Το ζητούμενο ήταν η αύξηση της έντασης του επικοινωνιακού αποτυπώματος, που με τη σειρά του θα εκτόξευε τις τηλεθεάσεις και τα χρήματα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Με άλλα λόγια η μετατροπή μιας διοργάνωσης με νοκάουτ αγώνες σε ένα μίνι πρωτάθλημα με τη συμμετοχή των κορυφαίων συλλόγων. Δηλαδή ένα Τσάμπιονς Λιγκ.

Την ιδέα συνέλαβε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στην απέλπιδα προσπάθειά του να αυξήσει τα έσοδα της Μίλαν και του τηλεοπτικού δικτύου Canale 5, αμφότερα υπό τη σκέπη του.

Στη σεζόν 1987-1988 οι πρωταθλήτριες Ιταλίας και Ισπανίας, Νάπολι και Ρεάλ Μαδρίτης, διασταύρωσαν τα ξίφη τους στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Ηταν η άγρια, αγρατζούνιστη ομορφιά των νοκάουτ αγώνων, που όμως μισούσαν τα τηλεοπτικά δίκτυα. Εκατόν ογδόντα λεπτά και τέλος. Γιατί λοιπόν να πληρώσουν τεράστια χρηματικά ποσά για να δουν στη συνέχεια τη Ρεάλ ή τη Νάπολι να παίζει με μια μπιραρία που στάθηκε τυχερή στην κλήρωση;

Ο Μπερλουσκόνι επένδυσε στον φόβο και κέρδισε. Σχεδίασε επί χάρτου μία ευρωπαϊκή σούπερ λίγκα και ζήτησε από ειδικούς σε θέματα διαφήμισης και μάρκετινγκ να τρέξουν την ιδέα του. Ουσιαστικά τους ζήτησε να κατασκευάσουν έναν Δούρειο Ιππο για να καταλάβουν το Σπίτι της UEFA. Το αντιλήφθηκαν αργότερα, όταν πια ο Μπερλουσκόνι είχε πετύχει τον στόχο του.

Υπό τον φόβο να δει τα κορυφαία κλαμπ του Παλαιού Κόσμου να αποκόπτονται από τον ομφάλιο λώρο, η UEFA υποχώρησε στις απαιτήσεις του Μπερλουσκόνι.

Το σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ, που ξεκινά απόψε τη φετινή πορεία του, αποτελεί μια υβριδική μορφή διοργάνωσης. Δεν συμμετέχουν μόνο πρωταθλήτριες και δεν είναι πρωτάθλημα. Είναι κάτι ενδιάμεσο.

Είναι αλήθεια πως το Κύπελλο Πρωταθλητριών ανήκε στην παλαιολιθική εποχή του μάρκετινγκ. Αν παρατηρήσετε τις φωτογραφίες της Μαρσέιγ που κατέκτησε το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ, το 1993, στις φανέλες της δεν υπήρχε λογότυπο χορηγού. Απαγορευόταν! Σε δέκα χρόνια από σήμερα θα μιλάμε για την κλειστή ευρωπαϊκή σούπερ λίγκα και την εξέλιξή της, τοποθετώντας το Τσάμπιονς Λιγκ στη νεολιθική εποχή.