Οι παλαιότεροι, ασφαλώς θα φέρουν στη μνήμη μια ταινία με τον ξεχωριστό Θανάση Βέγγο. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Το βέβαιο όμως είναι ότι ο Σκουρτόπουλος με την επιτυχία του να οδηγήσει ως κόουτς την εθνική ομάδα μπάσκετ στο Παγκόσμιο της Κίνας έκανε αρκετούς να αναφωνήσουν και να αναρωτηθούν «ποιος Θανάσης»; Κι ας μην έτρεχε πολύ στα νιάτα του ο νυν προπονητής, αν και έδωσε μάχες στα παρκέ επί πολλά χρόνια, κυρίως ως παίκτης της ΑΕΚ. Ναι, εποχές δύσκολες για μια ομάδα που είχε αφήσει πίσω τα χρόνια που κατέκτησε την Ευρώπη και πάσχιζε να ξαναβρεί τον δρόμο της. Αργότερα, βέβαια, τον βρήκε. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Σκουρτόπουλο, έναν κόουτς που αναζήτησε την καταξίωση και έφτασε στο σημείο να πιάσει το τιμόνι ομάδων στην άγονη γραμμή των εθνικών πρωταθλημάτων. Χρόνια βοηθός στην ΑΕΚ, πρώτος στη Δάφνη, στον Πανελλήνιο, στο Αιγάλεω, στον Πανιώνιο ή και στον Φάρο, ο συγκεκριμένος προπονητής ελάχιστες φορές τράβηξε πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Θα λέγαμε δε ότι βρέθηκε στον πάγκο της εθνικής ομάδας ως λύση ανάγκης, γιατί προφανώς έφτασε ο κόμπος στο χτένι με τα λαμπερά ονόματα που φορούσαν το κοστούμι και το έπαιζαν καμπόσοι, αλλά πρόσφεραν ελάχιστα σε σύγκριση με τις προσδοκίες.
Ο Σκουρτόπουλος έβαλε νόρμες στην ομάδα σε μια δύσκολη εποχή: κατ’ αρχάς, διαχειρίστηκε υπέροχα την κατάσταση με τα «παράθυρα» και τις αναγκαστικές απουσίες των πρωταγωνιστών της Ευρωλίγκας. Ισορρόπησε σε τεντωμένο σχοινί, έκανε τους παίκτες να αποδεχθούν έναν ρόλο με ημερομηνία λήξης, να θέλουν να ενταχθούν στο σύνολο και να κάνουν το βήμα παραπάνω μέσω της ομάδας. Οταν ξεπεράστηκαν αυτά τα θέματα, κάλεσε ξανά τα βαριά χαρτιά στην ομάδα, ενέπνευσε τον Μπουρούση και τον Σλούκα, ενώ είδε τους Καλάθη και Παπανικολάου να κάνουν μεστά ή ακόμη και σούπερ παιχνίδια με μια ομάδα που βαυκαλίζεται να ονομάζεται «επίσημη αγαπημένη». Ουδεμία αντίρρηση, αλλά έχει χρόνια μακριά από διακρίσεις, οπότε πρέπει να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την επιτυχία προτού οι μονίμως εθελοτυφλούντες θαυμαστές της κάνουν ταξιδάκια στα σύννεφα.
Η επόμενη στάση είναι η Κίνα. Προφανώς με τον Σκουρτόπουλο στον πάγκο, έναν προπονητή όχι ακριβώς από το πουθενά, σίγουρα όμως λιγότερο διαφημισμένο σε σχέση με τους προκατόχους του. Κάποιες φορές η επιτυχία έρχεται από κει που δεν το περιμένεις. Οπότε, αξίζει να απονείμουμε τα εύσημα στον τεχνικό που κράτησε το σκάφος, επέβαλε πειθαρχία και κατάφερε να πανηγυρίσει μαζί με τους παίκτες μια πρόκριση. Κυρίως όμως ανάγκασε αρκετούς να ασχοληθούν εκ νέου με την εθνική ομάδα και να ονειρεύονται κάτι σπουδαίο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του ’19.