Πότε πρωτοδιαβάσαμε (εμείς, το μεγάλο κοινό, όχι οι ειδικοί περί τη λογοτεχνία) Μπρικνέρ στην Ελλάδα; Το 1990 κυκλοφόρησαν τα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα» και σχεδόν ταυτόχρονα το «Ποιος από τους δυο μας επινόησε τον άλλον;». Τα βιβλία του δεν έγιναν απλώς μπεστ σέλερ. Εγιναν θέμα συζήτησης στις παρέες, «διαβατήριο» επίδειξης μοντέρνας διανόησης, ένας λόγος για να πάρουμε αλλιώς τη σεξουαλικότητά μας, άλλοθι και αφορμή συγχρόνως, ενώ – για να πούμε και τα πιο πρακτικά – διέσωσαν πολλές φορές εμάς τους επαγγελματίες της γραφής από την αμηχανία του να βγάλουμε τίτλο (προσωπικά, την εποχή των γυναικείων περιοδικών, έχω χρησιμοποιήσει και τους δύο τίτλους σε ποικιλία θεμάτων, από ρεπορτάζ μόδας μέχρι μαρτυρίες γυναικών, ενώ θυμάμαι «Μαύρα φεγγάρια του ερώτα» όνομα κλαμπ στην περιφέρεια). Με δυο λόγια σηματοδότησαν μια τάση ελαφρώς αόριστη την εποχή της έξαρσής της, που σήμερα όμως, βλέποντάς την από την απόσταση του χρόνου, μπορώ να την εκτιμήσω ξεκάθαρα.

Ας θυμηθούμε την εποχή εκείνη και το AIDS που σήμερα έχουμε (κακώς) ξεχάσει. Μετά τα ξέφρενα 70s και το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980, το σεξ ενοχοποιήθηκε ως «θανατηφόρο». Επρεπε λοιπόν να το επανεφεύρουμε ως ερωτικό – θεατρικό παιχνίδι. Ως βιντεοκλίπ. Να το αναγάγουμε σε ερωτισμό. Να αποθεώσουμε τον «ακίνδυνο» φετιχισμό. Το «πριν», το «μετά» και το σκηνικό έγιναν αίφνης πιο σημαντικά από αυτή καθαυτήν την πράξη. Και τα μυθιστορήματα του Μπρικνέρ, ειδικά το «Μαύρα φεγγάρια» που το είδαμε και σε ταινία με την υπογραφή του Πολάνσκι, βοηθούσαν στην καλλιέργεια αυτού του μύθου.

Ο Μπρικνέρ όμως ανήκει και σε μια κατηγορία συγγραφέων που διαμορφώθηκε τότε. Των συγγραφέων – ποπ σταρ. Που οι ίδιοι ήταν εξίσου δημοφιλείς με το έργο τους. Και η φυσιογνωμία τους τόσο αναγνωρίσιμη όσο σχεδόν και των ηθοποιών. Συγγραφείς – στοχαστές (ένα κλικ κάτω από το φιλόσοφος). Που «εικονογραφούν» τις ανάγκες της εποχής πριν καν εμείς αισθανθούμε την επιτακτικότητά τους. Δεν είναι απλό.