Εγώ για το ριμπάουντ πήγαινα!

Σύμφωνα με ένα παλιό μαρξιστικό δόγμα, «όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, καταλήγει σε φάρσα ή σε τραγωδία», αλλά όλα αυτά ο Κώστας Παπανικολάου τα ακούει βερεσέ!

Στη δική του περίπτωση η Ιστορία έμελλε να επαναληφθεί ως ευτυχία και συνάμα ως ευφημία, καθότι έτυχε το θρίλερ της εθνικής ομάδας μπάσκετ στην Τιφλίδα να συμπέσει με τη γιορτή της ομώνυμης αγίας!

Την Αγία Ευφημία, η οποία μαρτύρησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, την έριξαν, λέει, οι ειδωλολάτρες στην αρένα και την κατασπάραξε μια αρκούδα, αλλά της ελληνικής ομάδας ήταν γραφτό να μην τη φάνε τα θηρία που συνάντησε στην Τιφλίδα.

Ηταν έτοιμα να την κάνουν μια χαψιά, αλλά την ύστατη στιγμή την πήραν από το χέρι ο Νικ Καλάθης και ο Κώστας Παπανικολάου, φυγαδεύτηκαν όλοι μαζί και μέσα από τα λαγούμια της παλιάς Κολχίδας βγήκαν στις τάφρους του Σινικού Τείχους!

Οταν στις 24 Σεπτεμβρίου του 2005 στην Beogradska Arena του Βελιγραδίου ο Νίκος Ζήσης έδινε την μπάλα στον Δημήτρη Διαμαντίδη και ελόγου του με το εφεξής καλούμενο «βάλ’ το, αγόρι μου» την έστελνε συστημένη στο καλάθι των εμβρόντητων Γάλλων, ο Κώστας Παπανικολάου άφησε τον γάμο και δεν πήγε για πουρνάρια, αλλά για… καλάθια! «Εκείνο το απόγευμα βρισκόμουν σε έναν γάμο στο χωριό της μητέρας μου, τη Φωτάδα Τρικάλων. Παντρευόταν η πρώτη εξαδέλφη της και μόλις άλλαξαν οι κουμπάροι τα στέφανα και πριν από τον χορό του Ησαΐα έφυγα τρέχοντας από την εκκλησία και έφτασα λαχανιασμένος στο σπίτι. Ανοιξα την τηλεόραση και θυμάμαι ότι εκείνη τη στιγμή χάναμε με επτά πόντους και έμεναν καμιά πενηνταριά δευτερόλεπτα» ανακαλεί τις αναμνήσεις του ο διεθνής φόργουορντ του Ολυμπιακού, ο οποίος προχθές φόρεσε τα παπούτσια του Δημήτρη Διαμαντίδη και έγραψε άλλο ένα κεφάλαιο στο sequel των buzzer beaters και των ανατροπών της Εθνικής! Τότε που ο (εκκολαπτόμενος μπασκετμπολίστας του Πρωτέα Γρεβενών) Παπανικολάου άνοιξε την τηλεόραση το σκορ ήταν 62-55 υπέρ των Γάλλων και απέμεναν 47 δευτερόλεπτα. Προχθές που έμελλε να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος στο déjà vu, οι Γεωργιανοί προηγούνταν με έξι πόντους (85-79), αλλά «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» υπερθεματίζει ο 28χρονος φόργουορντ, που σπεύδει κιόλας να γιγαντώσει το μέγεθός της…

Ευλογημένος

«Η Ελλαδάρα», τονίζει με έμφαση, σε συνέχεια του σχολίου που είχε αναρτήσει στο Instagram ότι «νιώθω υπερήφανος και ευλογημένος από τον Θεό επειδή εκπροσωπώ την πατρίδα μου» για να καταλήξει με την επωδό «Ελλαδάρα σ’ αγαπώ»!

Για να ξαναγίνει Ελλαδάρα η Ελλάδα, χρειάσθηκε να βάλει για τα καλά το χεράκι του ο Παπανικολάου και μάλιστα κάμποσες φορές, με αποκορύφωμα το λέι απ με το οποίο η Εθνική πέτυχε το μεγάλο ριφιφί.

«Οταν πήρα το ριμπάουντ κοίταξα το χρονόμετρο και το γήπεδο και αποφάσισα αμέσως να δώσω την μπάλα στον Καλάθη. Ο Νικ ήταν σεληνιασμένος και σκέφτηκα ότι λόγω της ταχύτητάς του και της ψυχολογίας από τα όργια που είχε κάνει, έπρεπε να πάρει το τελευταίο σουτ. Του την πέταξα και κινήθηκα ενστικτωδώς προς τα εμπρός για να διεκδικήσω το ριμπάουντ, εάν, ο μη γένοιτο, αστοχούσε και να προσπαθήσω να σκοράρω με ένα tip. Δεν περίμενα ότι θα μου έδινε πίσω την μπάλα, αλλά προφανώς είδε στο πρόσωπό μου μια καλύτερη ευκαιρία. Συνεννοηθήκαμε με τα μάτια, πήρα την μπάλα και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να πλησιάσω όσο πιο κοντά και γρήγορα μπορούσα το καλάθι για να τελειώσω τη φάση. Πλησίασα και έγινε ό,τι έγινε» διηγείται το αληθινό παραμύθι του ο ήρωας της τελευταίας στιγμής.

Με το που είδε την μπάλα να… εισακούει την ενδόμυχη προσευχή του και άκουσε τη σειρήνα της λήξης, ο Παπανικολάου ξεσάλωσε. «Σε τέτοιες περιπτώσεις το συναίσθημα είναι τρομερό. Απερίγραπτο. Δεν μου είχε ξανατύχει να πετύχω ένα buzzer beater και τρελάθηκα από τη χαρά μου. Αντιθέτως έχω χάσει δύο από δαύτα, κόντρα στον Παναθηναϊκό σε έναν αγώνα Κυπέλλου και στον προπέρσινο πρώτο τελικό του Πρωταθλήματος».

Το τρίποντο

Πριν από το λυτρωτικό λέι απ, ο Παπ είχε σκοράρει το τρίποντο που αναπτέρωσε τις ελπίδες της Εθνικής για να τη σκαπουλάρει. «Σε εκείνη τη φάση ένιωθα μεγάλη αυτοπεποίθηση και συν τοις άλλοις ήμουν μόνος μου. Ο Σλούκας με βρήκε στη γωνία και το… μπουμπούνισα»!

Μερικές ώρες νωρίτερα στο τέλος της πρωινής προπόνησης και πάνω στη σκάντζα με τους Γεωργιανούς, ο Παπανικολάου έπεσε πάνω στον Ηλία Ζούρο και τον Γιώργο Λημνιάτη, που του πέταξε την μπάλα για να σουτάρει. «Εκανα δύο σουτ, τα έχασα και ο Ζούρος μού φώναξε γελώντας “ε, δεν πιστεύω να τα βάλεις το βράδυ και να μας κάνεις καμιά κηδεία”. Τα ξημερώματα που επιστρέφαμε στην Αθήνα με την ίδια πτήση, με πλησίασε πάλι ο Ηλίας και μου είπε “δεν δάγκωνα καλύτερα τη γλώσσα μου”. Δεν είχα τι να τους απαντήσω, καταλαβαίνω την πίκρα τους…».

ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ