Η Αθήνα λοιπόν μου αρέσει διότι εδώ ζουν οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, οι άνθρωποι που αγαπώ και που περνάω καλά μαζί τους.

Για παράδειγμα, φέτος πέρασα έναν υπέροχο Αύγουστο στην Αθήνα. Γιατί οι φίλοι που έμειναν επίσης εδώ έχουν υπέροχες βεράντες, μαγειρεύουν υπέροχα φαγητά και μπορώ να περνάω μαζί τους υπέροχα οπουδήποτε!