Υπάρχει μια θεωρία ότι το έχουμε παρακάνει λίγο με τη «μαύρη απειλή». Ο Ορμπαν και ο Σαλβίνι έχουν πάρει κεφάλι, ναι. Το θέαμα των νεοναζί που διαδήλωναν στο Κέμνιτς με σύνθημα «Εθνικοσοσιαλισμός τώρα, τώρα, τώρα» ήταν τρομακτικό, ασφαλώς. Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Υπάρχουν όλα αυτά τα δίκτυα των νεαρών φιλευρωπαίων ακτιβιστών στα οποία δεν δίνει κανείς σημασία. Στη Γερμανία δεν ανεβαίνει μόνο το AfD, αλλά και οι Πράσινοι. Και στη Σουηδία ήρθαν πρώτοι οι Σοσιαλδημοκράτες, όχι οι ακροδεξιοί όπως φοβόντουσαν πολλοί.

Ας μην ενδίδουμε στην καταστροφολογία των Αμερικανοβρετανών που προβλέπουν ότι η Ευρώπη θα ακολουθήσει την πορεία των δικών τους χωρών, έγραφε πρόσφατα η πρώην διευθύντρια της «Monde» Ναταλί Νουγκερέντ. Και να θυμόμαστε πάντα μια φράση ενός από τους θεμελιωτές της ενωμένης Ευρώπης, του Ζαν Μονέ: «Σημασία δεν έχει να είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, αλλά να είσαι αποφασισμένος».

Θα μπορούσε άραγε να ισχύει αυτή η θεωρία και στην περίπτωση της ελληνικής Ακροδεξιάς; Μήπως δηλαδή η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, πριν από πέντε ακριβώς χρόνια, ήταν ένα μεμονωμένο έγκλημα και η Χρυσή Αυγή παραμένει ένα περιθωριακό μόρφωμα που δεν αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για τη δημοκρατία;

Θα πρέπει κατ’ αρχάς να κάνουμε έναν διαχωρισμό. Αφήνοντας στην άκρη τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ για τη Νέα Δημοκρατία, ελληνική Ακροδεξιά με το ιδεολογικό περιεχόμενο και τη δύναμη της Λέγκας ή του Fidesz δεν υπάρχει. Οι ακροδεξιοί είτε έχουν ενσωματωθεί σε κόμματα όπως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είτε ιδιωτεύουν. Αυτό που αποτελεί κηλίδα και ντροπή – αλλά όχι πραγματική απειλή – για τη δημοκρατία είναι η συνεχιζόμενη υποστήριξη ενός νεοναζιστικού δικτύου από μια διόλου αμελητέα μερίδα των συμπολιτών μας.

Η Χρυσή Αυγή τροφοδοτήθηκε για ένα διάστημα από την αποτυχία των «συστημικών» κομμάτων, από την αδίστακτη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, από τους Αγανακτισμένους και, φυσικά, από την κρίση. Η προσπάθεια των στελεχών της όμως να υποδυθούν τους πατριώτες ή τους προστάτες των αδυνάτων πνίγηκε στο αίμα του Φύσσα και διαφόρων αριστερών, μεταναστών ή απλών μεροκαματιάρηδων που έπεσαν στα χέρια τους. Εκείνοι που εξακολουθούν να ψηφίζουν λοιπόν αυτό το κόμμα γνωρίζουν πλέον ότι υποστηρίζουν φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς δολοφονιών και άλλων βίαιων ενεργειών.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία: ο νόμος πρέπει να είναι αμείλικτος. Η δίκη των δολοφόνων του Φύσσα πρέπει να τελειώσει το ταχύτερο και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Είχε δίκιο ο Μονέ, πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι. Το χρωστάμε στη δημοκρατία και στο κράτος δικαίου, το χρωστάμε στη μνήμη εκείνου του νέου ανθρώπου που ήρθε αντιμέτωπος με το Τέρας, το χρωστάμε πάνω απ’ όλα σε αυτή τη γενναία γυναίκα που όλα αυτά τα χρόνια, αξιοπρεπής, αλύγιστη και περήφανη, θυμάται, νοσταλγεί και καταγγέλλει, ακούει χυδαιότητες και υπομένει προσβολές, περιμένει, ελπίζει, απαιτεί: τη Μάγδα Φύσσα.