«Η αύξηση της υπογεννητικότητας», είπε στην αρχή της ομιλίας του στη ΔΕΘ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, «αποτελεί κίνδυνο για το έθνος». Αν το άκουγα αυτό σε άλλη ηλικία και σε διαφορετική ορμονική φάση, σίγουρα θα είχα βγει από τα ρούχα μου. Τα επιχειρήματα για τον διαχωρισμό της σεξουαλικής δραστηριότητας από την αναπαραγωγή, τα έχω άλλωστε στην άκρη της γλώσσας.  Πόσο μάλλον για «τον κίνδυνο» στον οποίον υποβάλλουν το έθνος οι νέοι άνθρωποι επειδή δεν φροντίζουν να αναπαραχθούν με γνώμονα τις γεωπολιτικές συνθήκες της χώρας τους και τις ανάγκες του ασφαλιστικού συστήματος. Εμ έτσι δεν γίνεται  δουλειά. Χρειάζεται ένας κάποιος ενθουσιασμός, ένας κάποιος ζήλος για να παρασυρθείς και να σου βγει το τεστ εγκυμοσύνης θετικό. Είναι άραγε σίγουρο ότι μας τα χρωστάει όλα αυτά η νέα γενιά έτσι που είναι η χώρα; Με τη βιασύνη που με διακρίνει, θα έλεγα όχι και πάλι όχι. Με τη βραδύτητα που μου υποβάλλει η πραγματικότητα, θα έλεγα να το ξανασκεφτούμε.

  Τότε που ξεκινούσε αυτός ο Γολγοθάς, όπως όλοι έτσι κι εγώ, πίστεψα ότι η κρίση είναι αυστηρά οικονομική και ως τέτοια, αργά ή γρήγορα θα έκλεινε τις νέες γυναίκες στα σπίτια να παιδοκομούν, καθόσον η αγορά εργασίας θα μίκραινε και η φυσική επιλογή θα ήταν να προτιμούνται οι άντρες. Εκανα λάθος. Γιατί τα εργαλεία μου ήταν παλιά και το πρόβλημα καινούργιο. Τόσο καινούργιο που προς το παρόν δεν έχει κανείς αρκετά δεδομένα για να το αναλύσει στοιχειωδώς. Να δει πως αυτό που καταγράφεται ως «υπογεννητικότητα» μπορεί στην πραγματικότητα να είναι στείρωση. Στείρωση μαζική και τόσο καλά οργανωμένη που δεν χρειάζεται καν νόμους κι αστυνόμους για να τηρηθεί και να αποδώσει. Μοιάζει δε τόσο πολύ με «εθελουσία» που σου ‘ρχεται να βάλεις τα κλάματα. Με την ανεργία στο κόκκινο και τις προοπτικές στο μαύρο δεν ξέρω κανέναν νορμάλ άνθρωπο να κάνει την αποκοτιά χωρίς να τρέμει το φυλλοκάρδι του. Κι έτσι, το παιδί, που στον γεμάτο επιθυμίες αυτοπραγμάτωσης παλιό Δυτικό κόσμο ήταν κάτι σαν γλυκός μπελάς, σήμερα, δεδομένων των συνθηκών, λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της ανασφαλείας παρά λίμνην της Δοϊράνης, φαντάζει σκέτο ρίσκο.

Εωράκαμεν τους ληστάς αλλά τι σόι ληστές είναι αυτοί που φεύγουν με αδειανά τα χέρια;  Το κλοπιμαίο είναι ακριβό και θα φανεί όταν θα μας λείψει. Βιάζομαι δε να σας πω ότι δεν θα ‘χει καμία σχέση με τα χαμηλά ποσοστά των γεννήσεων. Και να λείψει μια ολόκληρη γενιά, μικρό το κακό. Δεν πρόκειται δα για βιβλική καταστροφή αφού, σύμφωνα πάντα με τη Βίβλο, και δυο (γυμνοί) να μείνουν κάτω από το δέντρο, φτάνουν και παραφτάνουν για να ξαναγίνει ο κόσμος. Αρκεί βέβαια αυτοί οι δυο τύποι να μην έχουν χάσει εν τω μεταξύ την όρεξή τους για το μήλο, ή για την αμαρτία ή για τη γνώση. Πείτε το όπως θέλετε αλλά όταν θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος δεν θα είναι η οικονομία ή οι θεσμοί που θα χρειαστούν άμεση ανοικοδόμηση. Θα είναι η σεξουαλική υγεία των νέων ανθρώπων. Αν υποθέσουμε ότι ο διαχωρισμός του νέου από τον γέρο θα ισχύει ακόμη, πράγμα για το οποίο ζωηρά αμφιβάλλω.