Τις τελευταίες δυο εβδομάδες περνάω τις Δεύτερες μου με το εξής σχιζοφρενικό πρόγραμμα: ξυπνάω το πρωί, κάνω ένα πέρασμα από όλα τα πρωινάδικα και παρακολουθώ μάταιους τσακωμούς για τις συντάξεις (στους οποίους αυτοί που ψήφισαν τη μείωσή τους κατηγορούν αυτούς που δεν την ψήφισαν ότι την επιδιώκουν, ήμαρτον Παναγίτσα μου).

Μετά, με τον πρώτο καφέ και το τοστ σκάνε οι αναλύσεις αστέρων των περιφερειακών τηλεοπτικών καναλιών και ιερέων για την ιστορία της Μακεδονίας και μερικοί ακόμη πιο μάταιοι τσακωμοί για τη συμφωνία των Πρεσπών (στους οποίους υπουργοί της κυβέρνησης που την υπέγραψε ανακοινώνουν ότι δεν ισχύει αλλά κατηγορούν την ΠΓΔΜ ότι δεν την εφαρμόζει, ξανά ήμαρτον Παναγίτσα μου και Χριστούλη μου).

Την ώρα που κάνω το απαραίτητο ρεκτιφιέ στη μούρη, τερματίζει το μάταιο με μια δόση ανοησίας με τουλάχιστον μια από τις καθημερινές ιδεολογικές (ή ίσως όχι) μάχες για την Ακροδεξιά (στις οποίες ακροδεξιοί και κατ’ επιλογήν συνεργάτες τους κατηγορούν τους υπόλοιπους για ακροδεξιά αισθήματα, Παναγίτσα μου με αγνοείς εντελώς και μια μέρα θα σωριαστώ όπως τα ακούω).

Μετά πάω στη δουλειά. Οπου τις τελευταίες δυο βδομάδες ασχολούμαι με τις ομιλίες του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ. Στην πρώτη αναρωτιόμουν με ποιους θα τα κάνει αυτά που είπε. Στη δεύτερη αναρωτιόμουν σε ποια χώρα θα τα κάνει αυτά που είπε. Δεν είναι απαισιοδοξία. Αγωνία είναι.

Φροντίζω μέχρι τις 9 το βράδυ να είμαι σπίτι και βάζω να δω το «Next Top Model». Μου χάλασα όλη τη μόστρα ε; Ξέρετε πόσοι και πόσες είμαστε έτσι; Το πρωί ποιοτικές, το βράδυ ριάλιτι. Είναι σαν τον Ρουβά, το πρωί σαρκάζεις το πέρασμά του από Επίδαυρο και το βράδυ τραγουδάς στο μπάνιο το «Υπήρχες πάντα μέσα στη ζωή μου». Μην κοιτάτε που δεν το παραδέχονται φίλες μου, δεν είμαστε μόνες. Νόμος πρώτος.

Δυσκολεύομαι να σας βάλω σε αξιολογική λίστα όλα αυτά που με εκνευρίζουν στο «Next Top Model». Γιατί το βλέπω; Για τον ίδιο λόγο που έχω δει όλες τις συνεντεύξεις του Πάνου Καμμένου. Γιατί μέσα στην παρακμή του είναι απολύτως πραγματικό. Και η αλήθεια είναι σαν το αντισηπτικό στην πληγή. Τσούζει αλλά κάνει καλό.

Οι κοπέλες που πηγαίνουν κάθονται και περνάνε μια μίνι ανάκριση και κριτική των προσόντων τους μπροστά σε μια κάμερα. Αυτό ακριβώς που συμβαίνει σε όλες τις γυναίκες δηλαδή, απλώς αυτές οικειοθελώς το ζουν σε μαγνητοσκόπηση με ήχο και μοντάζ.

Οι κοπέλες στη συνέχεια, μετά τη μετάδοση, γίνονται αντικείμενο κριτικής από αυτούς που φρίττουν από τον σεξισμό που υφίστανται αλλά ταυτοχρόνως τις κατηγορούν γιατί δεν εγκρίνουν την εικόνα που επέλεξαν για την πάρτη τους. Γιατί καλός ο φεμινισμός μερικών αλλά σταματάει στο σουτιέν DD και τα εξτένσιονς. Νόμος δεύτερος.

Οι κριτές κρίνουν τα κορίτσια με όρους διεθνούς αγοράς («high fashion», «couture», «plus size») σε μια χώρα χωρίς αγορά. Πιο τυπική Ελλαδάρα δεν υπάρχει. Η κλασική χώρα που μεγαλοπιάνεται, που νομίζει πως είναι σοβαρή επειδή έχει ευρωπαϊκά χαρτονομίσματα στο πορτοφόλι, αμερικανικά franchise στην τηλεόραση και ασιατικά ψωμάκια bao στις καντίνες.

Ευτυχώς βέβαια οι κριτές μας δίνουν μια δόση από Κωσταλέξι, έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε. Ετσι, στο πρώτο επεισόδιο ακούσαμε από έναν κριτή ότι δεν θα επέτρεπε στην κόρη του να κάνει πλαστική επέμβαση εκτός πια, ΟΚ, αν πάει 30 κι είναι παντρεμένη και το συμφωνήσει με τον άντρα της. Στο δεύτερο είδαμε να εκστασιάζονται με το ότι το επίδοξο μοντέλο συνοδευόταν από προστατευτικό (ζηλιάρη, σε ελεύθερη μετάφραση) σύντροφο. Ετσι, σεμνότης.

Ολα αυτά δε είναι η απόλυτη ματαιότητα. Διότι ο θεατής ξέρει ότι η μόνη περίπτωση να αλλάξει δραστικά η ζωή των κοριτσιών αυτών απαιτεί το ίδιο πράγμα που συμβουλεύουμε όλους τους συνομηλίκους τους, είτε θέλουν να γίνουν μοντέλα είτε νευροχειρουργοί: να φύγουν έξω, μακριά από εδώ. Νόμος τρίτος.

Το συμπέρασμα από όσα παρακολουθώ από το πρωί ώς το βράδυ της Δευτέρας είναι ακριβώς το ίδιο, με διαφορετικό περιτύλιγμα. Και το πιο τρομακτικό είναι ότι φοβάμαι ότι σε καμιά δεκαριά χρόνια θα βλέπω τον εαυτό μου σαν το κορίτσι που πέρασε μάταια από μια κριτική επιτροπή και την πολιτική σαν αποτυχημένο γκομενικό – και ναι, ούτε σε αυτό είμαι μόνη, σας βεβαιώ. Αυτό που καταλήγεις στον καναπέ με ξέχειλο τασάκι, πακοτίνια και βρώμικη μπλούζα και ανακοινώνεις στους φίλους σου ότι οι άντρες είναι αμοιβάδες. Πόσω μάλλον που η πιο σταθερά προβλέψιμη «συμπεριφορά» της χώρας αυτής είναι η διχοτόμηση. Νόμος τέταρτος.

Κι όμως, όπως και με τα συμπαθή πρωτόζωα των γκομενικών μας, η μόνη οδός και με τη ζωή εδώ είναι να επιμείνεις. Και να την πατήσεις ξανά και να φας πολλά πακοτίνια και απογοητεύσεις ώσπου να νιώσεις ότι ανήκεις. Νόμος πέμπτος.