Οπως έχει πει ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, «είναι να μην το έχει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες». Εχει τελειώσει το παιχνίδι με τη Γεωργία. Η εθνική ομάδα κερδίζοντας έχει προκριθεί στο Μουντομπάσκετ της Κίνας. Ολα καλά κι όλα ωραία. Μέχρι που παίρνει τον λόγο ο μεγάλος. Και δεν αναφερόμεθα στην ηλικία. Ενας ήταν ο Λουδοβίκος, ο Νο 14, που είχε πει L’État c’est moi κι άλλος ένας ο Γιώργος Βασιλακόπουλος που λέει και ξαναλέει (με τον τρόπο του) «Το μπάσκετ είμαι εγώ». Κάπως έτσι άνοιξε ξανά στα καλά των καθουμένων το θέμα Αντετοκούνμπο. Αν θα δώσει το «παρών» ο Γιάννης στην Κίνα. Ο πρόεδρος πήρε φόρα κι άρχισε να μιλάει για τους μανατζαραίους που κάνουν κουμάντο στο παγκόσμιο μπάσκετ κ.λπ. κ.λπ. Πόλεμος. Ο ατζέντης του αθλητή απάντησε βγάζοντας στη φόρα χαρακτηρισμούς για «αρκούδες με χαλκά στη μύτη» και γίνανε όλοι μαζί μία ωραία ατμόσφαιρα.

Δυσάρεστο

Τι ποιο απλό, για τον πολύπειρο παράγοντα, να τελείωνε την κουβέντα με δύο λόγια: «Δεν είναι θέμα Αντετοκούνμπο. Είναι θέμα που απασχολεί το ευρωπαϊκό μπάσκετ στο σύνολό του. Το NBA να μην επιτρέπει στους αθλητές να αγωνίζονται στις εθνικές ομάδες». Οπως κι έχει δηλαδή η σωστή διάσταση του θέματος. Ή μήπως έπαιξε κάποιος άλλος από το NBA στα τελευταία παιχνίδια των ευρωπαϊκών ομάδων για να παίξει ο Γιάννης; Οσο κι αν είναι δυσάρεστο, ο αθλητής σήμερα ανήκει σ’ αυτόν που τον πληρώνει. Ούτε στον οπαδό που αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με την ομάδα ούτε στην Εθνική. Αρέσει – δεν αρέσει, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τον αθλητή τον έχει αυτός που πληρώνει και σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα χρυσοπληρώνει το συμβόλαιό του. Τα πολλά χρόνια ωστόσο έχουν δημιουργήσει στον Γιώργο Βασιλακόπουλο την αίσθηση ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια.

Αλάθητο

Για παγκόσμιο φαινόμενο πρόκειται. Αν όχι διαπλανητικό. Ποιος Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ και οι λοιποί αθάνατοι; Τι να του πούνε του Βασιλακόπουλου κάτι Μπλάτερ και κάτι Χαβελάνζε. Ολοι τους είχαν ημερομηνία λήξεως. Ο Βασιλακόπουλος ξεπέρασε τον Σαλαζάρ, ξεπέρασε τον Φράνκο. Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε. Ο Βασιλακόπουλος ζει και βασιλεύει. Το ΠΑΣΟΚ ξέφτισε, ξεψύχησε, άλλαξε όνομα. Ο Βασιλακόπουλος, σαρξ εκ της σαρκός του ΠΑΣΟΚ, ζει και βασιλεύει. Ακόμα κι όσοι είναι στα 70+ κι ασχολούνται με το μπάσκετ με Βασιλακόπουλο γεννηθήκανε, με Βασιλακόπουλο μεγαλώσανε, με Βασιλακόπουλο θα αποχαιρετήσουν, τον μάταιο τούτο κόσμο. Τον Βασιλακόπουλο είχανε αντίπαλο ή συμπαίκτη. Τον Βασιλακόπουλο προπονητή στον Παναθηναϊκό ή στην εθνική ομάδα. Τον Βασιλακόπουλο στην Ομοσπονδία. Κάπως έτσι αποκτάς την αίσθηση ότι κατέχεις το αλάθητο του Πάπα.

Πατερούλης

Κανείς δεν μπορεί να μηδενίσει τη διαδρομή του και την προσφορά του. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι ήταν ο μοναδικός που αντιστάθηκε στην κραιπάλη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Και στην τελική, έχει τον τρόπο του να εκλέγεται με δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά με ποσοστά Μπρέζνιεφ στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ. Κάθε άλλο παρά τυχαίο, ότι δύο γήπεδα μπάσκετ φέρουν το όνομα του πατερούλη του αθλήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι τα έχει τσουγκρίσει και με τον Νίκο Γκάλη και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Τα πολλά χρόνια δημιουργούν αίσθηση ιδιοκτησίας. Σχετικά πρόσφατα είναι τα γεγονότα στην κλήρωση των διαιτητών με μηνύσεις, επέμβαση της Αστυνομίας και συλλήψεις. Οταν θέλεις να μιλάς για όλους και για όλα, όταν είσαι 100% βέβαιος ότι πάντα έχεις δίκιο, όταν δεν έχεις μάθει να σου φέρνουν αντίρρηση, θα ξεφύγεις, θα πεις μία κουβέντα παραπάνω και θα την πατήσεις.