Από τον καιρό των φοιτητικών μου χρόνων στη Βρετανία είχα την απορία. Τι ξεχωρίζει τον προοδευτικό από τον συντηρητικό; Αν βρίσκεται κοντά στις ιδέες της Αριστεράς κατακτά δικαιωματικά τον τίτλο; Και γιατί; Ξεκάθαρη απάντηση δεν πήρα ποτέ. Και τώρα αισθάνομαι πως είναι αδύνατον να την εξασφαλίσω…

Βλέπω τον Γιάνη Βαρουφάκη να συναγελάζεται με τον αρχηγό των Αγγλων Εργατικών, αυτόν ακριβώς που κατηγορείται για αντισημιτικό ρατσισμό, και να διεκδικούν και οι δύο τον τίτλο του φιλολαϊκού προοδευτικού! Γιατί όμως;

Ο ένας βύθισε τους Ελληνες στη μιζέρια των πιο σφιχτών οικονομικών Μνημονίων. Κι ο άλλος αδυνατεί να ξεκαθαρίσει αν είναι υπέρ ή κατά της εξόδου της χώρας του από το ευρώ. «Δημιουργική ασάφεια», θα μου πείτε. Αυτή είναι η προοδευτικότητα;

Δυστυχώς, οι έννοιες σήμερα έχουν χάσει τη σημασία τους. Γι’ αυτό κι αριστεροί φορομπήχτες κατηγορούν για νεοφιλελευθερισμό τις πολιτικές επιβολής φόρων κι αύξησης των ασφυκτικών διοικητικών παρεμβάσεων του κράτους στην καθημερινότητα, όχι μόνο την οικονομική, των πολιτών! Η σοσιαλιστικοαριστερή καταπίεση βαφτίζεται νεοφιλελεύθερη και οι υποστηρικτές της διατηρούν τα εύσημα της προοδευτικότητας. Κι ο κόσμος οδηγείται στην τρέλα!

Να τα πούμε απλά. Στο δικό μου λεξικό εννοιών, προοδευτικός είναι όποιος πασχίζει για την ευημερία των πολιτών. Κι αυτή εξασφαλίζεται όταν ο πολίτης απολαμβάνει το δικαίωμα να ορίζει αυτός όπως θέλει το προϊόν των κόπων του. Κι όχι να το ξοδεύει ο κρατικός γραφειοκράτης μέσω των φόρων. Για εξασφάλιση (εξαγορά) ψήφων του κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία.

Η αξιοπρέπεια κατακτάται όταν ο πολίτης δεν ζητιανεύει χάρες από τον κρατικό αξιωματούχο. Αλλά διαφεντεύει αυτόνομα την περιουσία του και τα εισοδήματα που εξασφαλίζει με τη δουλειά του. Προοδευτική πολιτική είναι αυτή που του εξασφαλίζει δουλειά μέσα από την ελεύθερη λειτουργία της οικονομίας. Ολα τα άλλα είναι αντίδραση, οπισθοδρόμηση και βρώμικη εξάρτηση.