Εκτός από τα δημοσιονομικά και τα ομόλογα, υπάρχει και η πραγματική οικονομία. Εκτός από τη Βουλή και το βήμα της ΔΕΘ, υπάρχει και ο πραγματικός κόσμος. Αυτός μέσα στον οποίο κινούμαστε, δουλεύουμε, απολαμβάνουμε, δυσανασχετούμε, πεθαίνουμε πρόωρα και άδικα μερικές φορές. Αλλά αν ζουν στον ίδιο κόσμο με εμάς βουλευτές και κομματικά στελέχη, γιατί δεν ενοχλούνται από το σκουπιδομάνι που συναντάς στους δρόμους της χώρας αμέσως μόλις αφήσεις τους μεγάλους εθνικούς αυτοκινητόδρομους; Γιατί δεν τους ενοχλεί το ότι, έναν χρόνο μετά την καθιέρωση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, στερούν ακόμη πολύτιμο χώρο στα κοσμοβριθή τρόλεϊ και τα λεωφορεία της Αθήνας τα άχρηστα μηχανήματα επικύρωσης των χάρτινων εισιτηρίων; Δεν βλέπουν, μόλις βγουν λίγο παραέξω από τον πυκνά δομημένο χώρο των πόλεων, ότι το γκρέμισμα των όποιων αυθαιρέτων δεν θα μας γλιτώσει από καταστροφικές πυρκαγιές, αφού παντού υπάρχουν ξερόχορτα, προσάναμμα κάθε απρόσεκτου ή κάθε εγκληματία εμπρηστή;
Δεν υποστηρίζω πως είναι αρμοδιότητά τους αυτά, αλλά πώς μπορούν να ζουν ανάμεσα σε αυτά οι πολιτικοί μας; Μήπως στο παράλληλο σύμπαν των μεγάλων αναμετρήσεων για τα δημοσιονομικά, η δική μας καθημερινότητα δεν έχει σημασία; Οι κ.κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης κυκλοφορούν πάντα σε σιδηρόφρακτα οχήματα και σε κλιματιζόμενα περιβάλλοντα; Τους έχει ενοχλήσει άραγε ποτέ κάτι από αυτά που ενοχλούν εμάς, να πάρουν τηλέφωνο τον δήμαρχο ή τον αστυνόμο και με το κύρος τους να καταφέρουν να το διορθώσουν;
Αλλά οι ίδιοι οι δήμαρχοι ή οι αστυνόμοι ή οι επικεφαλής των τρόλεϊ, τι κάνουν; Εχουν μεταφερθεί και αυτοί στο παράλληλο σύμπαν της μεγάλης πολιτικής; Πόσοι και από εμάς βρίσκονται μονίμως εκεί και προσλαμβάνουν την καθημερινότητα μόνο μέσα από τα γυαλιά τής μεγαλειώδους αναμέτρησης του καλού με το κακό, του σκότους με το φως, όπως κατά παράδοση συμβαίνει στη χώρα μας;
Το Μάτι υπήρξε η τελεία καταστροφή: πολλά θύματα, φρικτός θάνατος σε τρομερή συμπύκνωση χρόνου και χώρου. Μας συνέθλιψε συναισθηματικά – αλλά τώρα που το πένθος πέρασε, γιατί πάντα πρέπει να τελειώνει το πένθος, κάτι πρέπει να κάνουμε. Εγκιβωτίζοντας την τέλεια καταστροφή στο παράλληλο σύμπαν της πολιτικής προετοιμάζουμε την επόμενη. Του λαμπαδιασμένου λεωφορείου που δεν θα ανοίγουν οι πόρτες από το στρίμωγμα των επιβατών ή της νέας μεγαλειώδους πυρκαγιάς στην Πελοπόννησο με έναυσμα σκουπίδια και ξερόχορτα. Μόνη σωτηρία, φαίνεται, να μεταφερθούμε όλοι ανεξαιρέτως στο παράλληλο πολιτικό σύμπαν όπου τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία.