Ναι, το UEFA Champions League είναι το crème de la crème που λένε και οι Γάλλοι, περί τούτου δεν χωρεί αμφιβολία…

Αλλά, διάβολε και το Europa League δεν είναι ούτε της πλάκας, ούτε του πεταματού, άρα, λοιπόν, εφόσον ο (καλομαθημένος στα σατέν σεντόνια) Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ (ο οποίος δεν ξόρκισε τους δαίμονές του) δεν έχουν αυτό που αγαπούν, ας αγαπούν αυτό που έχουν!

Ερωτεύσιμη είναι και η διοργάνωση στην οποία οι μεν συνεχίζουν, οι δε πήραν δυσμενή (σε σχέση με την ευκαιρία που τους παρουσιάσθηκε) μετάθεση…

Στο μυαλό μου είναι πάντοτε καρφωμένη μια παλιά κουβέντα του Σωκράτη Κόκκαλη, που περισσότερο από βολικό άλλοθι σε απευκταίες περιπτώσεις αποκλεισμού, μοιάζει με μια ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων…

Είχε πει ο τότε ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός ότι «λόγω της διαφοράς στη δυναμικότητα και στους προϋπολογισμούς το ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να σημαδεύει περισσότερο τη διάκριση στο Europa League, παρά στο Champions League».

Απόψε ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ στέκονται στην αφετηρία της φάσης των ομίλων της δεύτερης τη τάξει διοργάνωσης, που προφανώς (πρέπει να) την αντιμετωπίζουν σαν να είναι το Champions League. Θα συνδράμουν άλλωστε προς αυτή την κατεύθυνση δυο αντίπαλοί τους, η Μίλαν και η Τσέλσι, που μοστράρουν στο πόθεν έσχες τους έντεκα (7+1) τρόπαια και άλλους πέντε (4+1) χαμένους τελικούς.

Η Μπέτις μπορεί να μην έχει απαστράπτον background, αλλά είναι μια ισπανική ομάδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον υποψιασμένο Ολυμπιακό. Οσο για τον ΠΑΟΚ κόντρα στην Τσέλσι μπορεί να κατεβάσει από το ράφι δυο ένδοξα λονδρέζικα βιώματά του, ελπίζοντας ότι θα τριτώσει το καλό στην Τούμπα: το «Zisis the end» όπως τιτλοφόρησε η «Sun» το γκολ του Βρύζα στις 30 Σεπτεμβρίου 1997 στο Highbury (Αρσεναλ – ΠΑΟΚ 1-1) και τα δυο… τεμάχια του Δημήτρη Σαλπιγγίδη και του Κλάους Αθανασιάδη στις 30 Νοεμβρίου 2011 στο White Hart Lane (Τότεναμ – ΠΑΟΚ 1-2).